Επιτέλους οι γιορτές τελείωσαν…
Θα υπάρχουν κάποιοι που θα πουν
ότι αυτή η φράση είναι πολύ «καταθλιπτική» ή «pathetic», όπως θα λέγαμε πλέον στα
νεοελληνικά.
Αλλά μάλλον δεν είναι ειλικρινείς
με τον εαυτό τους.
Ποιος μπορεί να πει ότι η υπερβολική συναναστροφή με
το σόι αυτές τις ημέρες δεν είναι μπουχτιστική?
Γιαγιάδες, γονείς, αδέλφια,
ξαδέλφια, θείες, θείοι….
Φιλιά, αγκαλιές και λίγο πριν
σκέψεις όπως:
«Θάναι και αυτή η βαρετή θεία?»
«Ωχ! Θάρθει και ο θείος, που μας λέει κάθε χρόνο τις
ίδιες ιστορίες από το στρατό!»
Πω πω! Η θεία θα μας πρήξει με τις
γνωριμίες της!»
« Η ξαδέλφη δεν θα σταματάει να
μιλά για το πόσο καλοί μαθητές είναι τα παιδιά της!»
Έλεος!!!!!!!!!!!
Δεν συζητάω βέβαια και για το
υπερβολικό φαγητό, χωρίς σταματημό!
Από το ένα τραπέζι στο άλλο, από
καναπέ σε πολυθρόνα και στο τέλος σκασμένοι στο κρεββάτι….
Λες και όλοι για κάποιο λόγο θέλουν
να σε καλέσουν αυτές τις μέρες και μόνο…
Μπορεί να μην κάνουν ούτε ένα
τηλέφωνο όλο το χρόνο να δουν αν ζεις ή πέθανες, αλλά στις γιορτές πρέπει να σε
δουν οπωσδήποτε…
Δεν εξαιρούνται ούτε αυτοί που
επέλεξαν να φύγουν σε μια εκδρομή.
Έχουν πάει σε κάποιο χειμερινό
θέρετρο, γεμάτο κόσμο να γυρίζουν από καφετέρια σε ταβέρνα όλη μέρα, να
περιμένουν με τις ώρες να τους σερβίρουν, να μην μπορούν να αναπνεύσουν από το
τσιγάρο (γιατί η Ελλάδα όπως γνωρίζουμε αντιστέκεται σε κάθε νόμο που δεν της αρέσει!),να
μυρίζουν τα ρούχα τσίκνα…
Ανακούφιση λοιπόν και ευκαιρία να
ασχοληθούμε με ότι μας αρέσει και μόνο!
Υ.Γ. Σε όλα τα παραπάνω δεν συμπεριλαμβάνουμε ερωτευμένους ανθρώπους που περνάνε μόνοι και γεμάτοι ο ένας από τον
άλλον.
Τους περιμένουμε όμως στη γωνία!
Σε λίγο καιρό, θα είναι και αυτοί
πρωταγωνιστές της παραπάνω κωμικοτραγωδίας…
