Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Εύχομαι μια καλή και δημιουργική χρονιά για όλους!
Να σκεφτούμε τι θέλουμε να ζήσουμε και να προσπαθήσουμε να το πετύχουμε!
Να νοιώσουμε όσο πιο πολλά και βαθειά συναισθήματα μπορούμε, γιατί είναι η τροφή της ψυχής μας!
Να επεκτείνουμε τις γνώσεις μας, σε όλα τα επίπεδα, γιατί υ καλλιέργεια του πνεύματος μας δίνει ποιότητα ζωής!
Και τέλος να γελάσουμε πολύ, όσο περισσότερο γίνεται!
Ακόμα και αν ο καινούργιος χρόνος μας επιφυλάσσει και δύσκολα ή δυσάρεστα, να μην μας καταβάλουν. Θα είναι εμπειρίες που θα μας κάνουν καλύτερους!
Ας απολαύσουμε ένα ακόμα χρόνο της ζωής μας, και ας τον κάνουμε σημαντικό, για μας, αυτούς που αγαπάμε πολύ, το ευρύτερο περιβάλλον μας και γιατί όχι, για όσους έχουν τη δυνατότητα για το κόσμο όλο!

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

Ξημερώνει και ακούς τον αέρα που φυσάει δυνατά σαν να θέλει να παρασύρει τα πάντα στο διάβα του.
Σαν να θέλει να καθαρίσει όλα τα περιττά, όπως παρασύρει και τα πεσμένα φύλλα των δέντρων.
Σαν να θέλει να υπενθυμίσει πόσο αναγκαίος είναι, πόσο χρειάζεται η ύπαρξη του.
Και κουκουλώνεσαι πιο βαθειά, με το πάπλωμα να σε σκεπάζει, να σε ζεσταίνει, να σε "ασφαλίζει"...
Και παραδίνεσαι στο γλυκό λήθαργο, στα υπολείμματα του ονείρου που μπερδεύεται με τις αναμνήσεις, τις προσδοκίες, τις επιθυμίες... 
Και ζεις με κλειστά μάτια τις στιγμές που θάθελες, με μια μικρή δόση πραγματικότητας από τον αέρα που επιμένει να σου θυμίζει το κρύο ενός ζεστού κρεββατιού...

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2014


Χριστούγεννα
Η πιο αγαπημένη και πολυπόθητη γιορτή των παιδιών.
Χωρίς σχολείο, με πολλά δώρα μικρά ή μεγάλα, με εορταστική ατμόσφαιρα στο σπίτι.
Για τους ενήλικες όμως αλλάζει λίγο η κατάσταση, μπορεί να ευχαριστιούνται και να διασκεδάζουν τις μέρες πριν από τα Χριστούγεννα.
Η πόλη στολισμένη με τα φωτάκια να λάμπουν, το στόλισμα του σπιτιού, η διαδικασία αγοράς δώρων (για όσους τους αρέσει βέβαια), το λίγο πιο ανάλαφρο κλίμα στους εργασιακούς χώρους…
Τις ίδιες τις μέρες των Χριστουγέννων όμως υπάρχει μια διάχυτη μελαγχολία.
Δεν ξέρω αν οφείλεται στην έλλειψη αγαπημένων προσώπων από κοντά μας, στις δύσκολες καταστάσεις που πιθανόν να βιώνουμε, στα, τις περισσότερες φορές, βαρετά οικογενειακά γεύματα, στις βαθύτερες σκέψεις μας.
Γεγονός είναι ότι ελάχιστοι ενήλικες θα νοιώσουν τις μέρες αυτές την χαρά και την ξεγνοιασιά των παιδιών.
Ίσως να έχω δίκιο, ίσως πάλι άδικο!
Θα ήθελα τα σχόλιά σας

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014


Πολιτική ζωή της χώρας…
Υπάρχει άραγε μη διεφθαρμένη πολιτική ζωή σε αυτή τη χώρα;
Μου φαίνεται απίστευτο που όλοι αυτοί, που το μόνο που σκέφτονται είναι η καρέκλα και το πορτοφόλι τους , είναι αυτοί που «αποφασίζουνε» για τη ζωή των παιδιών μας.
Πεζό πολύ το θέμα αλλά μας αγγίζει τόσο πολύ στην καθημερινότητα μας….
Νομίζω ότι και μόνο που ασχολούμαστε με αυτό λερωνόμαστε, ενώ  το φυσιολογικό θα ήταν να θέλουμε όλοι και να το θεωρούμε υποχρέωση μας να  ασχολούμεθα με τα κοινά.
Ακόμα και αν περάσει από το μυαλό να ασχοληθείς, φεύγει τόσο γρήγορα γιατί έρχεσαι αντιμέτωπος με τη λαμογιά, τα συμφέροντα και τα …
Ας τα αφήσουμε όσο είναι εφικτό και ας σκεφτούμε τους μικρούς παράδεισους της ζωής μας για να μας δώσουν κουράγιο…

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014


Γενέθλια!
Μια μέρα για σκέψεις…
Όπως όλα σχεδόν, μπορεί να είναι μια χαρούμενη ή μια στενόχωρη μέρα…
Τα πρώτα χρόνια είναι πάντα χαρούμενη,.
Τα επόμενα ενήλικα χρόνια ίσως αδιάφορη…
Οι νέοι άνθρωποι θεωρούν ότι ο χρόνος όλος είναι μπροστά τους …
Και περνώντας τα χρόνια, η αξία του χρόνου παίρνει τη πραγματική της υπόσταση…
Συνειδητοποιείς πόσο πολύτιμο είναι το κάθε λεπτό της ζωής…
Και κάθε φορά που κλείνει ένας χρόνος ζωής,
να το γιορτάζεις,
να νοιώθεις το μεγαλείο της ζωής για ένα χρόνο ακόμα,
να χαίρεσαι για τις καινούργιες εμπειρίες,
να θεωρείς αυτό το χρόνο σαν ένα δώρο.
Και να ετοιμάζεις τον επόμενο.
Να διψάς να ζήσεις περισσότερα, όμορφα, ανεκτίμητα…
Θα υπάρξουν και δύσκολα ή δυσάρεστα, αλλά τα καλύτερα είναι πάντα μπροστά! 

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014


Μελομακάρονα!
Χριστουγεννιάτικο γλυκό!
Μυρωδιές σαν γλυκές αναμνήσεις!
Τα παιδιά μικρά, ανυπόμονα για τις γιορτές…
Το στολισμένο δένδρο να δεσπόζει στο μικρό τότε σαλόνι…
Να κοιμούνται τις παραμονές  πάνω στο χαλί, κάτω από το δέντρο…
Τα λαμπάκια να μετατρέπουν το δωμάτιο σε παραμυθένιο…
Η αντανάκλαση των ελαφιών και του Αϊ- Βασίλη  στους τοίχους…
Τα μάτια τους νυσταγμένα και γεμάτα αθωότητα…
            Ο θόρυβος στην μπαλκονόπορτα…
            Το τρεχαλητό στο μπαλκόνι που είναι τα δώρα…
            Και η σιγουριά ότι είδαν το έλκηθρο με το Αϊ-Βασίλη να φεύγει 
            ψηλά στον ουρανό…
Όμορφες στιγμές!

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014


Και υπάρχουν μερικά δώρα που είναι ανεκτίμητα!
Όπως ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη από κάποιον που έχει μεγάλη σημασία για σένα…
Ένα άγγιγμα γεμάτο λατρεία και συγχρόνως γεμάτο φροντίδα, έννοια…
Ένα φιλί γεμάτο μέλι και επιθυμία…
‘Ένα χαμόγελο γεμάτο υποσχέσεις…
Ένα γέλιο γεμάτο χαρά και ευχαρίστηση…
Ανεκτίμητα πραγματικά!!!

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Δώρα!
Χριστούγεννα και δώρα, αλλά και γενικά δώρα…
Η αλήθεια είναι ότι τα δώρα αποτελούν μια ένδειξη αγάπης και διάθεσης να προσφέρεις.
Μ΄ αρέσει  πολύ να προσφέρω δώρα, και μ’ αρέσει πολύ και η όλη διαδικασία.
Το να σκεφτείς τι μπορεί να αρέσει στον άλλον, να το ψάξεις, να είναι κάτι πρωτότυπο, κάτι διαφορετικό, να το προσφέρεις σε ωραία συσκευασία, κάτω από ωραίες συνθήκες…
Δυστυχώς όμως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι, γνωρίζω κάποιους που μισούν τα δώρα, όπως ισχυρίζονται, άλλους που βαριούνται θανάσιμα τη διαδικασία και άλλους που τα θεωρούν χαμένο κόπο.
Υποψιάζομαι  ότι για τον καθένα ισχύει κάποια διαφορετική παραλλαγή των παραπάνω.
Και οφείλω να παραδεχτώ, ότι είμαι από τους πιο κακούς αποδέκτης δώρων, η έκφρασή μου θα δείξει αμέσως αν μ’ αρέσει, και επειδή στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν μου αρέσει, καταλαβαίνετε τι μπορεί να εισπράττουν οι άλλοι.
Σιχαίνομαι δε και την φράση «διάλεξε ότι θες και θα στο πάρω», με αποτέλεσμα να μην  παίρνω δώρα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Μην με παρεξηγήσετε, δεν είναι παράπονο.
Άλλωστε αυτό που μου τρελαίνει είναι να διαλέγω εγώ δώρα για τους άλλους.
Μια συμβουλή λοιπόν, ας προσφέρουμε σε αυτούς που αγαπάμε κάτι, όσο μικρό και ευτελές και αν είναι, θα χαρούν με την σκέψη και μόνο.

Υ.Γ. Και για όσους με ξέρουν να μην το θεωρήσουν προτροπή, θα χαρώ το ίδιο, ίσως και περισσότερο, με ένα φιλί και μια αγκαλιά (και τα δυο ανεκτίμητα).

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014


Γονείς και παιδιά!
Η πιο πολύπλοκη σχέση.
Κανένας δεν μαθαίνει να είναι γονιός, δουλεύει με το ένστικτο κυρίως.
Όλοι έχουμε αναμνήσεις καλές και λιγότερο καλές από τους γονείς μας.
Όλοι αναγνωρίσαμε κάποια στιγμή πόσο δίκιο είχαν οι γονείς μας σε κάποια φάση της ζωής μας.
Άλλα και όλοι, δεν συγχωρήσαμε τους γονείς μας για κάποιες συμπεριφορές, κάποιες αποφάσεις τους, είτε αφορούσαν άμεσα εμάς είτε όχι.
Οι γονείς μας όμως δεν ήταν αυθεντίες, το μόνο σίγουρο ήταν ότι μας αγαπούσαν. Και λάθη να έκαναν δεν ήταν σκόπιμο.
Και μείς τους αγαπάμε, και αυτό που κατανοούμε στην ενήλικη ζωή μας, είναι ότι αν κάποιος μας αγαπάει με ανιδιοτέλεια, αυτός είναι ο γονιός μας.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι έχουν πάντα δίκιο σε αυτά που θέλουν για μας.
Συνήθως οι γονείς θέλουν το παιδί τους να επιτύχει ή να ζήσει ότι δεν μπόρεσαν να επιτύχουν ή να ζήσουν εκείνοι.
Η ζωή μας όμως είναι δική μας, και μόνο εμείς μπορούμε να αποφασίσουμε τι είναι καλό και τι όχι για μας. Δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από την επιθυμία μας να ικανοποιήσουμε τα όνειρα των γονιών μας ή απλά να αναζητούμε την απόλυτη αποδοχή τους.. Να ζητάμε τη γνώμη τους, γιατί έχουν σίγουρα μια μεγαλύτερη εμπειρία στη ζωή, αλλά η τελευταία λέξη επιβάλλεται να είναι μόνο δική μας.
Ακόμα και αν δεν επιλέξουμε το σωστό μονοπάτι, θα είναι το δικό μας μονοπάτι.
Και να ξέρουμε, ότι αν ζουν, είναι πάντα εκεί για μας, στη σιγουριά του πατρικού μας σπιτιού, στην ανεμελιά του παιδικού μας δωματίου, στη ζεστή αγκαλιά της μάνας ακόμα και στο αυστηρό βλέμμα του πατέρα. Και αν δεν ζουν, η σκέψη τους και μόνο είναι μια παρηγοριά, μια άγκυρα στις παιδικές μας αναμνήσεις, που μας δίνει κουράγιο για να προχωρήσουμε….

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014


Αναμονή!
Η αναμονή είναι μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μας.
Στην ουσία περιμένουμε πάντα κάτι…
Από τη γέννηση ενός παιδιού μέχρι ένα τηλεφώνημα η αίσθηση είναι σχεδόν η ίδια.
Ο χρόνος κυλά βασανιστικά αργά, το μυαλό σου δεν φεύγει δευτερόλεπτο από τη σκέψη αυτού που περιμένεις, κοιτάς μια πόρτα ή ένα τηλέφωνο και ελπίζεις να τελειώσει γρήγορα.
Αν αργήσει πολύ να συμβεί αυτό που περιμένεις,  πιάνεις τον εαυτό σου να εύχεται το τερματισμό αυτής της κατάστασης έστω και με αρνητική έκβαση, γιατί απλά δεν αντέχεις άλλο…

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014


Δεκέμβριος!
Σίγουρα ο πιο εορταστικός μήνας του χρόνου!
Σίγουρα ο πιο οικογενειακός μήνας του χρόνου!
Ο μήνας που όλες οι οικογένειες νοιώθουν ότι «πρέπει» να μαζευτούν γύρω από ένα τραπέζι.
Δεν είναι σίγουρο αν είναι ανθρώπινη ανάγκη για επικοινωνία με τις ρίζες ή συνήθεια εκατοντάδων χρόνων. Σε οποιαδήποτε περίπτωση όλοι νοιώθουμε αυτή την ανάγκη.
Ακόμα και αν δεν θέλουμε πραγματικά να δούμε κανέναν από τους συνδαιτυμόνες μας…
Ακόμα και αν ξέρουμε ότι κατά πάσα πιθανότητα θα σηκωθούμε από αυτό το τραπέζι  θυμωμένοι, εκνευρισμένοι ή ακόμα και στενοχωρημένοι…
Οικογένειες…
Αν δεν παρευρεθούμε, νοιώθουμε τύψεις για τη μαμά, το μπαμπά, τη γιαγιά, τον παππού…
Το μελίσσι θα μαζευτεί στη φωλιά λοιπόν ακολουθώντας αυτή τη παρορμητική έλξη.
Καμιά φορά τα νεαρά μέλη κάνουν την επανάσταση τους και αντιστέκονται.
Αλλά είναι για τόσο λίγο!
Σε μερικά χρόνια επανέρχονται και ανεξήγητα, αναζητούν αυτές τις ιδιόμορφες οικογενειακές συνευρέσεις…
Το μόνο που μας γλυτώνει από τις συνέπειες αυτών των «χαρούμενων» οικογενειακών στιγμών είναι να καταφέρουμε να τις βλέπουμε σαν θεατής, σαν να παρακολουθούμε τα δρώμενα μέσα από μια οθόνη.
Θα τα καταφέρουμε άραγε;

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014


Ξυπνάς και βρέχει…
Βρέχει πολύ, θέλεις να χωθείς ακόμα πιο μέσα στο πάπλωμα και χαθείς μέσα στο λήθαργο και τις σκέψεις που παίζουν κρυφτό με τα φευγαλέα όνειρα.
Μια από όλες σε ξυπνά, σηκώνεσαι, ντύνεσαι  και βγαίνεις.
Το τοπίο χειμωνιάτικο, η βροχή να πέφτει δυνατή αλλά ήσυχη, σαν να μην θέλει να ακουστεί, να ενοχλήσει.
Ο κόσμος προχωρά προσεκτικά με τις ομπρέλες ανοικτές, προσπαθεί να αποφύγει τα νερά, που κυλούν σαν ρυάκια. Νοιώθεις ότι θέλουν να ξεπλύνουν τους δρόμους της πόλης.
Και ξαφνικά στην απέναντι γωνία διακρίνεις μια γνώριμη φυσιογνωμία, που σε ακολουθεί με το βλέμμα να περάσεις απέναντι.
Βρίσκεσαι κοντά, σε κοιτά βαθειά στα μάτια και σιωπηλά σε αγκαλιάζει με το ελεύθερο χέρι σφιχτά, πολύ σφιχτά. Και νοιώθεις μια ανατριχίλα να σε διαπερνά και να γίνεσαι ένα.
Η επαφή κρατά ένα λεπτό και είναι αρκετή για να σε γεμίσει συναισθήματα και ευγνωμοσύνη!

Συννεφιά και ψιλόβροχο...
Και ξαφνικά ανοίγουν τα σύννεφα σαν μια κουρτίνα θεάτρου...
Και εμφανίζεται το φεγγάρι, γεμάτο, επιβλητικό και πορτοκαλί!
Λάμπει και είναι σαν να φεγγοβολά το σύμπαν!
Και νοιώθεις ότι βλέπεις τα πάντα!
Ότι σε ενώνει με τα πάντα...
Ότι σου έχει λείψει, ότι έχεις επιθυμήσει, ότι έχεις ανάγκη είναι εκεί...
Με τη βοήθεια της λάμψης του το βλέπεις, το αισθάνεσαι...
Και σου δίνει λίγη από τη δύναμη του, για να προχωρήσεις, να περιμένεις και να σκέφτεσαι το μέλλον με αγάπη, αισιοδοξία και αμέτρητη προσμονή...

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014


Το να σκέπτεσαι ρεαλιστικά δεν σημαίνει απαισιόδοξα.
Τουλάχιστον για μένα!
Η βασική μου αρχή είναι ότι η ζωή είναι ωραία, όπως και αν είναι.
Πρέπει να βγάζουμε ότι καλύτερο από ότι έχουμε και να χαιρόμαστε με μικρά καθημερινά πράγματα, ακόμα κι αν δεν μας συμβαίνουν σπουδαία και μεγάλα.
Άραγε ποιος μπορεί να κρίνει τι είναι σπουδαίο και μεγάλο για τον καθένα μας χωριστά;
Είναι όλα τόσο σχετικά…
Για κάποιον μπορεί σπουδαίο και μεγάλο να είναι μια απλή βόλτα σε ένα πάρκο…
Για άλλον ένα βλέμμα…
Για άλλον ένα φιλί…
Για άλλον μια επαγγελματική επιτυχία…
Για άλλον η οικογένειά του…
Μπορούμε να αραδιάσουμε χίλιους λόγους για καθένα από μας ξεχωριστά.
Για μένα όλα είναι σπουδαία στη ζωή μας και όλα μας κάνουν πιο ολοκληρωμένους ανθρώπους.
Κάποτε γιόρτασα τα γενέθλιά μου (μισό αιώνα) και ευχαρίστησα όσους μου έκαναν πραγματικά τη τιμή να είναι εκεί λέγοντας  ότι: «είμαι ικανοποιημένη από τη ζωή μου και πραγματοποίησα πολύ περισσότερα από ότι περίμενα ή ονειρευόμουνα στα 20 μου χρόνια».
Και είναι η απόλυτη αλήθεια.
Δεν έζησα εύκολα ούτε ανώδυνα, αλλά το πάλεψα, το ευχαριστήθηκα και το βίωσα με όλες μου τις αισθήσεις.
Αναφέρω τελευταίο αλλά ίσως το πιο σημαντικό, ότι αγάπησα και αγαπήθηκα πολύ!


Ο εαυτός μας...
Ποιός είναι πραγματικά ο εαυτός μας;
Και πόσους κοινωνικούς εαυτούς έχουμε;
Και μην βιαστείτε να πείτε ότι ο εαυτός μας είναι ένας και μοναδικός!
Σκεφτείτε όσους μας ξέρουν στα διαφορετικά περιβάλλοντα που κινούμαστε, και αναρωτηθείτε πως θα μας περιέγραφαν.
Κάποιος που δεν θα μας ήξερε, θα μπορούσε να συμπεράνει ότι οι περιγραφές αντιστοιχούν σε διαφορετικούς ανθρώπους.
Τo σύνολο των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων που αποτελούν τον εργασιακό, οικογενειακό, φιλικό, ερωτικό εαυτό μας, είμαστε εμείς και ίσως όχι μόνο...
Μπορεί να υπάρχουν ακόμα στοιχεία που τα κρατάμε για μας, και άραγε υπάρχει κάποιος που να μας ξέρει τόσο βαθειά, ώστε να βλέπει το βάθος της ψυχής μας;
Και για να κυριολεκτούμε, επιτρέπουμε σε κάποιον να φτάσει εκεί;
Μπορεί κάποιος να το αντέξει;

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014


Καμιά φορά το μυαλό αδειάζει τελείως, και νοιώθεις σαν να είναι η πρώτη φορά που καλείσαι να σκεφτείς…
Και από πού να αρχίσεις…
Από την καθημερινότητα σου;
Από τη ζωή σου;
Από την οικογένεια σου;
Από την κοινωνία;
Από την πολιτική ζωή του τόπου;
Από την παγκόσμια οδυνηρή κατάσταση;
Και τότε αντιλαμβάνεσαι το κυκεώνα όλων αυτών και απλά χαμογελάς…  
Και αφήνεις το μυαλό άδειο να δεχτεί τα πρώτα ερεθίσματα της μέρας που ξημερώνει…

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014


Χρόνος!
Ο χρόνος είναι κάτι τόσο σχετικό...
Και όχι μόνο επιστημονικά, αλλά και κυριολεκτικά!
Όταν τρέχει μια ρουτίνα στη ζωή μας δεν το καταλαβαίνουμε, κυλάει σταθερά και αδυσώπητα…
Όταν όμως βγαίνουμε από τη ρουτίνα μας, ξαφνικά γίνεται άπειρος ή απλά λίγος.
Υπάρχουν στιγμές, ώρες, μέρες, βδομάδες, που φαντάζουν μικρές και άλλες ατέλειωτες.
Και τότε επαφίεται σε μας να τον αξιοποιήσουμε!
Όταν πράγματι δεν υφίστανται υποχρεώσεις και συνεπώς δικαιολογίες…
Άραγε κάνουμε ότι καλύτερο με το χρόνο μας?
Και η ζωή είναι τόσο μικρή!  

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Απόβροχο στην Ακρόπολη…
Φανταστείτε:
Συννεφιά, μουντός καιρός, τα πάντα βρεγμένα…
Η Ακρόπολη λίγο θολή από τη χαμηλή νέφωση, με τους λιγοστούς επισκέπτες της σαν μαύρες κουκκίδες στα άσπρα μάρμαρα…
Λίγοι τουρίστες να περιδιαβαίνουν μπροστά από τον αρχαίο βράχο στο πεζόδρομο, με τα σακίδια και τις ομπρέλες  έτοιμες στο χέρι…
Να χαζεύουν μπροστά στην ομορφιά του Ηρωδείου…
Οι φωτογραφικές μηχανές ανάβουν τα flash τους…
Μοναχικοί άνθρωποι, που κάνουν τη βόλτα τους για να περάσει η ώρα…
Ένα group με τουρίστες κάνει λίγο παραπάνω φασαρία, και ανεπαίσθητα ενοχλεί το τοπίο…
Μικροπωλητές με την απογοήτευση στο βλέμμα για την προβλεπόμενη χαμηλή είσπραξη…
Κάτω από τα δέντρα νοιώθεις ότι είναι σούρουπο…
Λίγο πιο πέρα, στου Φιλοπάππου, μέσα στο κήπο το χώμα βρεγμένο από τη υγρασία της νύχτας να μυρίζει φύση…
Τα δέντρα να γυαλίζουν, μερικά να στάζουν ακόμη δροσοσταλίδες…
Ένα ερωτευμένο ζευγαράκι περπατά, δεν αφήνει ο ένας το χέρι του άλλου ούτε λεπτό…
Κάθε λίγο φιλιούνται, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να νοιώσει ο ένας την καρδιά του άλλου …
Την κοιτά και φαίνεται στο βλέμμα του ότι είναι ο κόσμος όλος για αυτόν…
Τον κοιτά και φαίνεται στο βλέμμα της  το τρέμουλο της ψυχής για τις πολύτιμες αυτές στιγμές…
Πόσο ειδυλλιακά όλα αυτά, πόσο μακρινά από τις συνήθεις εικόνες της Αθήνας…
Πόσοι άνθρωποι θα ήθελαν να αποτελούν κομμάτι αυτού του σκηνικού….  



Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας, που δεν μας σέβονται και γενικά υποτιμάνε την αξία μας και την προσωπικότητά μας.
Αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω των δικών τους προβλημάτων αυτοεκτίμησης και της αντανάκλασης αυτού στην συμπεριφορά τους προς τους άλλους.
Είναι αξιοσημείωτο ότι δεν θεωρούν κανένα συνάνθρωπο άξιο λόγου και συνήθως είναι και θεοσεβούμενοι, γιατί πιθανόν είναι το μόνο «πρόσωπο», με το οποίο δεν είναι εφικτή η σύγκριση.
Αυτούς τους ανθρώπους, απλά τους διαγράφουμε, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μας απασχολούν και πολύ περισσότερο να μας στεναχωρούν.
Όσο δύσκολο λοιπόν και αν είναι μερικές φορές, ας ξεχάσουμε πόσο μπορεί να μας επηρεάσει μια λέξη, μια φράση τους.
Ας συνειδητοποιήσουμε εκείνη τη στιγμή από ποιόν  προέρχεται και ας σχηματιστεί απλά ένα γελάκι στο πρόσωπό μας, έστω και λίγο πικρό!

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014


Ηλικία!
Η ηλικία είναι κάτι σχετικό, όπως όλα λίγο-πολύ σε αυτή τη ζωή άλλωστε!
Μια φράση που είναι πολύ συνηθισμένη είναι "είσαι όσο αισθάνεσαι".
Θα συμφωνήσω γενικά με αυτό, αλλά υπάρχει ένα παράδοξο:
Νοιώθουμε και πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε ότι θα μπορούσαμε και θα θέλαμε να κάνουμε στην δεκαετία των είκοσι χρόνων μας.
Τότε που χαράζαμε τη ζωή μας, είτε συνειδητά είτε συγκυριακά.
Έχουμε την αίσθηση, όπως τότε, ότι έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας!
Αλλά αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά, ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι, ανέμελοι ή ότι άλλο θέλετε να μας χαρακτηρίσετε, οι όχι και τόσο "σοβαροί" από μας, θα καταλάβουμε το ρόλο που έχουν παίξει τα χρόνια που πέρασαν .
Οι αποφάσεις μας και η συμπεριφορά μας επηρεάζονται πολύ από ότι έχει ζήσει ο καθένας και η άποψη για τη ζωή έχει επίσης αλλάξει.
Ανάλογα από το πόσες φορές ´έχουμε "πέσει από τα σύννεφα"!
Ανάλογα από το πόσες φορές μας έχουν αδικήσει...
Ανάλογα από το πόσες φορές έχουμε αδικήσει...
Ανάλογα από το πόσες φορές έχουμε πικραθεί...
Ανάλογα από το πόσες φορές έχουμε νοιώσει ικανοποίηση...
Ανάλογα από το πόσες φορές έχουμε χαρεί...
Ανάλογα από το πόσο έχουμε αγαπήσει...
Ανάλογα από το πόσο έχουμε αγαπηθεί...
Και τότε συνειδητοποιούμε ότι η λογική επεμβαίνει και τελικά βλέπουμε ξεκάθαρα στο καθρέπτη την πραγματική μας εικόνα!
Ας αρκεστούμε λοιπόν στην μικρή καθημερινή μας ψευδαίσθηση των είκοσι χρόνων και ας χαρούμε αυτές τις όμορφες στιγμές, ας χαρούμε το παρόν μας και ίσως το κοντινό μας μέλλον!

Υ.Γ. Τα παραπάνω ισχύουν για όσους υπήρξαν πραγματικά νέοι, γιατί υπάρχουν και κάποιοι, με δική τους ή όχι ευθύνη, που γεννήθηκαν απλά "μεγάλοι".

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Χειμώνας!
Ήρθε ο χειμώνας, κρύο, ψιλόβροχο, βοριάς...
Και σπιτική ζεστασιά, χουζούρι, ζεστό καφέ στο παράθυρο....
Και σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις...
Πόσο χρειάζεται και αυτό, πόσο το έχουμε ανάγκη...
Και χωρίς το χειμώνα δεν θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε το καλοκαιράκι...
Χωρίς τις δυσκολίες, τις ευτυχιςμένες στιγμές...
Χωρίς τη μοναξιά, τη καλή συντροφιά...
Χωρίς τη πλήξη, την περιπέτεια...
Χωρίς τη δουλειά, την ξεκούραση...
Χωρίς τη λύπη, τη χαρά...

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Το μέλλον...
Ποιος δεν θάθελε να ξέρει το μέλλον...
Το θέλουμε όμως πραγματικά?
"Το πρόβλημα με το μέλλον είναι ότι
όταν το δεις απλως αλλάζει"
Μια πρόταση από ένα σενάριο ταινίας, αλλά πόσο αλήθεια είναι!
Αν βλέπαμε το μέλλον μας έστω τα επόμενα λεπτά, δεν θα αλλάζαμε κάτι?
Έστω και ένα βλέμμα?
Άρα θα άλλαζε το μέλλον...
Συνεπώς το μέλλον δεν μπορούμε να το δούμε ποτέ!!!
Πόσο ανακουφιστικό!

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

Μοναξιά!
Μια λέξη που δεν θα αρκούσαν χιλιάδες σελίδες για να εξερευνήσει κάποιος όλες τις πτυχές της.
Μπορεί να είσαι με πολλούς ανθρώπους γύρω σου και να νοιώθεις μόνος...
Μπορεί να βρίσκεσαι σε ένα σπίτι, ένα δωμάτιο χωρίς κανένα άλλο πρόσωπο και να νοιώθεις ότι κάποιος είναι δίπλα σου...
Μπορεί να την αποζητάς κάποιες στιγμές...
Μπορεί να τη μισείς κάποιες άλλες....
Μπορεί να ανακαλύψεις ότι ο καλύτερος σύντροφος είναι ο εαυτός σου...
Μπορεί να αναζητάς σε όλη σου τη ζωή κάποιον σύντροφο...
Μπορεί να τον βρεις και να μην μπορείς να είσαι κοντά του...
Μπορεί να φοβάσαι να είσαι μόνος...
Μπορεί, χίλια μπορεί....

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014


Μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα μέσα στο φθινόπωρο…
Μια μικρή βόλτα στον πρωινό ήλιο…
Ο κόσμος λιγοστός, να πηγαίνει στις δουλειές του…
Κάποιο σχολείο να ξεκινάει για εκδρομή…
Και συ, παρέα με τον εαυτό σου να σε κοιτά στα μάτια…
Μια ματιά γεμάτη αγάπη, λαχτάρα και ικανοποίηση…
Για αυτό που είσαι…
Για αυτό που ονειρεύτηκες…
Για αυτό που ζείς!

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

Ιστορία….
Ένα μάθημα υπερβολικά υποτιμημένο στο σχολείο.
Γεμάτο άγνωστα ονόματα και ημερομηνίες…
Και όμως είναι ο καθρέπτης της ανθρωπότητας!
Είναι ένας χάρτης, όχι μόνο των γεγονότων, αλλά και της κοινωνικής εξέλιξης του ανθρώπου.
Και αν την διαβάσεις με προσοχή και ενδιαφέρον, χωρίς τις λεπτομέρειες που συνήθως παιδεύουν, ίσως δίνει όλες σχεδόν τις φιλοσοφικές απαντήσεις που μπορεί να απασχολούν ένα νοήμονα άνθρωπο.
Ας ασχοληθούμε λοιπόν λίγο με την παγκόσμια ιστορία και τα ξαναλέμε….

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014


Σήμερα ξημέρωσε μια νέα μέρα, μια όμορφη μέρα…
Ας δούμε λοιπόν τη ζωή μας σαν ένα λουλούδι που ανθίζει την άνοιξη.
Σε όποια ηλικία και αν είμαστε μπορεί να ανθίσει μέσα μας ένα καινούργιο λουλούδι ….
Μια καινούργια άποψη για τη ζωή μας….
Μια νοσταλγική ματιά στις όμορφες στιγμές του παρελθόντος….
Μια διδακτική ματιά στις δύσκολες στιγμές ….
Μια αισιόδοξη ματιά του αύριο ….
Ένα γλυκό γελάκι στην άκρη των χειλιών μας ….

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014


17 Νοέμβρη……
Μια «εορταστική» επέτειος που δεν την άφησαν ποτέ να γίνει εορταστική.
Δεν θα αναφερθώ στο γεγονός, που είναι γνωστό ακόμα και στους νεώτερους.
Φοβάμαι βέβαια με λάθος τρόπο, αλλά και αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση.
Θα αναφερθώ σαν κάποιος, που το έζησε στη τρυφερή ηλικία των 11 χρόνων του.
Θυμάμαι τους γονείς μου πάνω από ένα ραδιόφωνο να ακούν τον παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό « Εδώ Πολυτεχνείο». Την μητέρα μου να βάζει σε μια σακούλα ότι λεμόνια είχαμε στο σπίτι για να τα δώσει στους φοιτητές που μένανε στο ισόγειο της πολυκατοικίας να τα πάρουν μαζί τους. Συνωμοτικές συζητήσεις όλο το βράδυ και αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους. Δεν συνειδητοποιούσα τι γίνεται ακριβώς αλλά καταλάβαινα ότι ήταν κάτι σπουδαίο.
Θυμάμαι την άλλη μέρα τους φοιτητές να κάνουν πορεία με μαύρες σημαίες και να φτάνουν μέχρι το σχολείο μας. Τους δασκάλους ανάστατους να φωνάζουν τους γονείς να μας πάρουν. Kαι κλεισμένοι μέσα στις αίθουσες να κοιτάμε από τα παράθυρα και να νοιώθουμε μια έξαψη και διάθεση να πολεμήσουμε.
Με ποιους?
Γιατί?
Δεν ξέραμε!
Νοιώθαμε όμως τη διάθεση να ακολουθήσουμε τους φοιτητές….
Παιδικές και αθώες αντιδράσεις!
Θυμάμαι την Κυριακή να κυκλοφορούν τανκς σε όλους τους μεγάλους δρόμους και τον πατέρα μου να έρχεται τρέχοντας να με πάρει από το κατηχητικό! (ναι, πήγαινα και κατηχητικό!!!!!)
Μετά, στο γυμνάσιο νοιώθαμε περήφανοι που ήμασταν μαθητές και γιορτάζαμε την εξέγερση του πολυτεχνείου! Συμμετείχαμε σε όλες τις πορείες, παρά την αντίθετη γνώμη των γονιών μας, και ακολουθούσαμε το στεφάνι του σχολείου μέχρι το πολυτεχνείο με τα πόδια. Ναι, όσο και αν ακούγεται τώρα περίεργο, εκείνα τα πρώτα χρόνια κάθε σχολείο κατέθετε στεφάνι στο πολυτεχνείο!
Και μετά……..
Όλοι αυτοί που ήταν οι ήρωες των παιδικών μας χρόνων πήραν την εξουσία και έπρεπε να εφαρμόσουν αυτά για τα οποία θυσιάστηκαν τόσες ζωές και έδωσαν ελπίδες στο μεγαλύτερο  κομμάτι του λαού!
Και ήρθε ο ενθουσιασμός του κυρίαρχου λαού, της δικαιοσύνης των φτωχών!
Και σήμερα ……..
Η πλήρης απογοήτευση αυτής της τρυφερής γενιάς , που εμπιστεύτηκε το μέλλον της σε κείνους τους ήρωες της……
Η εκ των υστέρων συνειδητοποίηση ότι μόνο εμείς μπορούμε να παλέψουμε για το μέλλον μας….
Ότι το χρήμα και η εξουσία, δυστυχώς, δεν επιτρέπει σχεδόν σε κανένα να κάνει πράξη τα ιδεώδη της νιότης του……..
Δύσκολες αλήθειες, που ελπίζουμε οι επόμενες γενιές να μπορέσουν να καταλάβουν νωρίς και να διαφυλάξουν το δικό τους μέλλον…….

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

Πολλές φορές στη ζωή μας χρειάζεται να βρεθούμε μπροστά σε μια ή περισσότερες δύσκολες καταστάσεις.
Δεν πρέπει να μας πιάνει πανικός, ούτε συναισθηματική κατάρρευση.
Πρέπει να εκλογικεύουμε την κατάσταση, να αναλύουμε τα δεδομένα, να περιμένουμε να περάσει η συναισθηματική μας φόρτιση και μετά να σκεφτούμε. 
Μερικά βήματα μπορεί να είναι λίγο δύσκολα, μπορεί να πρέπει να ανέβουμε μεγάλα σκαλιά, να νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Όμως τότε είναι η ώρα να επιστρατεύσουμε τη λογική μας, να στηριχτούμε στις καλές μας αναμνήσεις, να θυμηθούμε ότι έχουμε δικούς μας ανθρώπους, ότι δεν είμαστε μόνοι!
Να θυμηθούμε τη φράση που λέγανε και νομίζω ακόμη λένε όλοι οι γονείς:
"Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω"
Και τότε να σκεφτούμε τι πραγματικά θέλουμε και να μεθοδεύσουμε τις κινήσεις μας αναλόγως, κάνοντας υπομονή μέχρι να πετύχουμε τη συνθήκη που επιθυμούμε.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση πάντως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η "ζωή" δεν είναι εύκολη.

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014


Πρέπει...
Ένα ρήμα που κρύβει τόσα πολλά μέσα του...
Πόσες φορές δεν έχουμε αναγκάσει τον εαυτό μας να κάνει κάτι απλά επειδή πρέπει!
Και κάθε φορά, σε κάθε εποχή τα κοινωνικά «πρέπει» είναι τελείως διαφορετικά.
Αλλά τα κοινωνικά «πρέπει»  είναι μια μεγάλη ιστορία που κατά την προσωπική μου γνώμη δεν πολυαξίζει να ασχοληθεί κανείς. Είναι πολύ ρηχά και τόσο ευμετάβλητα!
Αλλά τα εσωτερικά «πρέπει»  είναι αυτά που μας ταλαιπωρούν.
Τα «πρέπει»  που εγκατέστησαν μέσα μας οι γονείς, το σχολείο, οι συνθήκες και τελικά εμείς οι ίδιοι.
Και πόσο μας αντιπροσωπεύουν τα «πρέπει» μας;
Πόσο πραγματικά θεωρούμε ότι τα «πρέπει» μας είναι σωστά;
Ή αποτελούν, μια σοβαρή δικαιολογία για να μην ακολουθήσουμε αυτό που θέλουμε;
Είναι πολύ εύκολο να κρυφτούμε πίσω από τη λέξη «πρέπει»  και να αγνοήσουμε τα «θέλω» μας!
Γιατί συνήθως τα «θέλω» απαιτούν κόπο, θυσίες, δύσκολες επιλογές...
Και ο φόβος της αποτυχίας είναι εκεί...
Γυρίζουμε λοιπόν πίσω από την κουρτίνα του «πρέπει»  και περιμένουμε...
Άραγε τι?

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014


"Βάλαμε φωτιά στα φρένα και μας έμεινε το γκάζι
Με ταχύτητες μεγάλες μοναχά η γη αλλάζει"

Ένας πολύ αγαπημένος στίχος!
Αλλά πόσο εύκολο είναι να πατήσεις το γκάζι?
Πόσο εύκολο είναι να αφήσεις πίσω σου τα πάντα?
Πόσο επώδυνο για τους γύρω σου?
Πόσο λυτρωτικό για σένα?
Ειλικρινά δεν μπορώ να ξέρω, γιατί δεν κατάφερα ποτέ να το πατήσω τέρμα...
Αλλά είναι τόσο δελεαστικό και νομίζω ότι είναι σαν τα παιδικά μας όνειρα...
Τέλεια, όμορφα μέσα σε ένα σύννεφο ευτυχίας, αγάπης, επιτυχίας....
Και όπως αυτά τα όνειρα παραμένουν στο μυαλό μας σαν μια όαση αναλλοίωτη και άσπιλη, γιατί πολύ απλά δεν επηρεάστηκαν ποτέ από την πραγματικότητα, έτσι και το να πατήσεις το γκάζι είναι το όνειρο όλων των ανθρώπων (οι λίγες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν όπως πάντα τον κανόνα).
Πάντως παρ´ όλες τις αμφιβολίες για την καλή έκβαση, πραγματικά όσοι τολμούν έχουν μεγάλο θάρρος ή και θράσος όπως θα έλεγαν οι πιο συντηρητικοί από μας.


Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014


Η υποκειμενικότητα των απόψεων μας είναι αναπόφευκτη.
Και κάτι που πολεμάμε να ξεπεράσουμε. 
Όμως όσο και αν το παραπάνω συμπέρασμα είναι λογικό και αληθινό, υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που θεωρούμε ότι είναι πιο συγκροτημένοι και πιο αντικειμενικοί.
Και συνήθως τους σεβόμαστε για αυτό.
Και απογοητευόμαστε πολύ όταν ανακαλύπτουμε ότι η αντικειμενικότητα τους περιορίζεται στα γεγονότα που δεν αφορούν τους ίδιους.
Τελικά μπορούμε να ‘μαστε αντικειμενικοί ή όχι?

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014


Μια όμορφη μέρα....
Μια καινούργια εβδομάδα....
Περιμένοντας να δεις τις πρώτες αχτίδες του ήλιου....
Σκέπτεσαι τι θα φέρει....
Ευτυχισμένες στιγμές, μοναδικές, γεμάτες συναισθήματα....
Και η ζωή είναι ωραία!!!
Μια φράση που την έλεγα από μικρό παιδί θυμάμαι.
Γυρίζοντας από το σχολείο μου είχα την τύχη να βλέπω το ηλιοβασίλεμα και να νοιώθω να με πλημμυρίζει το συναίσθημα ότι απλά "η ζωή είναι ωραία".

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014


Υπάρχει ελπίδα άραγε;
Φύσει και θέσει αισιόδοξος άνθρωπος, πιστεύω ότι υπάρχει.
Αλλά όλα τα γεγονότα και όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι δεν υπάρχει.
Τουλάχιστον στο κοντινό μέλλον.
Η παρατήρηση της ελληνικής κοινωνίας και νοοτροπίας δείχνει προς την κατεύθυνση της καταστροφής, της παρακμής . Και δεν είναι η οικονομία το πρόβλημα, είναι η ίδια η κοινωνική δομή , οι συνήθειες αυτού του λαού, η διάθεση του για αυτοκαταστροφή.
Η μόνη ελπίδα είναι η ανασυγκρότηση μετά την πλήρη διάλυση.
Πόσο επώδυνο όμως μπορεί να είναι αυτό;
Πόσες γενιές θα πληγώσει;
Και όταν όλα αλλάξουν, θα υπάρχει γενιά Ελλήνων να ανθίσει;

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Φίλοι……..
Οι φίλοι είναι πολύτιμο στοιχείο της ζωής μας!
Για να πω την αλήθεια δεν ήμουν από τους ανθρώπους που πίστευα στην απόλυτη φιλία μεταξύ των ανθρώπων.  Θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν τα προβλήματα τους και συνήθως τους τραβάνε σαν ρουφήχτρες στο πάτο. Και στην προσπάθεια να αντισταθούν δεν έχουν χρόνο για τους φίλους. Πόσο μάλλον αν συμπίπτουν οι δύσκολες καταστάσεις στις ζωές δυο «φίλων».
Και σίγουρα δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη για τις ανδρικές φιλίες!
Αλλά τελικά τείνω να δεχτώ ότι αν δεν έχεις μεγάλες προσδοκίες και απαιτήσεις από τους φίλους, μπορούν να προσφέρουν στιγμές πραγματικά πολύτιμες, ξέγνοιαστες, καμιά φορά ψυχαναλυτικές ή ακόμα και εξομολογητικές.
Στιγμές που ανακουφίζουν την ψυχή, που καλύπτουν κενά και δίνουν μια ποιο αισιόδοξη ματιά στην περίπλοκη αυτή κατάσταση που λέγεται «ζωή».
Χαίρομαι που μπορώ να πω ότι έχω φίλους!!!!!

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014


Ανθρώπινες σχέσεις!!!
Πόσο περίπλοκη υπόθεση και πόσο απαραίτητη για τo "ευ ζην".
Γονείς, αδέλφια, εραστές, σύζυγοι, παιδιά, συγγενείς, συνάδελφοι, συνεργάτες και προπαντός φίλοι!
Και όλοι αυτοί εναλλάσσονται στη ζωή μας, παίζουν ο καθένας το ρόλο του!
Μας δίνουν ή μας παίρνουν συναισθήματα!
Μας δημιουργούν θετικές ή αρνητικές σκέψεις!
Μας στενοχωρούν με τα λόγια τους ή μας συγκινούν με τις πράξεις τους!
Προσθέτουν το λιθαράκι τους στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας!
Και καλούμαστε να αξιολογήσουμε, να αγαπήσουμε, να σεβαστούμε, να νοσταλγήσουμε!
Καμιά φορά μας κατακλύζει και το χειρότερο συναίσθημα, το μίσος. Και πρέπει να βρούμε τη δύναμη να το απωθήσουμε, να το σβήσουμε, να το εξαφανίσουμε.....
Και στο τέλος κάθε σχέσης πρέπει να διαχειριστούμε την έλλειψη, την απώλεια..... 

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014


"Μια κοινωνία σε παρακμή"
Τα λόγια ενός μεγάλου στοχαστή της εποχής μας, του Στέλιου Ράμφου.
Πόσο αλήθεια είναι!
Μια κοινωνία που παρόλα τα δεινά που έχει υποστεί το τελευταία χρόνια, αρνείται να δει τις πραγματικές αιτίες και δεν θέλει να αλλάξει τίποτα από τις νοοτροπίες της.
Και είναι επιτακτική ανάγκη να αναλογιστούμε όλοι τη δική μας συμμετοχή στη διαμόρφωση αυτής της νοοτροπίας.
Να μην κρυβόμαστε πίσω από την, κατά την άποψη μας πάντα, ασημαντότητα.
Όσο και αν δεν μας αρέσει, έχουμε ένα μερίδιο ευθύνης.
Δικά μας είναι τα παιδιά του Πανεπιστημίου, που όχι μόνο δεν καθαρίζουν μόνα τους χώρους του Πανεπιστημίου, αλλά θεωρούν ότι πρέπει να αφήνουν και το πλαστικό ποτήρι του καφέ από πάνω. Που είναι οι οργανωμένες νεολαίες; Τι κάνουν για το χώρο που πάλεψαν τόσο πολύ να μπουν και να μορφωθούν; Τι τους λένε οι γονείς τους; Κάτι σαν "δεν είναι δική σου δουλειά παιδί μου να καθαρίσεις".
Ένα απλό παράδειγμα για το "δική μας ευθύνη".
Γιατί είναι δουλειά όλων να φροντίζουμε το δημόσιο χώρο!
Αλλά δυστυχώς, ως κοινωνία είμαστε πολύ μακριά από τέτοιου είδους νοοτροπίες!

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Καμιά φορά νομίζουμε ότι η καθημερινότητα μας είναι τόσο προβλέψιμη, που ξεκινάμε τη μέρα μας με μια αίσθηση βαρεμάρας.
Δεν σκεπτόμαστε ποτέ πως μπορεί να εξελιχθεί η μέρα τελείως διαφορετικά.
Και όταν είναι ευχάριστη η έκπληξη δεν μας κάνει εντύπωση, όταν όμως είναι δυσάρεστη...
Τότε σκεπτόμαστε πόσο καλά είμαστε μέσα στην ρουτίνα μας!
Κάθε φορά λοιπόν που ρουτινιάζουμε ας σκεπτόμαστε δυο φορές πριν εκφράσουμε τη δυσαρέσκεια μας.
Ας δούμε και τα θετικά μιας ήσυχης και χαλαρής μέρας.

Και καλό μας μήνα!!!

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014


Ζωή και θάνατος.........
Τόσο κοντά η μία κατάσταση με την άλλη...........
Πολύ εύκολα λέμε όλοι το φράση "το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πεθάνω"!
Πόσοι όμως το λέμε συνειδητά;
Και πόσοι φροντίζουμε η περίοδος της ζωής μας να είναι ικανοποιητική;
Πόσοι ζούμε σαν να είναι η τελευταία μας μέρα;
Η ζωή είναι κάτι πολύτιμο και πρέπει να νοιώθουμε πολύ τυχεροί, αν αναλογισθούμε πόσες ήταν οι πιθανότητες να γεννηθούμε εμείς και όχι κάποιος άλλος.
Και είναι τόσο μικρή!
Το πέρασμα μιας ανθρώπινης ύπαρξης μια σταγόνα στον ωκεανό σε σχέση με την ηλικία της γης.......
Η σημασία της ίσως μηδαμινή, ίσως σημαντική, ποιος να ξέρει!
Άλλωστε και η μεγαλύτερη αλυσίδα αποτελείται από μικρούς επιμέρους κρίκους.
Στο μικρόκοσμό μας όμως τόσο σπουδαία, τόσο σημαντική σε μας και στους γύρω μας.......
Ας την κάνουμε λοιπόν όσο μπορούμε χρήσιμη, ευχάριστη, χαρούμενη......
Και ας μην την αναλώνουμε σε μικρότητες, αρνητικά συναισθήματα, μίση ............
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να την γεμίσουμε με αγάπη, πρώτα απ’ όλα για τον εαυτό μας και μετά για όλους τους άλλους!

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Δυνατός νοτιάς και απειλητικός ουρανός…
Πολύ κοντά σε αυτό που συνήθως νοιώθουμε σε διάφορες στιγμές της ζωής μας. Ότι θα μας παρασύρει, θα μας μελαγχολήσει και ίσως στο τέλος μας καταπιεί μέσα στο γκρι και θολό τοπίο…
Και ξαφνικά, από μια μικρή τρυπούλα βγαίνει για ελάχιστα δευτερόλεπτα μια ηλιαχτίδα.
Ναι! Πάνω από το γεμάτο θυμό ουρανό υπάρχει ένας λαμπρός ήλιος, που θα μας ανταμείψει με ένα ουράνιο τόξο γεμάτο χρώματα.
Ναι! Κάτω από τη μελαγχολική μας διάθεση υπάρχει μια ψυχή έτοιμη να λάμψει και να φωτίσει και μας και τους γύρω μας.