Εύχομαι μια καλή και δημιουργική χρονιά για όλους!
Να σκεφτούμε τι θέλουμε να ζήσουμε και να προσπαθήσουμε να το πετύχουμε!
Να νοιώσουμε όσο πιο πολλά και βαθειά συναισθήματα μπορούμε, γιατί είναι η τροφή της ψυχής μας!
Να επεκτείνουμε τις γνώσεις μας, σε όλα τα επίπεδα, γιατί υ καλλιέργεια του πνεύματος μας δίνει ποιότητα ζωής!
Και τέλος να γελάσουμε πολύ, όσο περισσότερο γίνεται!
Ακόμα και αν ο καινούργιος χρόνος μας επιφυλάσσει και δύσκολα ή δυσάρεστα, να μην μας καταβάλουν. Θα είναι εμπειρίες που θα μας κάνουν καλύτερους!
Ας απολαύσουμε ένα ακόμα χρόνο της ζωής μας, και ας τον κάνουμε σημαντικό, για μας, αυτούς που αγαπάμε πολύ, το ευρύτερο περιβάλλον μας και γιατί όχι, για όσους έχουν τη δυνατότητα για το κόσμο όλο!

Ξημερώνει και ακούς τον αέρα που φυσάει δυνατά σαν να θέλει να παρασύρει τα πάντα στο διάβα του.

Σαν να θέλει να καθαρίσει όλα τα περιττά, όπως παρασύρει και τα πεσμένα φύλλα των δέντρων.

Σαν να θέλει να υπενθυμίσει πόσο αναγκαίος είναι, πόσο χρειάζεται η ύπαρξη του.

Και κουκουλώνεσαι πιο βαθειά, με το πάπλωμα να σε σκεπάζει, να σε ζεσταίνει, να σε "ασφαλίζει"...

Και παραδίνεσαι στο γλυκό λήθαργο, στα υπολείμματα του ονείρου που μπερδεύεται με τις αναμνήσεις, τις προσδοκίες, τις επιθυμίες... 

Και ζεις με κλειστά μάτια τις στιγμές που θάθελες, με μια μικρή δόση πραγματικότητας από τον αέρα που επιμένει να σου θυμίζει το κρύο ενός ζεστού κρεββατιού...

Χριστούγεννα

Η πιο αγαπημένη και πολυπόθητη γιορτή των παιδιών.

Χωρίς σχολείο, με πολλά δώρα μικρά ή μεγάλα, με εορταστική ατμόσφαιρα στο σπίτι.

Για τους ενήλικες όμως αλλάζει λίγο η κατάσταση, μπορεί να ευχαριστιούνται και να διασκεδάζουν τις μέρες πριν από τα Χριστούγεννα.

Η πόλη στολισμένη με τα φωτάκια να λάμπουν, το στόλισμα του σπιτιού, η διαδικασία αγοράς δώρων (για όσους τους αρέσει βέβαια), το λίγο πιο ανάλαφρο κλίμα στους εργασιακούς χώρους…

Τις ίδιες τις μέρες των Χριστουγέννων όμως υπάρχει μια διάχυτη μελαγχολία.

Δεν ξέρω αν οφείλεται στην έλλειψη αγαπημένων προσώπων από κοντά μας, στις δύσκολες καταστάσεις που πιθανόν να βιώνουμε, στα, τις περισσότερες φορές, βαρετά οικογενειακά γεύματα, στις βαθύτερες σκέψεις μας.

Γεγονός είναι ότι ελάχιστοι ενήλικες θα νοιώσουν τις μέρες αυτές την χαρά και την ξεγνοιασιά των παιδιών.

Ίσως να έχω δίκιο, ίσως πάλι άδικο!

Θα ήθελα τα σχόλιά σας

Πολιτική ζωή της χώρας…

Υπάρχει άραγε μη διεφθαρμένη πολιτική ζωή σε αυτή τη χώρα;

Μου φαίνεται απίστευτο που όλοι αυτοί, που το μόνο που σκέφτονται είναι η καρέκλα και το πορτοφόλι τους , είναι αυτοί που «αποφασίζουνε» για τη ζωή των παιδιών μας.

Πεζό πολύ το θέμα αλλά μας αγγίζει τόσο πολύ στην καθημερινότητα μας….

Νομίζω ότι και μόνο που ασχολούμαστε με αυτό λερωνόμαστε, ενώ  το φυσιολογικό θα ήταν να θέλουμε όλοι και να το θεωρούμε υποχρέωση μας να  ασχολούμεθα με τα κοινά.

Ακόμα και αν περάσει από το μυαλό να ασχοληθείς, φεύγει τόσο γρήγορα γιατί έρχεσαι αντιμέτωπος με τη λαμογιά, τα συμφέροντα και τα …

Ας τα αφήσουμε όσο είναι εφικτό και ας σκεφτούμε τους μικρούς παράδεισους της ζωής μας για να μας δώσουν κουράγιο…

Γενέθλια!

Μια μέρα για σκέψεις…

Όπως όλα σχεδόν, μπορεί να είναι μια χαρούμενη ή μια στενόχωρη μέρα…

Τα πρώτα χρόνια είναι πάντα χαρούμενη,.

Τα επόμενα ενήλικα χρόνια ίσως αδιάφορη…

Οι νέοι άνθρωποι θεωρούν ότι ο χρόνος όλος είναι μπροστά τους …

Και περνώντας τα χρόνια, η αξία του χρόνου παίρνει τη πραγματική της υπόσταση…

Συνειδητοποιείς πόσο πολύτιμο είναι το κάθε λεπτό της ζωής…

Και κάθε φορά που κλείνει ένας χρόνος ζωής,

να το γιορτάζεις,

να νοιώθεις το μεγαλείο της ζωής για ένα χρόνο ακόμα,

να χαίρεσαι για τις καινούργιες εμπειρίες,

να θεωρείς αυτό το χρόνο σαν ένα δώρο.

Και να ετοιμάζεις τον επόμενο.

Να διψάς να ζήσεις περισσότερα, όμορφα, ανεκτίμητα…

Θα υπάρξουν και δύσκολα ή δυσάρεστα, αλλά τα καλύτερα είναι πάντα μπροστά! 

Μελομακάρονα!

Χριστουγεννιάτικο γλυκό!

Μυρωδιές σαν γλυκές αναμνήσεις!

Τα παιδιά μικρά, ανυπόμονα για τις γιορτές…

Το στολισμένο δένδρο να δεσπόζει στο μικρό τότε σαλόνι…

Να κοιμούνται τις παραμονές  πάνω στο χαλί, κάτω από το δέντρο…

Τα λαμπάκια να μετατρέπουν το δωμάτιο σε παραμυθένιο…

Η αντανάκλαση των ελαφιών και του Αϊ- Βασίλη  στους τοίχους…

Τα μάτια τους νυσταγμένα και γεμάτα αθωότητα…

            Ο θόρυβος στην μπαλκονόπορτα…

            Το τρεχαλητό στο μπαλκόνι που είναι τα δώρα…

            Και η σιγουριά ότι είδαν το έλκηθρο με το Αϊ-Βασίλη να φεύγει 
            ψηλά στον ουρανό…

Όμορφες στιγμές!

Και υπάρχουν μερικά δώρα που είναι ανεκτίμητα!

Όπως ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη από κάποιον που έχει μεγάλη σημασία για σένα…

Ένα άγγιγμα γεμάτο λατρεία και συγχρόνως γεμάτο φροντίδα, έννοια…

Ένα φιλί γεμάτο μέλι και επιθυμία…

‘Ένα χαμόγελο γεμάτο υποσχέσεις…

Ένα γέλιο γεμάτο χαρά και ευχαρίστηση…

Ανεκτίμητα πραγματικά!!!

Δώρα!

Χριστούγεννα και δώρα, αλλά και γενικά δώρα…

Η αλήθεια είναι ότι τα δώρα αποτελούν μια ένδειξη αγάπης και διάθεσης να προσφέρεις.

Μ΄ αρέσει  πολύ να προσφέρω δώρα, και μ’ αρέσει πολύ και η όλη διαδικασία.

Το να σκεφτείς τι μπορεί να αρέσει στον άλλον, να το ψάξεις, να είναι κάτι πρωτότυπο, κάτι διαφορετικό, να το προσφέρεις σε ωραία συσκευασία, κάτω από ωραίες συνθήκες…

Δυστυχώς όμως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι, γνωρίζω κάποιους που μισούν τα δώρα, όπως ισχυρίζονται, άλλους που βαριούνται θανάσιμα τη διαδικασία και άλλους που τα θεωρούν χαμένο κόπο.

Υποψιάζομαι  ότι για τον καθένα ισχύει κάποια διαφορετική παραλλαγή των παραπάνω.

Και οφείλω να παραδεχτώ, ότι είμαι από τους πιο κακούς αποδέκτης δώρων, η έκφρασή μου θα δείξει αμέσως αν μ’ αρέσει, και επειδή στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν μου αρέσει, καταλαβαίνετε τι μπορεί να εισπράττουν οι άλλοι.

Σιχαίνομαι δε και την φράση «διάλεξε ότι θες και θα στο πάρω», με αποτέλεσμα να μην  παίρνω δώρα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Μην με παρεξηγήσετε, δεν είναι παράπονο.

Άλλωστε αυτό που μου τρελαίνει είναι να διαλέγω εγώ δώρα για τους άλλους.

Μια συμβουλή λοιπόν, ας προσφέρουμε σε αυτούς που αγαπάμε κάτι, όσο μικρό και ευτελές και αν είναι, θα χαρούν με την σκέψη και μόνο.

Υ.Γ. Και για όσους με ξέρουν να μην το θεωρήσουν προτροπή, θα χαρώ το ίδιο, ίσως και περισσότερο, με ένα φιλί και μια αγκαλιά (και τα δυο ανεκτίμητα).

Γονείς και παιδιά!

Η πιο πολύπλοκη σχέση.

Κανένας δεν μαθαίνει να είναι γονιός, δουλεύει με το ένστικτο κυρίως.

Όλοι έχουμε αναμνήσεις καλές και λιγότερο καλές από τους γονείς μας.

Όλοι αναγνωρίσαμε κάποια στιγμή πόσο δίκιο είχαν οι γονείς μας σε κάποια φάση της ζωής μας.

Άλλα και όλοι, δεν συγχωρήσαμε τους γονείς μας για κάποιες συμπεριφορές, κάποιες αποφάσεις τους, είτε αφορούσαν άμεσα εμάς είτε όχι.

Οι γονείς μας όμως δεν ήταν αυθεντίες, το μόνο σίγουρο ήταν ότι μας αγαπούσαν. Και λάθη να έκαναν δεν ήταν σκόπιμο.

Και μείς τους αγαπάμε, και αυτό που κατανοούμε στην ενήλικη ζωή μας, είναι ότι αν κάποιος μας αγαπάει με ανιδιοτέλεια, αυτός είναι ο γονιός μας.

Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι έχουν πάντα δίκιο σε αυτά που θέλουν για μας.

Συνήθως οι γονείς θέλουν το παιδί τους να επιτύχει ή να ζήσει ότι δεν μπόρεσαν να επιτύχουν ή να ζήσουν εκείνοι.

Η ζωή μας όμως είναι δική μας, και μόνο εμείς μπορούμε να αποφασίσουμε τι είναι καλό και τι όχι για μας. Δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από την επιθυμία μας να ικανοποιήσουμε τα όνειρα των γονιών μας ή απλά να αναζητούμε την απόλυτη αποδοχή τους.. Να ζητάμε τη γνώμη τους, γιατί έχουν σίγουρα μια μεγαλύτερη εμπειρία στη ζωή, αλλά η τελευταία λέξη επιβάλλεται να είναι μόνο δική μας.

Ακόμα και αν δεν επιλέξουμε το σωστό μονοπάτι, θα είναι το δικό μας μονοπάτι.

Και να ξέρουμε, ότι αν ζουν, είναι πάντα εκεί για μας, στη σιγουριά του πατρικού μας σπιτιού, στην ανεμελιά του παιδικού μας δωματίου, στη ζεστή αγκαλιά της μάνας ακόμα και στο αυστηρό βλέμμα του πατέρα. Και αν δεν ζουν, η σκέψη τους και μόνο είναι μια παρηγοριά, μια άγκυρα στις παιδικές μας αναμνήσεις, που μας δίνει κουράγιο για να προχωρήσουμε….

Αναμονή!

Η αναμονή είναι μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μας.

Στην ουσία περιμένουμε πάντα κάτι…

Από τη γέννηση ενός παιδιού μέχρι ένα τηλεφώνημα η αίσθηση είναι σχεδόν η ίδια.

Ο χρόνος κυλά βασανιστικά αργά, το μυαλό σου δεν φεύγει δευτερόλεπτο από τη σκέψη αυτού που περιμένεις, κοιτάς μια πόρτα ή ένα τηλέφωνο και ελπίζεις να τελειώσει γρήγορα.

Αν αργήσει πολύ να συμβεί αυτό που περιμένεις,  πιάνεις τον εαυτό σου να εύχεται το τερματισμό αυτής της κατάστασης έστω και με αρνητική έκβαση, γιατί απλά δεν αντέχεις άλλο…

Δεκέμβριος!

Σίγουρα ο πιο εορταστικός μήνας του χρόνου!

Σίγουρα ο πιο οικογενειακός μήνας του χρόνου!

Ο μήνας που όλες οι οικογένειες νοιώθουν ότι «πρέπει» να μαζευτούν γύρω από ένα τραπέζι.

Δεν είναι σίγουρο αν είναι ανθρώπινη ανάγκη για επικοινωνία με τις ρίζες ή συνήθεια εκατοντάδων χρόνων. Σε οποιαδήποτε περίπτωση όλοι νοιώθουμε αυτή την ανάγκη.

Ακόμα και αν δεν θέλουμε πραγματικά να δούμε κανέναν από τους συνδαιτυμόνες μας…

Ακόμα και αν ξέρουμε ότι κατά πάσα πιθανότητα θα σηκωθούμε από αυτό το τραπέζι  θυμωμένοι, εκνευρισμένοι ή ακόμα και στενοχωρημένοι…

Οικογένειες…

Αν δεν παρευρεθούμε, νοιώθουμε τύψεις για τη μαμά, το μπαμπά, τη γιαγιά, τον παππού…

Το μελίσσι θα μαζευτεί στη φωλιά λοιπόν ακολουθώντας αυτή τη παρορμητική έλξη.

Καμιά φορά τα νεαρά μέλη κάνουν την επανάσταση τους και αντιστέκονται.

Αλλά είναι για τόσο λίγο!

Σε μερικά χρόνια επανέρχονται και ανεξήγητα, αναζητούν αυτές τις ιδιόμορφες οικογενειακές συνευρέσεις…

Το μόνο που μας γλυτώνει από τις συνέπειες αυτών των «χαρούμενων» οικογενειακών στιγμών είναι να καταφέρουμε να τις βλέπουμε σαν θεατής, σαν να παρακολουθούμε τα δρώμενα μέσα από μια οθόνη.

Θα τα καταφέρουμε άραγε;

Ξυπνάς και βρέχει…

Βρέχει πολύ, θέλεις να χωθείς ακόμα πιο μέσα στο πάπλωμα και χαθείς μέσα στο λήθαργο και τις σκέψεις που παίζουν κρυφτό με τα φευγαλέα όνειρα.

Μια από όλες σε ξυπνά, σηκώνεσαι, ντύνεσαι  και βγαίνεις.

Το τοπίο χειμωνιάτικο, η βροχή να πέφτει δυνατή αλλά ήσυχη, σαν να μην θέλει να ακουστεί, να ενοχλήσει.

Ο κόσμος προχωρά προσεκτικά με τις ομπρέλες ανοικτές, προσπαθεί να αποφύγει τα νερά, που κυλούν σαν ρυάκια. Νοιώθεις ότι θέλουν να ξεπλύνουν τους δρόμους της πόλης.

Και ξαφνικά στην απέναντι γωνία διακρίνεις μια γνώριμη φυσιογνωμία, που σε ακολουθεί με το βλέμμα να περάσεις απέναντι.

Βρίσκεσαι κοντά, σε κοιτά βαθειά στα μάτια και σιωπηλά σε αγκαλιάζει με το ελεύθερο χέρι σφιχτά, πολύ σφιχτά. Και νοιώθεις μια ανατριχίλα να σε διαπερνά και να γίνεσαι ένα.

Η επαφή κρατά ένα λεπτό και είναι αρκετή για να σε γεμίσει συναισθήματα και ευγνωμοσύνη!

Συννεφιά και ψιλόβροχο...

Και ξαφνικά ανοίγουν τα σύννεφα σαν μια κουρτίνα θεάτρου...

Και εμφανίζεται το φεγγάρι, γεμάτο, επιβλητικό και πορτοκαλί!

Λάμπει και είναι σαν να φεγγοβολά το σύμπαν!

Και νοιώθεις ότι βλέπεις τα πάντα!

Ότι σε ενώνει με τα πάντα...

Ότι σου έχει λείψει, ότι έχεις επιθυμήσει, ότι έχεις ανάγκη είναι εκεί...

Με τη βοήθεια της λάμψης του το βλέπεις, το αισθάνεσαι...

Και σου δίνει λίγη από τη δύναμη του, για να προχωρήσεις, να περιμένεις και να σκέφτεσαι το μέλλον με αγάπη, αισιοδοξία και αμέτρητη προσμονή...

Το να σκέπτεσαι ρεαλιστικά δεν σημαίνει απαισιόδοξα.

Τουλάχιστον για μένα!

Η βασική μου αρχή είναι ότι η ζωή είναι ωραία, όπως και αν είναι.

Πρέπει να βγάζουμε ότι καλύτερο από ότι έχουμε και να χαιρόμαστε με μικρά καθημερινά πράγματα, ακόμα κι αν δεν μας συμβαίνουν σπουδαία και μεγάλα.

Άραγε ποιος μπορεί να κρίνει τι είναι σπουδαίο και μεγάλο για τον καθένα μας χωριστά;

Είναι όλα τόσο σχετικά…

Για κάποιον μπορεί σπουδαίο και μεγάλο να είναι μια απλή βόλτα σε ένα πάρκο…

Για άλλον ένα βλέμμα…

Για άλλον ένα φιλί…

Για άλλον μια επαγγελματική επιτυχία…

Για άλλον η οικογένειά του…

Μπορούμε να αραδιάσουμε χίλιους λόγους για καθένα από μας ξεχωριστά.

Για μένα όλα είναι σπουδαία στη ζωή μας και όλα μας κάνουν πιο ολοκληρωμένους ανθρώπους.

Κάποτε γιόρτασα τα γενέθλιά μου (μισό αιώνα) και ευχαρίστησα όσους μου έκαναν πραγματικά τη τιμή να είναι εκεί λέγοντας  ότι: «είμαι ικανοποιημένη από τη ζωή μου και πραγματοποίησα πολύ περισσότερα από ότι περίμενα ή ονειρευόμουνα στα 20 μου χρόνια».

Και είναι η απόλυτη αλήθεια.

Δεν έζησα εύκολα ούτε ανώδυνα, αλλά το πάλεψα, το ευχαριστήθηκα και το βίωσα με όλες μου τις αισθήσεις.

Αναφέρω τελευταίο αλλά ίσως το πιο σημαντικό, ότι αγάπησα και αγαπήθηκα πολύ!

Ο εαυτός μας...

Ποιός είναι πραγματικά ο εαυτός μας;

Και πόσους κοινωνικούς εαυτούς έχουμε;

Και μην βιαστείτε να πείτε ότι ο εαυτός μας είναι ένας και μοναδικός!

Σκεφτείτε όσους μας ξέρουν στα διαφορετικά περιβάλλοντα που κινούμαστε, και αναρωτηθείτε πως θα μας περιέγραφαν.

Κάποιος που δεν θα μας ήξερε, θα μπορούσε να συμπεράνει ότι οι περιγραφές αντιστοιχούν σε διαφορετικούς ανθρώπους.

Τo σύνολο των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων που αποτελούν τον εργασιακό, οικογενειακό, φιλικό, ερωτικό εαυτό μας, είμαστε εμείς και ίσως όχι μόνο...

Μπορεί να υπάρχουν ακόμα στοιχεία που τα κρατάμε για μας, και άραγε υπάρχει κάποιος που να μας ξέρει τόσο βαθειά, ώστε να βλέπει το βάθος της ψυχής μας;

Και για να κυριολεκτούμε, επιτρέπουμε σε κάποιον να φτάσει εκεί;

Μπορεί κάποιος να το αντέξει;

Καμιά φορά το μυαλό αδειάζει τελείως, και νοιώθεις σαν να είναι η πρώτη φορά που καλείσαι να σκεφτείς…

Και από πού να αρχίσεις…

Από την καθημερινότητα σου;

Από τη ζωή σου;

Από την οικογένεια σου;

Από την κοινωνία;

Από την πολιτική ζωή του τόπου;

Από την παγκόσμια οδυνηρή κατάσταση;

Και τότε αντιλαμβάνεσαι το κυκεώνα όλων αυτών και απλά χαμογελάς…  

Και αφήνεις το μυαλό άδειο να δεχτεί τα πρώτα ερεθίσματα της μέρας που ξημερώνει…

Χρόνος!

Ο χρόνος είναι κάτι τόσο σχετικό...

Και όχι μόνο επιστημονικά, αλλά και κυριολεκτικά!

Όταν τρέχει μια ρουτίνα στη ζωή μας δεν το καταλαβαίνουμε, κυλάει σταθερά και αδυσώπητα…

Όταν όμως βγαίνουμε από τη ρουτίνα μας, ξαφνικά γίνεται άπειρος ή απλά λίγος.

Υπάρχουν στιγμές, ώρες, μέρες, βδομάδες, που φαντάζουν μικρές και άλλες ατέλειωτες.

Και τότε επαφίεται σε μας να τον αξιοποιήσουμε!

Όταν πράγματι δεν υφίστανται υποχρεώσεις και συνεπώς δικαιολογίες…

Άραγε κάνουμε ότι καλύτερο με το χρόνο μας?

Και η ζωή είναι τόσο μικρή!