Τετάρτη 27 Απριλίου 2016


Τα παιδιά!

Τι να πει κανείς για τα παιδιά;
Τι να πει κανείς για τα παιδιά του;
Τι να πει κανείς για τα μεγάλα παιδιά του;

Όταν ήμασταν και μείς παιδιά, ακούγαμε διάφορα αποφθέγματα από τους γονείς, τις γιαγιάδες, τους μεγαλύτερους γενικά και κρυφογελάγαμε λέγοντας: «Δίκιο έχεις»

Όμως όλες οι δοξασίες είναι αληθινές και τώρα που είμαστε εμείς οι «μεγαλύτεροι» ξέρουμε από πρώτο χέρι τι ακριβώς σημαίνει η κάθε μια.

Παρ’ όλα αυτά όμως, και δεν είμαι από τους ανθρώπους που θεωρούσαν σκοπό της ζωής τους την οικογένεια, όταν τα αγκαλιάζεις, όσο μεγάλα και αν είναι και ότι και αν έχεις περάσει για να τα μεγαλώσεις, νοιώθεις ότι ζεις μία από τις λίγες ευτυχισμένες στιγμές της ζωής σου.

Χαζομαμά; Ίσως …



Κυριακή 24 Απριλίου 2016


Οι Κυριακές είχαν πάντα μια μελαγχολία, τουλάχιστον για την λίγο μεγαλωμένη γενιά.
Ιδίως το απόγευμα. Οι λόγοι ήταν και είναι πολλοί και διάφοροι.
Ήταν που είχαμε σχολείο τη Δευτέρα το πρωί και φυσικά ανακαλύπταμε ότι ήμασταν αδιάβαστοι την Κυριακή το απόγευμα;
Ήταν που έπρεπε να πάμε στη δουλειά την Δευτέρα το πρωί και να ξυπνήσουμε νωρίς;
Ήταν που είχαμε κουραστεί από την αδιάλειπτη σκανταλιά των παιδιών όταν ήταν μικρά;
Ήταν που συνειδητοποιούσαμε πόσο κενή από ενδιαφέροντα ήταν η ζωή μας, μετά τις έντονες οικογενειακές υποχρεώσεις, όταν τα παιδιά μεγάλωσαν;
Ήταν που στην ησυχία της Κυριακής κάναμε αυτοκριτική;
Τόσοι και ίσως άλλοι τόσοι οι λόγοι, πάντως η μελαγχολία της Κυριακής είναι υπαρκτή.




Σάββατο 23 Απριλίου 2016


ΠΑΣΧΑ!
Άλλη μια γιορτή, παραδοσιακή, ανοιξιάτικη, χαρούμενη.
Άλλη μια γιορτή που θέλει να έχεις μαζί σου τους ανθρώπους που αγαπάς.
Άλλη μια γιορτή, που μπορεί να ανασύρει όλων των ειδών τα συναισθήματα.
Άλλη μια γιορτή δικαιολογία για να συναντηθούν οικογένειες.
Άλλη μια γιορτή ευκαιρία για εξόρμηση στην εξοχή, στη θάλασσα, στο βουνό.
Άλλη μια γιορτή να θυμηθούμε αυτούς που δεν έχουμε πια κοντά μας.
Άλλη μια γιορτή να αγκαλιάσουμε τους άλλους και να δώσουμε αγάπη και φροντίδα.
Άλλη μια γιορτή, απλά να τη ζήσουμε!



Πέμπτη 21 Απριλίου 2016


Είναι θαυμαστό, πως μια εποχική εργασία στο σπίτι μπορεί να ξυπνήσει γλυκόπικρες αναμνήσεις από την νεανική ηλικία.

Το μάζεμα των χαλιών λοιπόν ξυπνά την ανάμνηση της μητέρας μου με τον πιο έντονο τρόπο τα τελευταία 30 χρόνια.

Η αλήθεια είναι ότι έχω πολλά πράγματα να θυμάμαι από κείνη και τα θυμάμαι, όμως η αγωνία της για το μάζεμα των χαλιών ήταν αξιοσημείωτη. Κατά τη διάρκεια των πέντε χρόνων της ασθένειας και της αγωνίας του επικείμενου θανάτου, τη μόνη συμβουλή που θυμάμαι ξεκάθαρα είναι οι οδηγίες για το μάζεμα των χαλιών. Τα ίδια χαλιά τα έχω ακόμα στο σπίτι μου και ζουν και βασιλεύουν, όπως θάλεγε η γιαγιά, αλλά η πρώτη κάτοχος αυτών των χαλιών είναι πια μια γλυκιά ανάμνηση, εξαιρετικά ζωντανή για μένα, πολύ θολή για τον αδελφό μου …

Τώρα πια με την εμπειρία των χρόνων που πέρασαν μπορώ να δω πίσω από αυτές τις συμβουλές για τα χαλιά την αγωνία της για το θάνατο, την απελπισία της για κείνη που έφευγε τόσο νωρίς, το παράπονο της ότι δεν το άξιζε, τη διαπίστωση της σκληρής πραγματικότητας ολόκληρης της ζωής της, την ανησυχία της για το ανήλικο παιδί που άφηνε χωρίς μάννα, ακόμα και για την ώριμη αγάπη της για τον άντρα που παντρεύτηκε, σαν να τον ανακάλυπτε ξαφνικά τώρα.

Τι να λέμε τώρα, όλα αυτά θα ξανακυριεύσουν το μυαλό μου του χρόνου τέτοια μέρα…



Τρίτη 19 Απριλίου 2016


Καλή μας εβδομάδα!

Με μία μέρα καθυστέρηση, αλλά η δική μου εβδομάδα ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο.
Γιατί τελικά ότι χρειαζόμαστε περισσότερο από όλα είναι να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που να μας αγαπάνε, να μας σκέφτονται και να μας κάνουν να γελάμε.
Ας φροντίσουμε να τους έχουμε δίπλα μας όσο περισσότερο μπορούμε και να νοιώθουμε γεμάτοι.

Χθες, βλέποντας κάποιες φωτογραφίες από την Αιθιοπία, συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν κοινωνίες που είναι έναν αιώνα πίσω στην πολιτισμένη τους ζώνη και δύο αιώνες πίσω στην αγροτική τους ζώνη.
Είναι τόσο σοκαριστικό να βλέπεις αυτές τις σκηνές στον εικοστό πρώτο αιώνα, στον αιώνα του internet, της εξερεύνησης του Άρη, των χημικών πολέμων και της παγκοσμιοποίησης!
Ειλικρινά, δεν μπορώ ν το αξιολογήσω. Είναι για καλό, είναι ένα δείγμα της ανισότητας στο κόσμο, τι αποδεικνύει για τον άνθρωπο;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι αξιοπερίεργο.


Τετάρτη 13 Απριλίου 2016


Η αλήθεια είναι ότι υποτιμάμαι λίγο την ρομαντική λογοτεχνία. Υπάρχουν όμως και βιβλία που όταν είναι βγαλμένα από τα βάθη της καρδιάς είναι εξαιρετικά.
Ποιος δεν έχει συγκινηθεί από κείμενο του Καραγάτση, που είναι ένας από τους σπουδαιότερους του είδους.
Ένα τέτοιο απόσπασμα θα παραθέσω, απλά για να μην ξεχνάμε και αυτή τη πλευρά της ζωής.

«Ήταν μόνη στο δωμάτιο. Χαμένη στις σκέψεις και την απραξία. Δεν ήξερε το μέλλον και το παρόν ήταν σκληρό. Η σανίδα σωτηρίας της όμως ήταν εκεί. Τόξερε, τόνοιωθε, το φώναζε το κορμί της ολόκληρο, κατέκλυζε το μυαλό της κάθε στιγμή. Ήταν μια σκέψη, μια αίσθηση, ένα βλέμμα  ένα άγγιγμα, ένα φιλί, μια επαφή, μια αγάπη …
Η σκέψη ότι ήταν πάντα δίπλα της ακόμα και όταν δεν ήταν.
Η αίσθηση τη στιγμή που τον αντίκριζε.
Tο βλέμμα που φώναζε σ’ αγαπώ και καρφωνόταν τόσο βαθειά στα μάτια της που νόμιζε ότι διάβαζε και την πιο κρυφή της σκέψη.
Tα άγγιγμα που ξύπναγε το κορμί της, όσο ανεπαίσθητο και απαλό και αν ήταν.
Το φιλί, που την ανέβαζε στον έβδομο ουρανό, που δεν ήθελε να τελειώσει ποτέ.
Η επαφή με το κορμί του, που έσβηνε τα πάντα και την έκανε να νοιώθει μοναδική στο κόσμο.
Η αγάπη που την κατέκλυζε και ένοιωθε να την προστατεύει  από τα πάντα.
Θα μπορούσε να συνεχίσει, αλλά έκλεισε τα μάτια και ευχήθηκε να ήταν η πραγματικότητα και να μην ονειρευόταν. Υπήρχε για κείνη και αρκούσε για να υπάρχει και αυτή ευτυχισμένη σε αυτό τον σκληρό κόσμο.»

Ελπίζω να μην το βρήκατε πολύ μελό, απλά μου άρεσε και ίσως ζήλεψα και λιγάκι.

Σάββατο 9 Απριλίου 2016


Η γειτονιά μας είναι κάτι ιδιαίτερο για όλους.
Θέλοντας και μη, ζούμε μαζί της και βλέπουμε τις εξελίξεις της.
Όσο και αν δεν είμαστε κουτσομπόληδες (μεγάλα ερωτηματικά εδώ) και όσο και αν λέμε δεν μας ενδιαφέρει, γνωρίζουμε πάρα πολλά πράγματα για τη γειτονιά μας.
Όταν λοιπόν βλέπουμε να ετοιμάζεται μια μικρή καινούργια ταβερνούλα στη γειτονιά, συμμετέχουμε κάπως στην εξέλιξη των εργασιών της.
Περνάμε από εκεί με το αυτοκίνητο, ακόμα και αν δεν χρειάζεται, για να γνωρίζουμε αν τελείωσαν οι εργασίες ή αν άνοιξε.
Το συζητάμε και σκεφτόμαστε πότε θα πάμε να δοκιμάσουμε τα πιάτα της.
Και ο καιρός περνά και η μικρή ταβερνούλα ετοιμάζεται και ξαφνικά όλα σταματάνε.
Στην αρχή σκεφτόμαστε ότι είναι κάποια προσωρινή διακοπή λόγω ίσως κάποιου έκτακτου γεγονότος.
Παραμένει στάσιμη η κατάσταση και λίγο πολύ ανησυχούμε και αναρωτιόμαστε το γιατί.
Αλλά ακόμα ελπίζουμε, σκεπτόμαστε δεν μπορεί τόση δουλειά, τόσα χρήματα, θα ανοίξει!
Και  ο καιρός περνάει και μείς περνάμε από μπροστά και κάθε φορά που ρίχνουμε το βλέμμα στο τζάμι με τα τραπεζάκια, τις στοιβαγμένες καρέκλες και τα εργαλεία η ίδια σκέψη:
Δεν μπορεί, θα ανοίξει ….



Πέμπτη 7 Απριλίου 2016


Πολύ-πολύ καλημέρα σε όλους.
Μάλλον έχουμε μείνει πολύ λίγοι, αλλά δεν πειράζει.
Λίγοι και καλοί!
Σήμερα διαβάζοντας ένα βιβλίο είχε ένα μικρό απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του Τσόρτσιλ και ανέφερε πως, μετά το Παγκόσμιο πόλεμο, χώρισαν με το Στάλιν την επιρροή των δυο χωρών πάνω στα Βαλκάνια.
«90% η ΕΣΣΔ στη Ρουμανία, 90%η Μεγάλη Βρετανία στην Ελλάδα και 50-50 η Γιουγκοσλαβία»
Πάνω σε ένα απλό χαρτί σημειωμένα « μέσα σε λιγότερο χρόνο από το να κάτσεις σε μια καρέκλα», όπως αναφέρει ο ίδιος.
Κανείς δεν ρώτησε τους λαούς που θα άλλαζε η ζωή τους από τα θεμέλια, κανείς δεν ρώτησε τους πρόσφυγες και φυσικά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τις επόμενες γενεές των κρατών αυτών.
«Business» όπως τις χαρακτήριζε ο ίδιος.
Και μείς ασχολιόμαστε μα τα mail που πηγαινοέρχονται.
Το μόνο που άλλαξε, είναι ότι τις απλές αυτές συμφωνίες δεν τις κάνουν πια οι αρχηγοί των κρατών αλλά οι αρχηγοί των αγορών.
Ουσιαστικά πάντα αυτοί το έκαναν …



Τρίτη 5 Απριλίου 2016


Το ένα σκάνδαλο διαδέχεται το άλλο και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ζούμε μεταβατική εποχή.
Ο καπιταλισμός με τη μορφή του νεώτερου φιλελευθερισμού καταρρέει και η παγκοσμιοποίηση έχει σαν αποτέλεσμα να μην μπορεί να συγκαλυφθεί.
Αλλά, τι καινούργιο έρχεται;
Τι θα τον αντικαταστήσει;
Προς το παρόν δεν διαφαίνεται τίποτα που να έχει σάρκα και οστά, έστω και σε βρεφική κατάσταση.
Και η απορία είναι, πόσες γενιές θα χρειαστεί για να αναδειχθεί;
Και τι μεταβατικές καταστάσεις θα περάσει η ανθρωπότητα;
Εύχομαι να μην είναι πολύ μακρύς ο δρόμος και να μην παιδευτούν ιδιαίτερα οι επόμενες γενιές.
Δυστυχώς όμως, η δικιά μας γεννιά (των 50ηρων εννοώ) δεν θα είναι μάρτυρας των γεγονότων.
Κάποτε μια πολύ αγαπητή καθηγήτρια της Ιστορίας, είπε ότι το μόνο που θα ήθελε όταν πεθάνει, είναι ένα μικρό φινιστρίνι στο κόσμο, για να δει τα γεγονότα που θα επακολουθήσουν σε αυτόν τον πλανήτη. Θα συμφωνήσω απόλυτα!


Κυριακή 3 Απριλίου 2016


Καλοκαιράκι!
Σε απόσταση αναπνοής και ευτυχώς κανένας Τόμσεν και κανένα ΔΝΤ δεν μας τρομάζει.
Όταν ξεκινάς να σχεδιάζεις τις διακοπές σου, όταν σκέπτεσαι τη θάλασσα, την παραλία, τις απογευματινές βολτίτσες και τις βραδινές μπυρίτσες, όλα ισοπεδώνονται, καλώς ή κακώς.
Θα τολμούσα να πω και τα απίθανα ηλιοβασιλέματα του Αιγαίου, αλλά αυτά προϋποθέτουν και άλλες συνθήκες, για αυτούς που τις έχουν πάντως να τις χαρούν όσο περισσότερο μπορούν.
Ίσως αυτό να μας κρατά ακόμη όρθιους.
Ίσως αυτό να μας δίνει την εσωτερική δύναμη που χρειαζόμαστε.
Ίσως αυτός ο τόπος να καταφέρει να μας κάνει να βγούμε από το τέλμα και να προχωρήσουμε πάλι μπροστά.
Ίσως ….