Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015


Οι μέρες περνούν, ο χρόνος τελειώνει…
Για άλλους καλά, για άλλους καλύτερα, για άλλους τέλεια (υπάρχουν και αυτοί)…
Για άλλους δύσκολα, για άλλους άσχημα, για άλλους τραγικά, γιατί σημαδεύτηκε από μια απώλεια…
Ο χρόνος όμως τελειώνει για όλους!
Και όλοι ελπίζουμε ο καινούργιος να είναι καλύτερος!
Για άλλους θα είναι, για άλλους όχι!
Σε όποια κατηγορία και αν τοποθετούμε τον εαυτό μας, το σημαντικό είναι να έχουμε πάντα στο βάθος του μυαλού μας, ότι τα καλύτερα έρχονται.
Μόνο τότε θα είμαστε σε θέση να χαρούμε ή να αντέξουμε ότι μας συμβεί.
Τα καλύτερα λοιπόν είναι μπροστά!

Καλή Χρονιά!


Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015


Τι να γράψεις αυτές τις ημέρες, στερεύεις.
Δεν σου δίνουν κανένα έναυσμα για κάτι καλό, έστω κάτι ενδιαφέρον.
Παντού όλα τετριμμένα.
Ευτυχισμένες οικογένειες στην τηλεόραση, άραγε υπάρχουν;
Χαρούμενες φατσούλες παιδιών, που είναι χαριτωμένες είτε είναι αυτές οι μέρες, είτε οποιαδήποτε άλλη μέρα του χρόνου.
Η ανάγκη για δώρα, που όμως στις μέρες μας οι οικονομικές συνθήκες μας δυσκολεύουν.
Τηλέφωνα από και προς συγγενείς για χρόνια πολλά, που όμως τις υπόλοιπες μέρες δεν γνωρίζουμε αν ζουν ή αν πέθαναν.
Αναγκαστική ετοιμασία «γιορτινών» φαγητών.
Ευχές που τις ξεστομίζουμε, χωρίς να νοιώθουμε την ουσία τους.
Ακόμα και αναγκαστικές εκδρομές, προκειμένου να αποφευχθούν όλα τα παραπάνω.
Και να σκεφτείτε ότι δεν είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος.
Αντιθέτως λατρεύω τη ζωή. 
Ίσως αν οι συνθήκες που μεγάλωσα και έζησα ήταν διαφορετικές , να είχα άλλη γνώμη.
Αλλά μήπως και οι γύρω μου δεν είναι στην ίδια κατάσταση;
Ειλικρινά δεν ξέρω!




Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015


Χριστούγεννα 2015!
Πέρασαν και αυτά τα Χριστούγεννα, χωρίς καμιά απολύτως ουσία!
Άοσμα, άγευστα και αδιάφορα!
Δεν ξέρω αν υπάρχει κανείς ενήλικας που να χαίρεται αυτές τις γιορτές.
‘Ίσως αυτοί που λένε ότι μένουν για πάντα παιδιά…
Που ξέρεις μπορεί να υπάρχουν!
Τέλος πάντων, κάναμε υπομονή και πέρασαν, θα κάνουμε λίγο ακόμα και θα περάσει και η Πρωτοχρονιά.
Και για να μην παρεξηγηθώ, το λέω από την πλευρά των οικογενειακών συγκεντρώσεων και της αναγκαστικής διασκέδασης.
Έλεος!!!


Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015


Χριστούγεννα και πάλι!
Τελικά ο χρόνος κυλάει πολύ γρήγορα!
Το καταλαβαίνεις με μερικά απλά, πολύ απλά πράγματα.
Όταν ξαναστολίζεις το δένδρο και νομίζεις ότι ήταν χθες που το ξεστόλιζες.
Όταν σε ρωτούν πόσο χρονών είναι τα παιδιά σου και ξαφνικά συνειδητοποιείς την ηλικία τους και τα χρόνια που πέρασαν.
Και ας τα νοιώθεις ακόμη μικρά .
Και κοιτάς μέσα σου και νοιώθεις ακριβώς ή σχεδόν ακριβώς όπως ένοιωθες πριν είκοσι ή και τριάντα χρόνια.
Πόσο περίεργη η αίσθηση της ζωής.
Πόσο γλυκιά !
Πόσο ποθητή!
Ας τη ζήσουμε λοιπόν όσο το δυνατόν περισσότερο, γιατί κυλάει γρήγορα σαν το κελαριστό ρυάκι στο βουνό. 

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015


Γενέθλια!
Μια γιορτή προσωπική για τον καθένα, μια γιορτή που τη χαίρεσαι μόνο με αυτούς που αγαπάς και θέλεις.
Ανήκει μόνο σε σένα, δεν το ξέρουν πολλοί και το θυμούνται ακόμα πιο λίγοι.
Σηματοδοτεί την χρόνια που έζησες, τις εμπειρίες που έχεις, τις πράξεις της ζωής σου και γενικά αυτό που είσαι.
Είναι όμορφο να τη γιορτάζεις αυτή τη μέρα, όπως θες, μέσα στη μοναξιά σου χωμένος στις αναμνήσεις, με φίλους κοντά σου να νοιώθεις τη ζεστασιά τους και να ακούς τις ευχές τους, με τον άνθρωπο που αγαπάς περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Όπως και να είναι οι καταστάσεις που βιώνεις κάθε χρονιά, αξίζει να την γιορτάζεις.
Χρόνια μας πολλά και χαρούμενα!


Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2015


Οι γιορτές είναι πάντα μελαγχολικές και αιτία πολλών δύσκολων καταστάσεων.
Παρεξηγήσεις και προβλήματα κάθε είδους.
Και οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε εγρήγορση αυτές τις μέρες ώστε να μην γίνουν η αιτία κάποιας τέτοιας κατάστασης στους ανθρώπους που αγαπούν.
Και ποτέ να μην θεωρούν ότι ξέρουν τι σκέφτεται ο άλλος.
Προσπαθείς για κάτι καλό και βγαίνει λάθος.
Νοιώθεις ότι θέλεις να προσφέρεις και δεν μπορείς.
Θέλεις να προφυλάξεις κάποιον και δημιουργείς μεγαλύτερο θέμα.
Γιορτές λοιπόν, απλά καλύτερα να περιμένουμε να περάσουν όσο πιο ήσυχα γίνεται.
Ποτέ δεν τις συμπάθησα και κάθε Χριστούγεννα δικαιώνομαι.

Υ.Γ. Μην δίνεται μεγάλη σημασία, ένα κείμενο εν βρασμώ  ψυχής. 



Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015


Οι ονομαστικές εορτές είναι σημαντικές μέσα στην μικρή σημασία τους.
Είναι οι μέρες, που μας θυμούνται φίλοι και γνωστοί, που εισπράττουμε ευχές και σπάνια λίγα δώρα.
Το καλύτερο δώρο όμως είναι αναμφισβήτητα η σκέψη των ανθρώπων να μας δουν, να μας τηλεφωνήσουν, ακόμα και να στείλουν ένα μήνυμα στο κινητό ή ακόμα και ένα e-mail.
Η εποχή των ηλεκτρονικών μέσων είναι εδώ, όσο και αν θέλουμε να μην το παραδεχόμαστε εμείς  οι παλαιότεροι.
Και αυτό είναι όμορφο, είναι πολύ ανθρώπινο και συνδέει τους ανθρώπους που δεν βλέπονται συχνά, έστω και για μια μέρα το χρόνο.
Είναι καλό λοιπόν να διατηρούμε αυτή τη συνήθεια, όσο τυπική και παλιομοδίτικη κι αν φαίνεται.
Να κρατάμε την επαφή μας με τους ανθρώπους, όσο δύσκολη και αν είναι η εποχή που ζούμε.

Υ.Γ. Και να μην ξεχνάμε και να συναντιόμαστε που και που ….



Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2015


Καμιά φορά τα πράγματα δυσκολεύουν!
Καμιά φορά όμως τα πράγματα έρχονται βολικά!
Και αυτό είναι κάτι που μας το διδάσκει η ίδια η ζωή.
Και είναι αρκετό, για να μην απογοητευόμαστε, να μην το βάζουμε κάτω, να μην νοιώθουμε ότι όλα τελειώνουν.
Να μην απελπιζόμαστε!
Μπορούν λοιπόν τα πράγματα να πάνε καλύτερα.
Μπορούμε να τα οδηγήσουμε και μείς προς αυτή την κατεύθυνση.
Και πάντα πρέπει να ζούμε το σήμερα και να βλέπουμε μόνο το άμεσο και κοντινό μέλλον, όχι μακρόπνοα σχέδια για τη ζωή μας. Όποτε τα κάναμε δεν μας βγήκαν, ας τα αφήσουμε λοιπόν στην άκρη και ας χαρούμε τις πολύτιμες ευτυχισμένες στιγμές του παρόντος.



Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015


Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, γι’ αυτό όταν αντιληφθούμε τον πραγματικό τους χαρακτήρα, πρέπει να φεύγουμε μακριά τους, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.
Όσο και αν αυτό σημαίνει πόνο, δυσκολίες, δάκρυα…
Δεν αξίζει σε κανένα να περνά τα λιγοστά χρόνια της ζωής του, μέσα σε δύσκολες και αφόρητες καταστάσεις.
Και δεν πρέπει να έχει ψευδαισθήσεις για το αύριο.
Το αύριο θα είναι το ίδιο δύσκολο και καταθλιπτικό με το σήμερα.
Η απόφαση είναι δύσκολη, αλλά είναι προτιμότερο να την πάρει κάποιος έγκαιρα, παρά όταν θα είναι αργά.
Και οπωσδήποτε καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες.



Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015


Υπάρχουν όμορφες στιγμές στη ζωή μας, που τις αντιλαμβανόμαστε μόνο όταν μας λείπουν.
Μερικές φορές μας λείπουν τόσο πολύ, που Θα θέλαμε να γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα προκειμένου να τις ξαναβρούμε.
Θα θέλαμε να φυσήξουμε τα σύννεφα που τις κρύβουν και να φανούν λαμπερές όπως είναι.
Να  σταματήσουμε τη τρικυμία στη θάλασσα για να απολαύσουμε την όμορφη παραλία.
Να κοιτάξουμε τον ουρανό και να άρχιζε να πέφτει χιόνι, ώστε να τα κάνει όλα μαγικά.
Να ήμασταν στην κορφή του βουνού, απολαμβάνοντας τη απέραντη θέα από κάτω σε μια ζεστή αγκαλιά.
Όνειρα όμορφα και τόσο επιθυμητά!!! 


Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015

Η απασχόληση με την πολιτική ζωή της χώρας είναι για να την αποφεύγεις, αλλά δεν σε αφήνει.
Είναι δυνατόν υπουργός της κυβέρνησης να δηλώνει δημόσια ότι ήταν κουρασμένος και δεν κατάλαβε τι ψήφισε στη Βουλή;
Είναι η πιο σοβαρή ένδειξη της αποσύνθεσης της πολιτικής ζωής αυτού του τόπου.
Και ναι, ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη και σίγουρα ένας πρωθυπουργός με καλές προθέσεις δεν μπορεί να κυβερνήσει μόνος!
Και θέλουμε να πιστεύουμε στις καλές προθέσεις του, γιατί διαφορετικά θάπρεπε να αυτοκτονήσουμε ως λαός.
Και ειλικρινά δεν είναι κατανοητό γιατί οι ικανοί άνθρωποι διαλέγουν τόσο ανίκανους συνεργάτες!
Απορίας άξιον! 




Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2015


Έρχονται Χριστούγεννα!

Πολλές φορές έχουμε αναφερθεί στις πιο αμφιλεγόμενες γιορτές του χρόνου.

Και κάθε χρόνο περνάμε από τα ίδια κανάλια!
Και κάθε χρόνο επαναλαμβάνουμε σκέψεις!
Και κάθε χρόνο συμμετέχουμε στα ίδια γεγονότα!
Και κάθε χρόνο αναπολούμε τα ιδανικά Χριστούγεννα για μας!

Μήπως όμως θα μας λείψουν αν δεν συμπεριληφθούν στις γιορτές του χρόνου;
Μήπως είναι μια συνήθεια από εκείνες που δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο τις θέλουμε;
Μήπως θα νοιώσουμε άχαρα αν δεν γιορτάσουμε;
Μήπως τελικά δεν υπάρχουν τα ιδανικά Χριστούγεννα;

Απλές σκέψεις!

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015


Η πολιτική ζωή της χώρας!
Άραγε υπάρχει;
Στην κυριολεξία είναι για γέλια και αν δεν μας επηρέαζε τόσο άμεσα στη ζωή μας και κυρίως στη διαβίωσή μας θα γελάγαμε πολύ.
Θα ήταν η καλύτερη κωμωδία στους αιώνες.
Και είναι πραγματικά κρίμα!
Γιατί ο τόπος μας είναι ευλογημένος και οι απλοί, καθημερινοί του άνθρωποι καλοί και αξιόλογοι.
Δυστυχώς και η αριστερή ελπίδα αυτού του τόπου απογοήτευσε, τουλάχιστον στα πρώτα βήματά της.
Δειλή, αναποφάσιστη, χωρίς ικανά στελέχη και με τα γρανάζια του συστήματος να τους κυκλώνουν σιγά-σιγά σαν πλοκάμια ύπουλα και γλοιώδη.
Ίσως να πρέπει να περιμένουμε λίγο για τα τελικά συμπεράσματα, αλλά οι ενδείξεις δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικές.
Ας ελπίσουμε για ότι καλύτερο, κυρίως για τα παιδιά μας…

Υ.Γ. Είναι δυνατόν να γράφουν δημόσια βουλευτές εκλεγμένοι για «αξύριστες χήρες» και ο πρωθυπουργός να κατεβάζει αναρτήσεις του γιατί στενοχώρησε τον κ. Νταβούτογλου;
Φαίνεται ότι ο γέρος Καραμανλής είχε απόλυτο δίκιο όταν μίλαγε για απέραντο φρενοκομείο!


Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2015


Η ελπίδα είναι κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή μας.
Και όταν συναντάς την απελπισία στο έσχατο σημείο της, είναι σαν κεραυνός που δημιουργεί μία ρωγμή σε ολόκληρη τη κοσμοθεωρία σου.
Απελπισία που οδήγησε ένα νέο άνθρωπο στο θάνατο, και ας μην τον είχες συναντήσει ποτέ. Τα γεγονότα είναι τόσο δυνατά, που αρχίζεις να αναρωτιέσαι χιλιάδες γιατί.
Ποιος έφταιγε που ένοιωσε τόση απελπισία με τίμημα τη ζωή του;
Ποια γεγονότα τον οδήγησαν στην κατάσταση αυτή;
Ποιος ήταν ο λόγος της απόλυτης μοναξιάς του;
Ποιος ευθυνόταν για την ψυχοσύνθεση του, ώστε να έρθουν όλο αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και να κατακλύσουν το είναι του;
Η λογική απάντηση θα ήταν λίγο πολύ όλα και όλοι.
Τις δικές του απαντήσεις όμως δεν θα τις πάρουμε ποτέ, και δυστυχώς δεν θα προλάβουμε και ποτέ ένα τέτοιο συμβάν, γιατί είναι στη φύση μας να αρνιόμαστε να κοιτάξουμε πραγματικά τους γύρω μας, να αφουγκραστούμε…
Και αν το τολμήσουμε, είναι σαν να αντικρίζουμε μια λάμψη που μας τυφλώνει και μας υποχρεώνει να κλείσουμε ξανά τα μάτια.
Μακάρι να νοιώθουν όλοι την ελπίδα μέσα τους και να προχωρούν στη ζωή τους.
Και να θυμόμαστε, η ζωή είναι ωραία όπως και αν είναι.

Υ.Γ. Για μια άγνωστη κοπέλα, που γλίστρησε από τη ζωή κυριολεκτικά μόνη κι έρημη!

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2015


Προχωράς αμέριμνη στο δρόμο, κάνοντας μια διαδρομή απλή, αναγκαία.
Σκέπτεσαι την ώρα και αν θα προλάβεις να τελειώσεις τις δουλειές σου.
Πόσο θα καθυστερήσεις εκεί που θα βρίσκεσαι σε λίγο, και εύχεσαι να είναι το λιγότερο δυνατόν.
Χαμένη στις σκέψεις εστιάζεις το βλέμμα στην πόρτα του κτιρίου.
Και ξαφνικά βλέπεις καθισμένο δίπλα της ένα πρόσωπο τόσο οικείο, τόσο αγαπημένο, τόσο λατρευτό.
Τα ξεχνάς όλα και εύχεσαι να καθυστερήσεις όσο περισσότερο μπορείς…

Υ.Γ. Καλό μήνα σε όλους!


Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015


Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος, όπως τον ξέρουμε τουλάχιστον,  καταρρέει σιγά-σιγά.
Βλέπουμε τα σημάδια της παρακμής της δυτικής κοινωνίας και θυμίζουν τόσο τα σημάδια της παρακμής της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Και τότε, η ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν μεγάλη, δυνατή και ετοιμοπόλεμη, χωρίς ουσιαστικά κανένα αντίπαλο.
Έκανε όμως το μεγάλο λάθος, δεν ασχολήθηκε καθόλου με τους φτωχούς και αδύναμους υπηκόους της, και θεώρησε ότι κανένα γεγονός δεν μπορούσε να τη ακουμπήσει.
Όπως τότε οι ρωμαίοι αυτοκράτορες έκαναν λάθος, έτσι και σήμερα οι ισχυροί του κόσμου και οι κυβερνήσεις των προηγμένων κρατών αντιμετωπίζουν με λάθος προσέγγιση το πρόβλημα.
Τότε το αποτέλεσμα ήταν η εξάπλωση του χριστιανισμού, που υποσχόταν ισότητα ενώπιον του Θεού και παράδεισο για τους φτωχούς και ταπεινούς.
Και τώρα ο ισλαμισμός υπόσχεται σε αυτούς τους κατατρεγμένους λαούς από τη Δύση, παράδεισο και μάλιστα με στοιχεία που είναι για εντελώς αφελείς ανθρώπους.
Όμως δεν έχουν να ελπίζουν σε τίποτα άλλο.
Και αντί ο δυτικός κόσμος να τους προσεγγίσει με σχολεία, με εκπαίδευση και κατανόηση, στέλνει στρατεύματα να υπερασπίσει τις πετρελαϊκές εταιρίες.
Αποτέλεσμα όλες αυτές οι φρικαλεότητες των τελευταίων ημερών.
Ας ελπίσουμε για το καλύτερο και ας φροντίσουμε γι’ αυτό, όσο μπορεί ο καθένας.


Υ.Γ. Μέσα σε όλη αυτή την απελπιστική κατάσταση, υπάρχουν ακόμα στιγμές μικρής ευτυχίας για τον καθένα μας. Στιγμές που μας δίνουν κουράγιο και δύναμη να προχωρήσουμε τη ζωή μας, να χαρούμε, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.
Είναι υποχρέωση μας να τις βρίσκουμε και να τις ζούμε όσο πιο έντονα μπορούμε…



Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015


Πόσο μεγάλο πρόβλημα είναι ο άνθρωπος τελικά!
Το πιο άγριο, το πιο αιμοβόρο και ταυτόχρονα το μόνο έλλογο, το πιο έξυπνο και το πιο εφευρετικό ζώο του πλανήτη.
Μπορεί να πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο καλό και την ίδια στιγμή το μεγαλύτερο κακό.
Είναι το μοναδικό ζώο του πλανήτη που δεν σκοτώνει μόνο για να φάει αλλά για απλή ευχαρίστηση. Και με ελάχιστες εξαιρέσεις στο ζωικό βασίλειο, κανένα άλλο είδος δεν σκοτώνει όμοιό του. Μόνο ο άνθρωπος!
Μπορεί να ζει με κανόνες έξω από τη ζούγκλα, αλλά τελικά αυτό μπορεί να είναι μια δικαιολογία για να υποθάλψει ακόμα μεγαλύτερα καταστροφικά ένστικτα.
Γιατί μέσα στη ζούγκλα τα ζώα ξέρουν και προστατεύονται.
Μέσα στην πόλη με την πλήρη ψευδαίσθηση της ασφάλειας, τα υπόλοιπα ανθρώπινα ζώα είναι ανυποψίαστα για την κτηνωδία του ανθρώπου.
Ας ελπίσουμε όλοι ότι θα πρυτανέψει η λογική, αλλά η ιστορία αποδεικνύει το αντίθετο…
Τόσος πόνος και τόση απελπισία…



Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015


Μερικές  φορές η ζωή είναι ιδιαίτερα σκληρή με ένα τρόπο εύκολο.
Μπορεί να μην δίνει συμφορές, ή δυσκολίες ανυπέρβλητες, αλλά στερεί μικρές καθημερινές χαρές και το αποτέλεσμα είναι στενόχωρο.
Αντικειμενικά λοιπόν δεν μπορεί να παραπονεθεί κάποιος γι’  αυτό, αλλά τον τρώει μέσα του και δημιουργεί αρνητικά φορτισμένες καταστάσεις.
Αλλά και αυτό θα αντιμετωπισθεί στωικά.
Και θάρθει η ανακούφιση σύντομα και θα ξεχαστεί τελείως …

Υ.Γ. Και με χιούμορ, μην το ξεχνάμε, ότι το γέλιο είναι ζωή!



Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015


Ζεις ωραίες μέρες, ηλιόλουστες, συννεφιασμένες, βροχερές ή ακόμα και χιονισμένες.
Η ομορφιά τους είναι ένα πρόσωπο.
Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι δυο μάτια.
Δυο μάτια που σε κοιτούν και σε ανεβάζουν στον έβδομο ουρανό.
Δυο μάτια που σου λένε την αλήθεια.
Δυο μάτια που σε ακολουθούν παντού.
Δυο πολύ αγαπημένα μάτια…
Και ξαφνικά σκέφτεσαι ότι μπορείς να τα χάσεις.
Kαι ανοίγει  άβυσσος κάτω από τα πόδια σου.
Νοιώθεις να πέφτεις χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα…

Ξυπνάς και έρχεται η πραγματικότητα να σε συνεφέρει.
Νοσταλγείς τα δυο μάτια που φαντάστηκες…
Θάθελες να υπήρχαν στη ζωή σου, ακόμα και αν η απώλεια τους σε οδηγούσε στην καταστροφή.

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015


Καλημέρα μας και καλή βδομάδα!
Ήλιος και γαλανός ουρανός, τα δώρα αυτής της χώρας.
Γιατί η αλήθεια είναι, ότι μόνο αυτά κάνουν την καθημερινότητα ανεκτή.
Από συλλογική, πολιτική, κοινωνική ευθύνη έχουμε μεγάλο έλλειμμα ως χώρα.
Ακόμα και τα πολλά δείγματα ανθρωπιάς που δίνουμε με την αντιμετώπιση των προσφύγων στα νησιά μας, και αυτά σε ατομικό επίπεδο αναφέρονται.
Απορίας άξιο είναι πότε αυτός ο λαός θα ενηλικιωθεί, και τότε, ίσως αναδειχθεί και κάποιος χαρισματικός ηγέτης.
Ακόμα διανύουμε την εφηβική μας περίοδο, με νεύρα, συναισθηματικές εξάρσεις.
Νομίζουμε ότι όλοι οι άλλοι μας χρωστάνε.
Δεν αναλαμβάνουμε καμιά ευθύνη των πράξεων μας και απαιτούμαι όλα μας τα προβλήματα να λύνονται από μόνα τους σαν να είμαστε σίγουροι ότι κάποια στιγμή θα εμφανιστεί ο από μηχανής θεός.
Ας ελπίσουμε ότι οι επόμενες γενιές θα είναι πιο συνετές, γιατί η δικιά μας…..




Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015


Καμιά φορά νοιώθεις τη σκιά στα μάτια του ανθρώπου που αγαπάς και χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου.
Αναρωτιέσαι γιατί υπάρχει αυτό το ανεπαίσθητο πέπλο στη ματιά του, νοιώθεις να σου κρατά κάτι κρυμμένο.
Κατρακυλάς στις σκέψεις και δεν μπορείς ανέβεις ψηλά.
Δεν ξέρεις καν αν σε αφορά ο λόγος, προσπαθείς να εκλογικεύσεις το συναίσθημα.
Και εκλιπαρείς με το βλέμμα μια ένδειξη!



Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015


Καμιά φορά συναντάς το μέλλον, απλά συζητώντας με μεγαλύτερους ανθρώπους, τους οποίους ήξερες από μικρότερες ηλικίες, και τρομάζεις!
Άραγε είναι αναπόφευκτο ή μπορείς να ακολουθήσεις διαφορετική πορεία;
Ειδικά όταν αυτό που βλέπεις είναι τελείως εκτός των δικών σου επιθυμιών, αλλά και συνηθειών.
Πρέπει αυτές τις στιγμές να τις κρατάμε σε κάποιο συρτάρι του μυαλού μας και να μην αφήσουμε τον εαυτό μας να φτάσει σε αυτό που μας τρομάζει τώρα.
Να σκεφτόμαστε θετικά και δημιουργικά μέχρι το τέλος της ζωής μας.
Να κρατηθούμε δυνατά από τα βιώματά μας!



Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015


Η πολιτική επικαιρότητα της χώρας είναι πράγματι άθλια, χωρίς κανένα προσανατολισμό, χωρίς μακροπρόθεσμους στόχους, γεμάτη μικροπολιτικές και χωρίς ηγέτες με το ανάστημα που πρέπει.
Για μια ακόμα φορά, η συλλογική αντιμετώπιση των δυσκολιών απέτυχε.
Συμπέρασμα ότι ο λαός αυτός δεν έχει ενηλικιωθεί ακόμα, αντιδρά σαν έφηβος.
Συμφωνούν όλοι με την κατάσταση, αλλά μόλις κάτι τους αγγίξει σε προσωπικό επίπεδο αντιδρούν με το χειρότερο τρόπο.
Μου θυμίζει την αντιστοιχία της οικογένειας, όταν οι γονείς δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στην καθημερινότητα και αρχίζουν τις περικοπές και ο έφηβος γιός διαμαρτύρεται γιατί τον έβγαλαν από τη βολή του και δεν του πήραν το τελευταίο μοντέλο παιχνιδομηχανής.
Αυτό μου θυμίζει και την ελληνική πραγματικότητα.
Με τόσα τεράστια προβλήματα, και τα ΜΜΕ, που καλώς ή κακώς έχουν κυριαρχικά το ρόλο της ενημέρωσης , κάνουν ακόμα προπαγάνδα του χειρίστου είδους.
Τρομοκρατικοί τίτλοι, εκφωνήσεις σαν εμβατήρια, καταστροφολογία, και διχασμός.
Δεν ισχυρίζεται κανείς,  ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι αλάθητη ή ακόμα και ικανή, αλλά και με αυτή τη προπαγάνδα το μόνο που καταφέρνουν είναι μια βίαιη και αλλοπρόσαλλη αντίδραση.
Μια αντίδραση του «δεν πληρώνω», αθετώ όλες μου τις υποχρεώσεις γιατί όλα αυτά είναι άδικα. Και τελικά πετυχαίνουν απλά την συνεχή εξαθλίωση του λαού.
Και όχι μόνο οικονομικά, αλλά και σε επίπεδο αξιών, εμπιστοσύνης στο κράτος, αλληλεγγύης για τον συνάνθρωπο.
 Δημιουργούν απλά μια αίσθηση ζούγκλας!

Υ.Γ. Η απασχόληση με την πολιτική κατάσταση δεν ήταν επιθυμητή, αλλά τόλμησα να δώ για λίγο ένα δελτίο ειδήσεων και ….



Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015


Μια ακόμα μέρα καθόταν στην αγαπημένη της πολυθρόνα και έπινε ήρεμα το καφέ της.
Κοιτούσε έξω την όμορφη ανατολή του ήλιου μέσα από τα σύννεφα που περιδιάβαιναν τον ουρανό τόσο γρήγορα, σαν να έτρεχαν να προλάβουν κάτι.
Μέσα σε αυτή τη βιασύνη ο ήλιος ανέβαινε σιγά και σταθερά θέλοντας να τονίσει το μεγαλείο του.
Πότε κρυβόταν και άφηνε τη μουντάδα της ψυχής να κυριαρχεί και πότε πέταγε τις αχτίδες του σαν βέλη στη καρδιά θέλοντας να ξυπνήσει όλα τα ζωντανά.
Γύρισε το βλέμμα στο τραπεζάκι με το laptop, που περίμενε εκεί έτοιμο να προσφέρει τις υπηρεσίες του.
Άφησε δίπλα τη κούπα με το καφέ, έβαλε τη ζακέτα της και βγήκε έξω, χτυπώντας δυνατά την πόρτα πίσω της.
Και απλά, κυνήγησε τις αχτίδες του ήλιου…

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015


Καλησπέρα σας,
Πρώτα απ’ όλα ζητώ συγγνώμη για την ολιγοήμερη απουσία μου.
Ασφυκτικό πρόγραμμα και έλλειψη ησυχίας.
Αλλά υπόσχομαι να επανορθώσω.
Βλέπετε δεν μπορούμε να ασχολούμαστε πάντα με ότι μας αρέσει και μας ενθουσιάζει.
Και τελικά το γράψιμο μου αρέσει και με ενθουσιάζει.
Και είναι πολύ περίεργο γιατί πάντα το απέφευγα, ήμουν πιο πολύ αυτό που λένε ο άνθρωπος των αριθμών.
Τι να πει κανείς, ότι ο άνθρωπος αλλάζει;
Και δεν πιστεύω ότι αλλάζει, ίσως ανακαλύπτει  πιο ενδόμυχες πτυχές του, που ίσως τις φυλάει για τις δύσκολες καταστάσεις.
Και δεν πρέπει να παραπονιέμαι, γιατί αντικειμενικά δεν περνώ καμιά ιδιαίτερη δυσκολία.
Αλλά για τον καθένα μας υπάρχουν στιγμές και συνθήκες που με την κοινή λογική φαίνονται  εύκολες, αλλά σε πολύ προσωπικό επίπεδο είναι δύσκολες και θέλουν υποστήριξη.
Ίσως το γράψιμο να είναι μια πτυχή χρήσιμη για τις δύσκολες στιγμές.
Ας μην ξεχνάμε, ότι όταν χρειάζεται να βάλουμε τις σκέψεις μας σε τάξη και να τις εκφράσουμε γίνονται πιο απλές, πιο κατανοητές, πιο εύκολες στην αντιμετώπιση.

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015


Φθινόπωρο…
Τα πρώτα κρύα…
Οι πρώτες μέρες με την ψύχρα…
Η πρώτη ανάγκη για ένα ελαφρύ πανωφόρι…
Η μάτια που ρίχνουμε στα πράγματα που θα μας κρατήσουν ζεστούς…
Αναπόφευκτα, η ματιά μας γυρίζει στα πρόσωπα που θα έχουμε δίπλα μας τις κρύες μέρες που πλησιάζουν…
Τα πρόσωπα που θα μας κρατήσουν τη ψυχή μας ζεστή…
Και μετά η ματιά βυθίζεται μέσα μας…
Ψάχνει να βρει  τη πρόθεση για πράξεις, που θα μας κρατήσουν ανθρώπους…
Τις πράξεις, που θα δικαιώσουν την διαδρομή μας στο μονοπάτι της ζωής…



Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015


Μια ολόκληρη κοινωνία ζει κάτω από την πίεση μιας καταστροφολογίας για τις συντάξεις.
Μια κυβέρνηση που δεν λέει την αλήθεια ωμή και δυσάρεστη όπως είναι.
Ένας δημοσιογραφικός κόσμος που ζει σπέρνοντας τον τρόμο.
Και οι πολίτες που δεν αντιδρούν με αυτή τη δημαγωγία, αλλά αντίθετα θυμώνουν και εξανίστανται, ανάλογα από ποια πλευρά είναι.
Οι συνταξιούχοι χωρίς τις απαραίτητες προϋποθέσεις για μια «αξιοπρεπή» σύνταξη (άραγε τι μπορεί να εννοούμε σήμερα αξιοπρεπή) βάλουν εναντίον αυτών που παίρνουν μεγαλύτερες συντάξεις χωρίς να αναλογίζονται καθόλου το γιατί.
Οι συνταξιούχοι που έχουν πληρώσει πολύ μεγάλες εισφορές για να πάρουν μια καλή σύνταξη στα γεράματά τους, νοιώθουν στην κυριολεξία μ…..ς, γιατί δεν ήταν παράνομοι στη ζωή τους, αλλά συνεπείς πολίτες και τώρα παίρνουν ότι και οι υπόλοιποι.
Οι εν ενεργεία που είναι κοντά στη σύνταξη, νοιώθουν και αυτοί μ…..ς, γιατί πληρώνουν και δεν ξέρουν πότε ή τι ύψους σύνταξη θα πάρουν.
Οι νέοι φωνάζουν γιατί θεωρούν ότι οι μεγαλύτεροι ευθύνονται για την κατάστασή τους, και συμφωνούν με την περικοπή των συντάξεων, χωρίς να σκέφτονται ότι στην ουσία ζουν από μια σύνταξη ή ελαττώνοντας την κατανάλωση τα ποσοστά της ανεργίας θάναι ακόμα μεγαλύτερα.
Ένας φαύλος κύκλος, που οι εκάστοτε κυβερνήσεις των τελευταίων ετών αφήνουν να υπάρχει γιατί είναι ανίκανες να αναλάβουν δράση και να εξηγήσουν με απλά και κατανοητά λόγια την πραγματικότητα, βρίσκοντας συγχρόνως και μια λύση σε όλο αυτό.
Από όποια πλευρά και αν είναι ο καθένας από μας, ας αναλογιστεί λίγο την άλλη πλευρά και ας είμαστε τουλάχιστον ενωμένοι σε αυτή τη δύσκολη στιγμή.
Ας μην παρακαλάμε να ψοφήσει ο γάιδαρος του διπλανού αλλά να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε και μείς ένα, ή τουλάχιστον να τον μοιραστούμε.

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015


Καμιά φορά η μέρα μας ξεκινάει όχι και τόσο πολλά υποσχόμενη.
Μέσα στη καθημερινότητα, την συνήθως προδιαγεγραμμένη.
Και όμως μια αναπάντεχη συνάντηση, τόσο αμφίβολη, λίγες λέξεις, πολλά χαμόγελα και μερικές γλυκές ματιές αρκούν για να σε κάνουν να νοιώσεις όμορφα.
Να δώσουν νόημα στη μέρα σου.
Για αυτό ας μην προδικάζουμε τις μέρες μας, άλλωστε όπως έχουμε ξαναπεί η ζωή είναι δύσκολη, κοπιαστική, άδικη ως επί το πλείστον, με μικρά διαλλείματα από ευτυχισμένες, χαρούμενες, ενδιαφέρουσες στιγμές.
Μπορεί να είναι μια τυχαία συνάντηση,  ένα καλό βιβλίο, ένα μάθημα χορού, μια ευχάριστη σκέψη, μια φωνή στο τηλέφωνο, η θέα ενός λουλουδιού, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα…
Όσο πιο πολλές τέτοιες στιγμές χωρέσουμε στη μνήμη μας, τόσο πιο πολύ θα νοιώθουμε γεμάτοι. Να έχουμε τις αισθήσεις μας όλες σε εγρήγορση για να  πιάνουν αυτές τις στιγμές, να τις εγκλωβίζουν και να αυξάνουν το απόθεμα της ευτυχίας μας.
Περιμένοντας την απόλυτη ευτυχία, ακόμα και αν θεωρούμε ότι ξέρουμε πια είναι, δεν βγάζει πουθενά, απλά χάνουμε τη ζωή μας.


Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015


Η αυτοθυσία!
Μια μεγάλη λέξη και μια συνηθισμένη πράξη στη καθημερινότητα μας.
Υπάρχουν αυτοθυσίες για μεγάλα πράγματα, όπως για την πατρίδα, για την κοινωνία, για τα δικαιώματα μας…
Υπάρχουν αυτοθυσίες για πιο προσωπικά  πράγματα, όπως για τους γονείς μας, για το παιδί μας, για τον ή την σύντροφο, για ένα καλό φίλο…
Σε οποιαδήποτε περίπτωση πάντως και για οποιαδήποτε λόγο, πρέπει μια πράξη να χαρακτηριστεί ως αυτοθυσία μόνο αν πράγματι υπάρχει μέσα σε αυτή κάτι που θυσιάζεται.
Αν κάποιος δώσει τη ζωή του για την πατρίδα ναι!
Αν κάποιος θυσιάσει την δουλειά του για το καλό της οικογένειάς του ναι!
Αν κάποιος δώσει τα πάντα, προκειμένου να είναι καλά το παιδί του ναι!
Ανεξάρτητα από το αν όλοι συμφωνούν ότι έπρεπε να γίνει, δεν παύει να είναι μια μορφή αυτοθυσίας.
Όμως μερικές φορές παρερμηνεύουμε τη λέξη.
Δεν είναι αυτοθυσία όταν κάποιος προχωρεί σε μια πράξη γιατί δεν έχει καμία εναλλακτική στη ζωή του, γιατί δεν θυσιάζει ουσιαστικά τίποτα.
Γι’  αυτό ας προσέχουμε πριν θεωρήσουμε μια πράξη αυτοθυσία!

Υ.Γ. Η αφορμή για τις παραπάνω γραμμές ένα διήγημα του Τσέχωφ «Η ψυχούλα».

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015


Καμιά φορά όλα πάνε λίγο στραβά, όχι πολύ, τόσο όμως ώστε να σε νευριάζουν, να σε καταβάλουν και να μην σε αφήνουν να χαρείς.
Αλλά όχι, θα το παλέψουμε, δεν θα πτοηθούμε από απλά πράγματα, θα ξεπεράσουμε τα νεύρα μας, θα σκεφτούμε θετικά και όλα θα διορθωθούν.
Πρέπει να το δούμε έτσι!
Το πρέπει δεν είναι δόκιμο ρήμα, θέλουμε να το δούμε θετικά.
Το θέλω είναι πιο προσωπικό και πιο αποτελεσματικό ρήμα.
Και αυτό είναι που μας κάνει να πάμε μπροστά, που μας δίνει δύναμη να αλλάξουμε τις συνθήκες και να πολεμήσουμε.
Θα τα καταφέρουμε!


Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015


Η αλήθεια είναι ότι, όταν δυο άνθρωποι δεν έχουν  να πουν τίποτα και αναγκάζονται να βρίσκονται στον ίδιο χώρο, η ατμόσφαιρα είναι αποπνιχτική.
Το ενδιαφέρον θα ήταν να μπορούσε κάποιος να ακούσει τις σκέψεις τους και να τις καταγράψει.
Πόσο έκπληξη θα ήταν ή πόσο επιβεβαίωση;
Πόσο ξέρουμε τις σκέψεις του ανθρώπου δίπλα μας;
Πόσο ευθυνόμαστε εμείς γι’ αυτές;
Και πάντα θα έχουμε την απορία, μήπως και οι δυο θέλουνε να βρεθούνε μόνοι τους κάπου αλλού και απλά δεν το λέει ο ένας στον άλλο;



Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015

Μια μικρή προσπάθεια γραφής

Κάθεται στην πολυθρόνα και βλέπει τον απέναντι τοίχο.
Κατεβάζει τη ματιά και κοιτά το τηλέφωνό του.
Άδειο, ούτε μήνυμα, ούτε αναπάντητη κλήση …
Κανείς δεν τον θυμήθηκε.
Προσπάθησε να σκεφτεί την τελευταία φορά που πήρε εκείνος.
Δύσκολο…
Δεν του άρεσε να μιλά στο τηλέφωνο.
Οι άνθρωποι τον φόβιζαν, του δημιουργούσαν ανασφάλεια και άγχος.
Προτιμούσε την μοναξιά του από τη αμφιβολία για τα λεγόμενα των άλλων.
Το σκέφτηκε λίγο, σηκώθηκε, πήρε το τηλεχειριστήριο και άνοιξε την τηλεόραση.
Ανθρώπινες φωνές ακούστηκαν στο δωμάτιο, ασφαλείς, χωρίς ανάγκη απάντησης, χωρίς ανάγκη διαλόγου, χωρίς απ’ ευθείας επαφή.
Μία υποψία χαμόγελου φάνηκε στα χείλη του και αφέθηκε να αλλάζει μηχανικά τα κανάλια…

Θα εκτιμούσα τα σχόλια σας


Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2015


Σήμερα είναι μια όμορφη φθινοπωρινή μέρα.
Με τη δροσούλα της, το βοριαδάκι της, τα λίγα συννεφάκια της…
Όλα αυτά που μας θυμίζουν ότι έρχεται ένας χειμώνας, μας προειδοποιούν να προετοιμαστούμε…
Όλες οι ενδείξεις που υπάρχουν και στη ζωή μας και μας προειδοποιούν γα τις δύσκολες καταστάσεις που θα ζήσουμε και που συνήθως τις αγνοούμε.
Από υπερβολική αισιοδοξία ίσως, από υπερβολική αφέλεια ίσως ή καμιά φορά και απολύτως συνειδητά γιατί πιστεύουμε ότι κάτι αξίζει.
Καλό είναι λοιπόν να είμαστε έτοιμοι και δυνατοί , να εξοπλιστούμε με θάρρος, υπομονή, επιμονή, κουράγιο και ότι άλλο χρειαστεί. Και ας μην τα χρησιμοποιήσουμε ποτέ.
Μακάρι όλοι οι χειμώνες της ζωής μας να είναι γλυκείς, όμορφοι, ζεστοί, έχοντας ένα χέρι να πιάνεις και να αγαλλιάζει η ψυχή σου, μια φωνή να την ακούς και να σε ηρεμεί, δυο μάτια που να ξεχειλίζουν από αγάπη, να τα βλέπεις και να σου δίνουν τη δύναμη που χρειάζεσαι για να συνεχίσεις.



Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015


Ο Αριστοτέλης είπε ότι δεν υπάρχει ευδαιμονία χωρίς φιλία.
Και προχώρησε ακόμη παραπέρα, ότι πρέπει να ζούμε φιλικά με τον εαυτό μας για να μπορέσουμε να δούμε φιλικά και τους άλλους.
Πόσο σοφό και όσο σωστό ακόμα και σήμερα μετά από σχεδόν 2500 χρόνια.
Και όποτε οι φίλοι συναντούνται υπάρχει μια τόσο θετική ενέργεια και αύρα, που είναι να απορεί κανείς γιατί οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν να είναι φίλοι, αλλά συνήθως προτιμούν να είναι εχθροί!
Ας ακολουθήσουμε λοιπόν όλοι την προτροπή του Αριστοτέλη …

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015


Πάντα θεωρούσαμε ότι τα δύσκολα παιδικά χρόνια δημιουργούν ενήλικες με προβλήματα και απωθημένα.
Για το λόγο αυτό η γενιά μας ανέθρεψε παιδιά πλήρως προστατευμένα από τις πραγματικές δυσκολίες της ζωής, και όταν αναφερόμαστε σε δυσκολίες εννοούμε δυσκολίες επιβίωσης.
Δυσκολίες να βρούμε φαγητό, στέγη, γιατρό, δουλειά…
Ακόμα και αν κάποιοι από μας αντιμετώπισαν κάποια στιγμή τέτοια προβλήματα δεν τα έδειξαν, δεν άφησαν τα παιδιά να καταλάβουν  πόσο δύσκολη ή άδικη είναι η ζωή μερικές φορές.  Και πιστέψαμε ότι ήταν το καλύτερο που είχαμε να κάνουμε.
Κρίνοντας όμως εκ του αποτελέσματος, δεν είναι σίγουρο ότι πράξαμε το σωστό.
Μεγαλώσαμε μια γενιά που θεωρεί ότι όλα πρέπει να της έρθουν δεξιά, χωρίς να κοπιάσει ιδιαίτερα. Παιδιά που μεγάλωσαν με τον θαυμασμό και τα μπράβο των γονιών τους και θεώρησαν ότι είναι μοναδικά για όλους.
Και όταν κάτι πάει στραβά, γιατί στην ζωή πάντα κάτι πάει στραβά, μελαγχολούν, απογοητεύονται, παραιτούνται…
Και περιμένουν ότι θα λυθούν όλα ως δια μαγείας, ή όπως θα έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι κάθονται και περιμένουν τον από μηχανής θεό.
Δεν αρπάζουν τη ζωή από τα κέρατα, δεν ψάχνουν να βρουν ευκαιρίες, δεν κυνηγάνε το όνειρό τους.
Θα ήταν ίσως πιο ορθό να πούμε ότι ίσως να μην έχουν δικό τους όνειρο, ίσως να φροντίσαμε να μην τους δώσουμε ούτε αυτό, γιατί μπορεί να τα στενοχωρούσε αν δεν το πετύχαιναν.
Τελικά τι ήταν προτιμότερο;
Μια παιδική ηλικία γεμάτη από τις δυσκολίες της ζωής, που όμως έβγαλε δυνατούς ενήλικες αναγκαστικά ή
Μια παιδική ηλικία χωρίς καμιά δυσκολία ή σχεδόν καμιά, που έβγαλε αδύναμους και αναποφάσιστους ενήλικες; 
Δύσκολη η υπόθεση ο  «γονέας».

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015


Ξυπνάς και βλέπεις έναν ουρανό ελαφρά συννεφιασμένο, αλλά τόσο όμορφο!
Το χώμα μυρίζει από την πρωινή δροσιά!
Τα πουλιά ξεκίνησαν την πτήση της ημέρας!
Η ησυχία του πρωινού αρχίζει να σπάει σιγά-σιγά από τους πρώτους θορύβους της πόλης!
Η μέρα ξεκινά!
Η ζωή θα θριαμβεύσει και πάλι!
Ας τη ζήσουμε λοιπόν!



Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

´Οσο και αν θες να συμβιβαστείς με κάτι, δεν είναι εύκολο.
Και όσο καθυστερείς να δεις την αλήθεια, τόσο θα σε πληγώνει.
Και όσο και αν θες να μείνεις αλώβητος, δεν μπορείς.
Η καθημερινότητα στο θυμίζει, σε προσγειώνει κάθε στιγμή, σου δείχνει με το δάχτυλο τα λάθη σου.
Και ότι και να κάνεις δεν μπορείς να την αποφύγεις.
Σου φωνάζει ότι είσαι δειλός, ανάξιος να ζήσεις κάτι καλύτερο.
Ωμές λέξεις, γυμνές, σκληρές, αλλά τόσο αληθινές.
Ζεις με αυτές και προσπαθείς να τις σκεπάσεις, να τις ωραιοποιήσεις, να τους δώσεις άλλη υπόσταση. 
Μερικές φορές τα καταφέρνεις, άλλες πάλι όχι.
Μερικές στιγμές νοιώθεις παντοδύναμος και ευτυχισμένος, έτοιμος να τα βάλεις με όλους και με όλα, και άλλες, τις περισσότερες, αδύναμος, καταβεβλημένος, έτοιμος να δεχτείς το πεπρωμένο που κλείστηκες μέσα οικοιοθελώς.
Στο τέλος κρατάς τις ωραίες στιγμές σαν αναμνήσεις για να .

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Οι άνθρωποι δυστυχώς δεν αλλάζουν, δεν ξέρω αν είναι το DNA, αν είναι η παιδική ηλικία και τα βιώματά της, αν είναι ο συνδυασμός όλων αυτών, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
Μπορεί να μεταμφιέζονται, μπορεί να θέλουν να νομίζουν ότι αλλάζουν, αλλά στην ουσία μένουν ίδιοι.
Και προχωρώντας η ηλικία, ότι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό έχει ο καθένας εντείνεται και θεριεύει.
Ο καλός γίνεται πιο καλός, έως και αφελής...
Ο κακός γίνεται ιδιάιτερα αγενής, εκδικητικός και ανάλογα τις περιστάσεις επικίνδυνος...
Και γεγονός είναι ότι σε αυτή τη ζωή, εισπράττεις ότι έχεις δώσει.
Για αυτό πρέπει να προσέχουμε, γιατί όσο πλησιάζουμε προς το τέλος, θα έρθει η ώρα που θα εισπράξουμε από τους άλλους ότι δώσαμε.
Ας κάνουμε λοιπόν μια ενδοσκόπηση, ας ασχοληθούμε λίγο με το γθώθι εαυτόν, που έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι και ας αναλογιστούμε το μέλλον.

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2015

Ο ουρανός συννεφιασμένος, το φθινόπωρο φωνάζει ότι είναι εδώ, ο χειμώνας αχνοφαίνεται στον ορίζοντα...
Και πάντα τέτοια εποχή σοβαρεύουμε, βλέπουμε τις δυσκολίες της ζωής μας, αναλογιζόμαστε τις ευθύνες μας, κάνουμε ενδοσκόπηση και προσπαθούμε να πάρουμε αποφάσεις.
Αν ρίξουμε μια ματιά στα χρόνια που πέρασαν, θα δούμε πολλά φθινόπωρα και πολλούς χειμώνες  που γίνανε οι ίδιες προσπάθειες και δεν πάρθηκε καμιά απόφαση.
Συνεχίσαμε απλά αυτό που ζούσαμε, και είπαμε στον εαυτό μας, θα δούμε...
Δυστυχώς, η δύναμη της συνήθειας και η ασφάλεια του γνώριμου είναι η μεγαλύτερη παγίδα.
Αν αναλογιστούμε, οι μεγαλύτερες αποφάσεις πάρθηκαν σε μια στιγμή ενθουσιασμού, μια στιγμή αδυναμίας, μια στιγμή τρέλλας, είτε δική μας, είτε κάποιου άλλου και μερικές φορές μετά από τα ξαφνικά της ζωής, από τις αναγκαστικές εκείνες συνθήκες, που δεν εξαρτώνται από μας.
Ανθρώπινη φύση απλά...