Τρίτη 31 Μαρτίου 2015


Ο χάρτης της ζωής μας
Είναι επιστολή ενός γέροντα
Που έχει ξεχάσει να γράφει,
Προς ένα παιδί
Που δεν έχει μάθει ακόμα να διαβάζει.

Raquel Angel-Nagler

Άραγε θα θέλαμε να φτάσει αυτό το γράμμα;
Ή θα χάλαγε όλη την ουσία της ζωής;
Θα έχανε την έκπληξη, το ενδιαφέρον, την ομορφιά του άγνωστου;
Για κάποιους το άγνωστο μέλλον ίσως να είναι εφιαλτικό, για κάποιους γοητευτικό, για κάποιους κουραστικό!
Πόσο όμορφο όμως είναι να συναντάς αυτή τη διαφορετικότητα των ανθρώπων που δίνει όλες τις αποχρώσεις της ζωής!



Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015


Το παρόν!
Το παρόν, είναι ο μόνο που υπάρχει, και εκεί είναι η ουσία.
Συνήθως οι άνθρωποι αναπολούν το παρελθόν, μια κατάσταση που δεν θα επαναληφθεί ποτέ και σκέφτονται το μέλλον, κάτι που δεν υπάρχει ακόμα, και είναι σχεδόν σίγουρο, ότι δεν θα υπάρξει όπως το σκεφτόμαστε!
Τόσοι πολλοί οι αστάθμητοι παράγοντες !
Το μόνο λοιπόν που υπάρχει είναι το παρόν!
Ας προσπαθήσουμε να το ζήσουμε όσο περισσότερο μπορούμε και να εκμεταλλευτούμε τις ωραίες στιγμές που μας δίνει, να διδαχθούμε από τις δύσκολες!
Και το μέλλον χτίζεται από το παρόν, στιγμή στη στιγμή, ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα!


Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015


Ότι καιρό και να έχει, η άνοιξη είναι εδώ!
Δεν πτοούμεθα με τίποτα!
Είμαστε φύσει και θέσει αισιόδοξοι και θα το αποδείξουμε!
Σαν άνθρωποι, αλλά και σαν λαός!
Θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε το πλαίσιο που θα μεγαλουργήσουμε και πάλι!
Θα δυσκολευτούμε, αλλά θα τα καταφέρουμε!



Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015


Η καλοσύνη και η αλληλεγγύη των ανθρώπων είναι ένα μεγάλο θέμα.
Υπάρχουν άνθρωποι, που είναι τόσο καλοί που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αφελείς!
Υπάρχουν άνθρωποι, που εξαντλούν την καλοσύνη και την αλληλεγγύη στα πλαίσια της οικογένειας και των δικών τους ανθρώπων!
Υπάρχουν άνθρωποι, που είναι απλά αδιάφοροι για τους γύρω τους και αρνούνται να δουν τι συμβαίνει!
Υπάρχουν άνθρωποι, που κοιτούν μόνο το προσωπικό τους συμφέρον και δεν τους ενδιαφέρει ποιον θα πληγώσουν προκειμένου να επιτύχουν το στόχο τους!
Και τελικά υπάρχουν και άνθρωποι που είναι υποκριτές, που προσφέρουν για το θεαθήναι και μετά αρέσκονται να βλέπουν αυτούς που βοήθησαν να ταπεινώνονται μπροστά τους και να νοιώθουν αφάνταστα υποχρεωμένοι.
Και δεν είναι απόλυτα φανερό, αν απλά βοηθούν για το θεαθήναι ή αν αρέσκονται στη διαδικασία της ταπείνωσης γιατί έτσι ικανοποιούν προσωπικά τους απωθημένα…
Προσωπικά προτιμώ να ανήκω στην πρώτη κατηγορία και απεχθάνομαι την τελευταία…



Τρίτη 24 Μαρτίου 2015


Δεν γνωρίζουμε τι ειν’ η ζωή κι όμως ζούμε.
Δεν γνωρίζουμε τι ειν’ ο έρωτας κι όμως ερωτευόμαστε.
Δεν γνωρίζουμε τι ειν’ ο θάνατος κι όμως πεθαίνουμε.
Raquel Angel-Nagler

Θα μου συγχωρήσετε τις αναφορές μου στην παραπάνω ποιήτρια, αλλά μου άρεσαν πολύ τα ποιήματα της και θεωρώ ότι θα αρέσουν και όσους λίγους διαβάζουν αυτές τις γραμμές.
Και τελικά ότι κάνουμε σε αυτή τη ζωή μας είναι πραγματικά άγνωστο τη πρώτη φορά και όμως το κάνουμε.
Ζούμε, ερωτευόμαστε, συνδεόμαστε με ανθρώπους, παντρευόμαστε, γινόμαστε γονείς ( και αυτό αν είναι παντελώς άγνωστο και δύσκολο).
Αλλά αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να ζούμε πραγματικά, για να μπορούμε να νοιώθουμε έντονα συναισθήματα, δυνατές στιγμές, να πραγματοποιήσουμε σημαντικές επιδιώξεις για μας, τους γύρω μας και γιατί όχι, και για πολύ ευρύτερους κύκλους.
Αν αποφασίσουμε να προχωρήσουμε σε γνωστούς μόνο δρόμους, θα μείνουμε μικροί και πιθανόν … άδειοι.



Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015


Τα ιερογλυφικά στο πρόσωπό μου
Δεν είναι παρά το χειρόγραφο της καθημερινότητας μου:
Το μέρος όπου παίζει κρυφτό η ζωή μου.

Raquel Angel-Nagler

Η ποίηση είναι το πιο δύσκολο σημείο της λογοτεχνίας, ή θα σε συναρπάσει ή θα σε απωθήσει.
Δεν μου είναι εύκολο να απορροφηθώ από μια ποιητική συλλογή, ίσως απλώς να μην είμαι τόσο καλλιεργημένη…
Αλλά τα ποιήματα της παραπάνω ποιήτριας, μου άρεσαν, γιατί πολύ απλά εκφράζουν τα βαθύτερα συναισθήματα της πραγματικότητας μας.
Τα νοιώθω και μπορώ να τα καταλάβω χωρίς να πρέπει να βάλω καταλύτες στη σκέψη μου.
Και για μια ακόμα φορά διαπιστώνω ότι τα απλά πράγματα έχουν τελικά σημασία για αυτή τη μικρή και καθημερινή μας ζωή!


Τρίτη 17 Μαρτίου 2015


Τελικά είναι πολύ περίεργο και άβολο να έχεις μια συζήτηση με τα παιδιά σου σαν δυο ενήλικες.
 Ανακαλύπτεις:
Ότι δεν είναι τόσο εύκολο, όσο πίστευες ότι θα ήταν.
Ότι υπάρχουν πράγματα, που και τώρα δεν μπορείς να μοιραστείς μαζί τους.
Ότι υπάρχουν πράγματα που ακούς και σε φέρνουν σε δύσκολη θέση.
Ότι σου κάνουν κριτική για τις πράξεις και τη συμπεριφορά σου.
Ότι μερικές φορές έχουν δίκιο και αν είχες απέναντι σου οποιονδήποτε άλλον ενήλικα, θα τους το αναγνώριζες αμέσως.
Ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις από το ρόλο του γονιού και του «κηρύγματος».
Ότι υπάρχουν καταστάσεις, που δεν μπορείς να εξηγήσεις γιατί οι συμβουλές που δίνεις είναι για το καλό τους.
Ότι καμιά φορά αμφιβάλλεις και συ, για το τι θεωρείς ότι είναι το «καλό» τους…
Άλλη μια κατηγορία από τις δύσκολες ανθρώπινες σχέσεις, όσο και αν αναμφίβολα σε αυτή την κατηγορία η αγάπη και η στοργή περισσεύουν…



Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Βροχή!
Μου αρέσει η βροχή, να περπατάω και να βρέχομαι...
Να νοιώθω το νερό να κυλάει στο πρόσωπό μου, να βρέχει τα μαλλιά μου και να νοιώθω να καθαρίζει τη ψυχή μου...
Ποτέ όμως δεν φανταζόμουνα μια κρύα χειμωνιάτική βροχή να ζεσταίνει τόσο πολύ τη καρδιά και το κορμί!
Μια μοναδική εμπειρία, μια ακόμη ευτυχισμένη στιγμή να τη προσθέσω σε αυτές που θα κρίνουν στο τέλος το επίθετο στη λέξη ΖΩΗ!

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015


Και εκεί που έχεις αναθαρρήσει και σκέπτεσαι μόνο την άνοιξη, τις ομορφιές της φύσης, τον ήλιο και γενικά την χαρά της ζωής που συνοδεύει την εποχή, ξυπνάς το πρωί και αντικρίζεις συννεφιά, μουντάδα…
Κι όχι τη συννεφιά της καταιγίδας, που ξέρεις θα ξεσπάσει και μετά θα βγει ο ήλιος πιο δυνατός και τα πάντα θα λάμπουν και θα καθαρίσουν…
Αλλά τη συννεφιά, που σου λέει ότι ήρθε για να μείνει, για να σου χαλάσει τη διάθεση…
Όμως δεν θα πτοηθούμε, θα προσπαθήσουμε και σήμερα να κάνουμε τη μέρα μας να αξίζει και δεν θα το βάλουμε κάτω…
Και αύριο θα ξημερώσει μια όμορφη μέρα να μας ανεβάσει το ηθικό και να μας κάνει να δούμε με αισιοδοξία το μέλλον…



Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015


Η ζωή είναι γεμάτη σταυροδρόμια.
Η αλήθεια είναι ότι όταν βρίσκεσαι σε ένα σταυροδρόμι σκέπτεσαι, αποφασίζεις με το συναίσθημα ή με τη λογική, σκεπτόμενος τον εαυτό σου ή τους γύρω σου, δειλιάζεις έχοντας αμφιβολίες για την επιλογή σου, αλλά τελικά παίρνεις τον ένα από τους δυο δρόμους.
Στο σημείο αυτό πρέπει να ξεχάσεις τελείως την ύπαρξη του άλλου δρόμου, γιατί η αλήθεια είναι ότι οποιαδήποτε σκέψη ή επιθυμία σε φέρει πίσω, μόνο στενοχώρια μπορεί να προκαλέσει.
Γι’  αυτό πρέπει να κλείνουμε τα κεφάλαια της ζωής ένα-ένα, να κρατάμε τις ωραίες στιγμές τους για τον τελικό απολογισμό μας και να προχωράμε με κέφι και όρεξη στον καινούργιο δρόμο, μέχρι να μας φέρει πάλι στο επόμενο σταυροδρόμι…



Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015


Καλημέρα μας,
Μια ωραία μέρα με ήλιο, αισιοδοξία και προσδοκία …
Βέβαια λίγα σύννεφα στις κορυφές του γύρω βουνών, που περιτριγυρίζουν την Αττική, φαίνονται απειλητικά, αλλά δεν μας πτοούν με τίποτα.
Θα μου συγχωρήσετε την ολιγοήμερη απουσία από την μικρή παρέα μας, αλλά … ήμουν μια ευτυχισμένη μανούλα!
Τα παιδιά μπορεί να μας γεμίζουν με ευθύνες και έννοιες, αλλά όταν τα βλέπουμε και τα αγκαλιάζουμε, νοιώθουμε πάντα ευτυχία.
Όταν τα βλέπουμε και τα αγκαλιάζουμε για πρώτη φορά, όταν μας χαρίζουν το πρώτο τους χαμόγελο, όταν μας φωνάζουν για πρώτη φορά «μαμά», όταν χαίρονται με μια επιτυχία τους, όταν βιάζονται να μεγαλώσουν, όταν αργότερα τους προσφέρουμε τη βοήθειά μας, αν την χρειαστούν, όταν απλά βλέπουμε στα μάτια τους την αγάπη τους, ή και … την συνέχεια μας (λίγο εγωιστικά σκεπτόμενοι).
Είναι λίγες από εκείνες τις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μας!
Και ότι μπορεί να μας δώσει ευτυχισμένες στιγμές, πραγματικά αξίζει το κόπο!



Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015


«Ο ύπνος θρέφει τα μωρά και ο ήλιος τα μοσχάρια»
Ελληνική παροιμία

Δεν ξέρω σε ποια κατηγορία θα με εντάξετε, αλλά είμαι επιρρεπής και στα δύο.
Και ο ήλιος σε συνδυασμό με το γαλανό της θάλασσας, είναι το πιο αναζωογονητικό πράγμα σε αυτή τη ζωή.
Μετά από τη συννεφιά και το μουντό ουρανό του χειμώνα, τη βροχή και την υγρασία να εισχωρεί παντού, ο ήλιος βγαίνει από τον ορίζοντα και μας θυμίζει την ομορφιά της ζωής.
Μια απλή βόλτα στην παραλία με τη θάλασσα να λαμπυρίζει από τις ακτίνες του είναι η μαγεία της ζωής.
Και αν είσαι από τους τυχερούς και κρατάς το χέρι του ανθρώπου που αγαπάς είσαι απλά απολύτως ευτυχισμένος.
Αλλά αν αυτό δεν είναι εφικτό, μια καλή παρέα φίλων αναπληρώνει με όσο το δυνατόν ποιο ικανοποιητικό τρόπο και συμπληρώνει με πολύ γέλιο την εικόνα.
Μικρές ευτυχισμένες καθημερινές στιγμές.
Πόσο πολύτιμες!!!!!!!!!!!



Τετάρτη 4 Μαρτίου 2015


Άνοιξη!
Είναι πραγματικό εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει την άνοιξη στη φύση.
Μέσα σε μια μεγαλούπολη και καταλαβαίνεις αμέσως τον οργασμό της.
Τα πουλιά να τιτιβίζουν το ξημέρωμα τόσο δυνατά.
Τον ορίζοντα να λάμπει καθαρός και αχνά γαλανός λίγο πριν βγει ο ήλιος.
Τα φυλλοβόλα δέντρα να έχουν γεμίσει με καινούργια κλαδιά και να ετοιμάζονται να γεμίσουν με τα φρέσκα και καταπράσινα φύλλα τους.
Τα λουλούδια να φουντώνουν  για να υποστηρίξουν την ανθοφορία τους.
Και ανάμεσα τους οι χειμωνιάτικες καμέλιες να βγάζουν τα τελευταία κόκκινα πανέμορφα άνθη τους, και να θυμίζουν στους ανυπόμονους να δεχτούν την ευλογία της άνοιξης,  ότι εκείνα κράτησαν την ομορφιά τις κρύες μέρες του χειμώνα.
Ο ήλιος να βγαίνει λαμπερός και ζεστός και να ζεσταίνει κορμιά και καρδιές.
Γιατί και η ανθρώπινη ψυχή δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητη από αυτή την έκρηξη ζωής.
Παρασύρεται από το χείμαρρο της ανανέωσης και της γιορτής και ετοιμάζεται να απολαύσει τη γλύκα και την  ακαταμάχητη γοητεία της ζωής.
Να εκμεταλλευτεί τη παρουσία της στη γη, και να συμμετέχει όσο περισσότερα μπορεί.
Να χαρεί πάνω απ’  όλα και το κυριότερο να αγαπήσει, να αγαπήσει επιστρατεύοντας όλη της τη δύναμη.
Και πάνω απ’ όλα να αγαπήσει τον εαυτό της, γιατί πραγματικά μόνο τότε θα μπορέσει να νοιώσει τους άλλους και να χαριστεί …



Τρίτη 3 Μαρτίου 2015


«Οι αναμνήσεις πεταγόταν σαν τα πυροτεχνήματα στο σκοτεινό ουρανό, έντονες, γεμάτες, εκτυφλωτικές και όσο πιο κοντά ήσουν, τόσο πιο επικίνδυνες. Τι να πρωτοθυμηθεί!»

Από ένα βιβλίο, που δεν έχει ακόμα τελειώσει

Οι αναμνήσεις, είναι ένα πολύ δύσκολο κομμάτι της ζωής μας, πετάγονται εκεί που δεν τις περιμένεις! Προσπαθείς να θάψεις  τις άσχημες, τις δύσκολες, αυτές που σε πόνεσαν και να κρατήσεις τις όμορφες, αυτές που σου δίνουν κουράγιο να συνεχίσεις…
Και νομίζεις ότι τα έχεις καταφέρει, και ξαφνικά μια λέξη, μια φράση, ένα βλέμμα, μια κίνηση μπορεί να τις κάνει να πεταχτούν σαν πυροτεχνήματα και να σου θυμίσουν όλα αυτά που σε δυσκόλεψαν, σε στενοχώρησαν και να σε φέρουν πάλι στην αρχή…
Αλλά αυτή είναι η ζωή, και πρέπει να τη ζήσουμε!
Γιατί τελικά, όλες αυτές οι αναμνήσεις είναι που μας προσδιορίζουν σαν χαρακτήρες!