Απόβροχο στην Ακρόπολη…

Φανταστείτε:

Συννεφιά, μουντός καιρός, τα πάντα βρεγμένα…

Η Ακρόπολη λίγο θολή από τη χαμηλή νέφωση, με τους λιγοστούς επισκέπτες της σαν μαύρες κουκκίδες στα άσπρα μάρμαρα…

Λίγοι τουρίστες να περιδιαβαίνουν μπροστά από τον αρχαίο βράχο στο πεζόδρομο, με τα σακίδια και τις ομπρέλες  έτοιμες στο χέρι…

Να χαζεύουν μπροστά στην ομορφιά του Ηρωδείου…

Οι φωτογραφικές μηχανές ανάβουν τα flash τους…

Μοναχικοί άνθρωποι, που κάνουν τη βόλτα τους για να περάσει η ώρα…

Ένα group με τουρίστες κάνει λίγο παραπάνω φασαρία, και ανεπαίσθητα ενοχλεί το τοπίο…

Μικροπωλητές με την απογοήτευση στο βλέμμα για την προβλεπόμενη χαμηλή είσπραξη…

Κάτω από τα δέντρα νοιώθεις ότι είναι σούρουπο…

Λίγο πιο πέρα, στου Φιλοπάππου, μέσα στο κήπο το χώμα βρεγμένο από τη υγρασία της νύχτας να μυρίζει φύση…

Τα δέντρα να γυαλίζουν, μερικά να στάζουν ακόμη δροσοσταλίδες…

Ένα ερωτευμένο ζευγαράκι περπατά, δεν αφήνει ο ένας το χέρι του άλλου ούτε λεπτό…

Κάθε λίγο φιλιούνται, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να νοιώσει ο ένας την καρδιά του άλλου …

Την κοιτά και φαίνεται στο βλέμμα του ότι είναι ο κόσμος όλος για αυτόν…

Τον κοιτά και φαίνεται στο βλέμμα της  το τρέμουλο της ψυχής για τις πολύτιμες αυτές στιγμές…

Πόσο ειδυλλιακά όλα αυτά, πόσο μακρινά από τις συνήθεις εικόνες της Αθήνας…

Πόσοι άνθρωποι θα ήθελαν να αποτελούν κομμάτι αυτού του σκηνικού….  

Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας, που δεν μας σέβονται και γενικά υποτιμάνε την αξία μας και την προσωπικότητά μας.

Αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω των δικών τους προβλημάτων αυτοεκτίμησης και της αντανάκλασης αυτού στην συμπεριφορά τους προς τους άλλους.

Είναι αξιοσημείωτο ότι δεν θεωρούν κανένα συνάνθρωπο άξιο λόγου και συνήθως είναι και θεοσεβούμενοι, γιατί πιθανόν είναι το μόνο «πρόσωπο», με το οποίο δεν είναι εφικτή η σύγκριση.

Αυτούς τους ανθρώπους, απλά τους διαγράφουμε, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μας απασχολούν και πολύ περισσότερο να μας στεναχωρούν.

Όσο δύσκολο λοιπόν και αν είναι μερικές φορές, ας ξεχάσουμε πόσο μπορεί να μας επηρεάσει μια λέξη, μια φράση τους.

Ας συνειδητοποιήσουμε εκείνη τη στιγμή από ποιόν  προέρχεται και ας σχηματιστεί απλά ένα γελάκι στο πρόσωπό μας, έστω και λίγο πικρό!

Ηλικία!

Η ηλικία είναι κάτι σχετικό, όπως όλα λίγο-πολύ σε αυτή τη ζωή άλλωστε!

Μια φράση που είναι πολύ συνηθισμένη είναι "είσαι όσο αισθάνεσαι".

Θα συμφωνήσω γενικά με αυτό, αλλά υπάρχει ένα παράδοξο:

Νοιώθουμε και πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε ότι θα μπορούσαμε και θα θέλαμε να κάνουμε στην δεκαετία των είκοσι χρόνων μας.

Τότε που χαράζαμε τη ζωή μας, είτε συνειδητά είτε συγκυριακά.

Έχουμε την αίσθηση, όπως τότε, ότι έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας!

Αλλά αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά, ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι, ανέμελοι ή ότι άλλο θέλετε να μας χαρακτηρίσετε, οι όχι και τόσο "σοβαροί" από μας, θα καταλάβουμε το ρόλο που έχουν παίξει τα χρόνια που πέρασαν .

Οι αποφάσεις μας και η συμπεριφορά μας επηρεάζονται πολύ από ότι έχει ζήσει ο καθένας και η άποψη για τη ζωή έχει επίσης αλλάξει.

Ανάλογα από το πόσες φορές ´έχουμε "πέσει από τα σύννεφα"!

Ανάλογα από το πόσες φορές μας έχουν αδικήσει...

Ανάλογα από το πόσες φορές έχουμε αδικήσει...

Ανάλογα από το πόσες φορές έχουμε πικραθεί...

Ανάλογα από το πόσες φορές έχουμε νοιώσει ικανοποίηση...

Ανάλογα από το πόσες φορές έχουμε χαρεί...

Ανάλογα από το πόσο έχουμε αγαπήσει...

Ανάλογα από το πόσο έχουμε αγαπηθεί...

Και τότε συνειδητοποιούμε ότι η λογική επεμβαίνει και τελικά βλέπουμε ξεκάθαρα στο καθρέπτη την πραγματική μας εικόνα!

Ας αρκεστούμε λοιπόν στην μικρή καθημερινή μας ψευδαίσθηση των είκοσι χρόνων και ας χαρούμε αυτές τις όμορφες στιγμές, ας χαρούμε το παρόν μας και ίσως το κοντινό μας μέλλον!

Υ.Γ. Τα παραπάνω ισχύουν για όσους υπήρξαν πραγματικά νέοι, γιατί υπάρχουν και κάποιοι, με δική τους ή όχι ευθύνη, που γεννήθηκαν απλά "μεγάλοι".

Χειμώνας!
Ήρθε ο χειμώνας, κρύο, ψιλόβροχο, βοριάς...
Και σπιτική ζεστασιά, χουζούρι, ζεστό καφέ στο παράθυρο....
Και σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις...
Πόσο χρειάζεται και αυτό, πόσο το έχουμε ανάγκη...
Και χωρίς το χειμώνα δεν θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε το καλοκαιράκι...
Χωρίς τις δυσκολίες, τις ευτυχιςμένες στιγμές...
Χωρίς τη μοναξιά, τη καλή συντροφιά...
Χωρίς τη πλήξη, την περιπέτεια...
Χωρίς τη δουλειά, την ξεκούραση...
Χωρίς τη λύπη, τη χαρά...

Το μέλλον...
Ποιος δεν θάθελε να ξέρει το μέλλον...
Το θέλουμε όμως πραγματικά?
"Το πρόβλημα με το μέλλον είναι ότι
όταν το δεις απλως αλλάζει"
Μια πρόταση από ένα σενάριο ταινίας, αλλά πόσο αλήθεια είναι!
Αν βλέπαμε το μέλλον μας έστω τα επόμενα λεπτά, δεν θα αλλάζαμε κάτι?
Έστω και ένα βλέμμα?
Άρα θα άλλαζε το μέλλον...
Συνεπώς το μέλλον δεν μπορούμε να το δούμε ποτέ!!!
Πόσο ανακουφιστικό!

Μοναξιά!
Μια λέξη που δεν θα αρκούσαν χιλιάδες σελίδες για να εξερευνήσει κάποιος όλες τις πτυχές της.
Μπορεί να είσαι με πολλούς ανθρώπους γύρω σου και να νοιώθεις μόνος...
Μπορεί να βρίσκεσαι σε ένα σπίτι, ένα δωμάτιο χωρίς κανένα άλλο πρόσωπο και να νοιώθεις ότι κάποιος είναι δίπλα σου...
Μπορεί να την αποζητάς κάποιες στιγμές...
Μπορεί να τη μισείς κάποιες άλλες....
Μπορεί να ανακαλύψεις ότι ο καλύτερος σύντροφος είναι ο εαυτός σου...
Μπορεί να αναζητάς σε όλη σου τη ζωή κάποιον σύντροφο...
Μπορεί να τον βρεις και να μην μπορείς να είσαι κοντά του...
Μπορεί να φοβάσαι να είσαι μόνος...
Μπορεί, χίλια μπορεί....

Μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα μέσα στο φθινόπωρο…

Μια μικρή βόλτα στον πρωινό ήλιο…

Ο κόσμος λιγοστός, να πηγαίνει στις δουλειές του…

Κάποιο σχολείο να ξεκινάει για εκδρομή…

Και συ, παρέα με τον εαυτό σου να σε κοιτά στα μάτια…

Μια ματιά γεμάτη αγάπη, λαχτάρα και ικανοποίηση…

Για αυτό που είσαι…

Για αυτό που ονειρεύτηκες…

Για αυτό που ζείς!

Ιστορία….

Ένα μάθημα υπερβολικά υποτιμημένο στο σχολείο.

Γεμάτο άγνωστα ονόματα και ημερομηνίες…

Και όμως είναι ο καθρέπτης της ανθρωπότητας!

Είναι ένας χάρτης, όχι μόνο των γεγονότων, αλλά και της κοινωνικής εξέλιξης του ανθρώπου.

Και αν την διαβάσεις με προσοχή και ενδιαφέρον, χωρίς τις λεπτομέρειες που συνήθως παιδεύουν, ίσως δίνει όλες σχεδόν τις φιλοσοφικές απαντήσεις που μπορεί να απασχολούν ένα νοήμονα άνθρωπο.

Ας ασχοληθούμε λοιπόν λίγο με την παγκόσμια ιστορία και τα ξαναλέμε….

Σήμερα ξημέρωσε μια νέα μέρα, μια όμορφη μέρα…

Ας δούμε λοιπόν τη ζωή μας σαν ένα λουλούδι που ανθίζει την άνοιξη.

Σε όποια ηλικία και αν είμαστε μπορεί να ανθίσει μέσα μας ένα καινούργιο λουλούδι ….

Μια καινούργια άποψη για τη ζωή μας….

Μια νοσταλγική ματιά στις όμορφες στιγμές του παρελθόντος….

Μια διδακτική ματιά στις δύσκολες στιγμές ….

Μια αισιόδοξη ματιά του αύριο ….

Ένα γλυκό γελάκι στην άκρη των χειλιών μας ….

17 Νοέμβρη……

Μια «εορταστική» επέτειος που δεν την άφησαν ποτέ να γίνει εορταστική.

Δεν θα αναφερθώ στο γεγονός, που είναι γνωστό ακόμα και στους νεώτερους.

Φοβάμαι βέβαια με λάθος τρόπο, αλλά και αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση.

Θα αναφερθώ σαν κάποιος, που το έζησε στη τρυφερή ηλικία των 11 χρόνων του.

Θυμάμαι τους γονείς μου πάνω από ένα ραδιόφωνο να ακούν τον παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό « Εδώ Πολυτεχνείο». Την μητέρα μου να βάζει σε μια σακούλα ότι λεμόνια είχαμε στο σπίτι για να τα δώσει στους φοιτητές που μένανε στο ισόγειο της πολυκατοικίας να τα πάρουν μαζί τους. Συνωμοτικές συζητήσεις όλο το βράδυ και αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους. Δεν συνειδητοποιούσα τι γίνεται ακριβώς αλλά καταλάβαινα ότι ήταν κάτι σπουδαίο.

Θυμάμαι την άλλη μέρα τους φοιτητές να κάνουν πορεία με μαύρες σημαίες και να φτάνουν μέχρι το σχολείο μας. Τους δασκάλους ανάστατους να φωνάζουν τους γονείς να μας πάρουν. Kαι κλεισμένοι μέσα στις αίθουσες να κοιτάμε από τα παράθυρα και να νοιώθουμε μια έξαψη και διάθεση να πολεμήσουμε.

Με ποιους?

Γιατί?

Δεν ξέραμε!

Νοιώθαμε όμως τη διάθεση να ακολουθήσουμε τους φοιτητές….

Παιδικές και αθώες αντιδράσεις!

Θυμάμαι την Κυριακή να κυκλοφορούν τανκς σε όλους τους μεγάλους δρόμους και τον πατέρα μου να έρχεται τρέχοντας να με πάρει από το κατηχητικό! (ναι, πήγαινα και κατηχητικό!!!!!)

Μετά, στο γυμνάσιο νοιώθαμε περήφανοι που ήμασταν μαθητές και γιορτάζαμε την εξέγερση του πολυτεχνείου! Συμμετείχαμε σε όλες τις πορείες, παρά την αντίθετη γνώμη των γονιών μας, και ακολουθούσαμε το στεφάνι του σχολείου μέχρι το πολυτεχνείο με τα πόδια. Ναι, όσο και αν ακούγεται τώρα περίεργο, εκείνα τα πρώτα χρόνια κάθε σχολείο κατέθετε στεφάνι στο πολυτεχνείο!

Και μετά……..

Όλοι αυτοί που ήταν οι ήρωες των παιδικών μας χρόνων πήραν την εξουσία και έπρεπε να εφαρμόσουν αυτά για τα οποία θυσιάστηκαν τόσες ζωές και έδωσαν ελπίδες στο μεγαλύτερο  κομμάτι του λαού!

Και ήρθε ο ενθουσιασμός του κυρίαρχου λαού, της δικαιοσύνης των φτωχών!

Και σήμερα ……..

Η πλήρης απογοήτευση αυτής της τρυφερής γενιάς , που εμπιστεύτηκε το μέλλον της σε κείνους τους ήρωες της……

Η εκ των υστέρων συνειδητοποίηση ότι μόνο εμείς μπορούμε να παλέψουμε για το μέλλον μας….

Ότι το χρήμα και η εξουσία, δυστυχώς, δεν επιτρέπει σχεδόν σε κανένα να κάνει πράξη τα ιδεώδη της νιότης του……..

Δύσκολες αλήθειες, που ελπίζουμε οι επόμενες γενιές να μπορέσουν να καταλάβουν νωρίς και να διαφυλάξουν το δικό τους μέλλον…….

Πολλές φορές στη ζωή μας χρειάζεται να βρεθούμε μπροστά σε μια ή περισσότερες δύσκολες καταστάσεις.
Δεν πρέπει να μας πιάνει πανικός, ούτε συναισθηματική κατάρρευση.
Πρέπει να εκλογικεύουμε την κατάσταση, να αναλύουμε τα δεδομένα, να περιμένουμε να περάσει η συναισθηματική μας φόρτιση και μετά να σκεφτούμε. 
Μερικά βήματα μπορεί να είναι λίγο δύσκολα, μπορεί να πρέπει να ανέβουμε μεγάλα σκαλιά, να νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Όμως τότε είναι η ώρα να επιστρατεύσουμε τη λογική μας, να στηριχτούμε στις καλές μας αναμνήσεις, να θυμηθούμε ότι έχουμε δικούς μας ανθρώπους, ότι δεν είμαστε μόνοι!
Να θυμηθούμε τη φράση που λέγανε και νομίζω ακόμη λένε όλοι οι γονείς:
"Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω"
Και τότε να σκεφτούμε τι πραγματικά θέλουμε και να μεθοδεύσουμε τις κινήσεις μας αναλόγως, κάνοντας υπομονή μέχρι να πετύχουμε τη συνθήκη που επιθυμούμε.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση πάντως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η "ζωή" δεν είναι εύκολη.

Πρέπει...

Ένα ρήμα που κρύβει τόσα πολλά μέσα του...

Πόσες φορές δεν έχουμε αναγκάσει τον εαυτό μας να κάνει κάτι απλά επειδή πρέπει!

Και κάθε φορά, σε κάθε εποχή τα κοινωνικά «πρέπει» είναι τελείως διαφορετικά.

Αλλά τα κοινωνικά «πρέπει»  είναι μια μεγάλη ιστορία που κατά την προσωπική μου γνώμη δεν πολυαξίζει να ασχοληθεί κανείς. Είναι πολύ ρηχά και τόσο ευμετάβλητα!

Αλλά τα εσωτερικά «πρέπει»  είναι αυτά που μας ταλαιπωρούν.

Τα «πρέπει»  που εγκατέστησαν μέσα μας οι γονείς, το σχολείο, οι συνθήκες και τελικά εμείς οι ίδιοι.

Και πόσο μας αντιπροσωπεύουν τα «πρέπει» μας;

Πόσο πραγματικά θεωρούμε ότι τα «πρέπει» μας είναι σωστά;

Ή αποτελούν, μια σοβαρή δικαιολογία για να μην ακολουθήσουμε αυτό που θέλουμε;

Είναι πολύ εύκολο να κρυφτούμε πίσω από τη λέξη «πρέπει»  και να αγνοήσουμε τα «θέλω» μας!

Γιατί συνήθως τα «θέλω» απαιτούν κόπο, θυσίες, δύσκολες επιλογές...

Και ο φόβος της αποτυχίας είναι εκεί...

Γυρίζουμε λοιπόν πίσω από την κουρτίνα του «πρέπει»  και περιμένουμε...

Άραγε τι?

"Βάλαμε φωτιά στα φρένα και μας έμεινε το γκάζι

Με ταχύτητες μεγάλες μοναχά η γη αλλάζει"

Ένας πολύ αγαπημένος στίχος!

Αλλά πόσο εύκολο είναι να πατήσεις το γκάζι?

Πόσο εύκολο είναι να αφήσεις πίσω σου τα πάντα?

Πόσο επώδυνο για τους γύρω σου?

Πόσο λυτρωτικό για σένα?

Ειλικρινά δεν μπορώ να ξέρω, γιατί δεν κατάφερα ποτέ να το πατήσω τέρμα...

Αλλά είναι τόσο δελεαστικό και νομίζω ότι είναι σαν τα παιδικά μας όνειρα...

Τέλεια, όμορφα μέσα σε ένα σύννεφο ευτυχίας, αγάπης, επιτυχίας....

Και όπως αυτά τα όνειρα παραμένουν στο μυαλό μας σαν μια όαση αναλλοίωτη και άσπιλη, γιατί πολύ απλά δεν επηρεάστηκαν ποτέ από την πραγματικότητα, έτσι και το να πατήσεις το γκάζι είναι το όνειρο όλων των ανθρώπων (οι λίγες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν όπως πάντα τον κανόνα).

Πάντως παρ´ όλες τις αμφιβολίες για την καλή έκβαση, πραγματικά όσοι τολμούν έχουν μεγάλο θάρρος ή και θράσος όπως θα έλεγαν οι πιο συντηρητικοί από μας.

Η υποκειμενικότητα των απόψεων μας είναι αναπόφευκτη.

Και κάτι που πολεμάμε να ξεπεράσουμε. 

Όμως όσο και αν το παραπάνω συμπέρασμα είναι λογικό και αληθινό, υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που θεωρούμε ότι είναι πιο συγκροτημένοι και πιο αντικειμενικοί.

Και συνήθως τους σεβόμαστε για αυτό.

Και απογοητευόμαστε πολύ όταν ανακαλύπτουμε ότι η αντικειμενικότητα τους περιορίζεται στα γεγονότα που δεν αφορούν τους ίδιους.

Τελικά μπορούμε να ‘μαστε αντικειμενικοί ή όχι?

Μια όμορφη μέρα....

Μια καινούργια εβδομάδα....

Περιμένοντας να δεις τις πρώτες αχτίδες του ήλιου....

Σκέπτεσαι τι θα φέρει....

Ευτυχισμένες στιγμές, μοναδικές, γεμάτες συναισθήματα....

Και η ζωή είναι ωραία!!!

Μια φράση που την έλεγα από μικρό παιδί θυμάμαι.

Γυρίζοντας από το σχολείο μου είχα την τύχη να βλέπω το ηλιοβασίλεμα και να νοιώθω να με πλημμυρίζει το συναίσθημα ότι απλά "η ζωή είναι ωραία".

Υπάρχει ελπίδα άραγε;

Φύσει και θέσει αισιόδοξος άνθρωπος, πιστεύω ότι υπάρχει.

Αλλά όλα τα γεγονότα και όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι δεν υπάρχει.

Τουλάχιστον στο κοντινό μέλλον.

Η παρατήρηση της ελληνικής κοινωνίας και νοοτροπίας δείχνει προς την κατεύθυνση της καταστροφής, της παρακμής . Και δεν είναι η οικονομία το πρόβλημα, είναι η ίδια η κοινωνική δομή , οι συνήθειες αυτού του λαού, η διάθεση του για αυτοκαταστροφή.

Η μόνη ελπίδα είναι η ανασυγκρότηση μετά την πλήρη διάλυση.

Πόσο επώδυνο όμως μπορεί να είναι αυτό;

Πόσες γενιές θα πληγώσει;

Και όταν όλα αλλάξουν, θα υπάρχει γενιά Ελλήνων να ανθίσει;

Φίλοι……..

Οι φίλοι είναι πολύτιμο στοιχείο της ζωής μας!

Για να πω την αλήθεια δεν ήμουν από τους ανθρώπους που πίστευα στην απόλυτη φιλία μεταξύ των ανθρώπων.  Θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν τα προβλήματα τους και συνήθως τους τραβάνε σαν ρουφήχτρες στο πάτο. Και στην προσπάθεια να αντισταθούν δεν έχουν χρόνο για τους φίλους. Πόσο μάλλον αν συμπίπτουν οι δύσκολες καταστάσεις στις ζωές δυο «φίλων».

Και σίγουρα δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη για τις ανδρικές φιλίες!

Αλλά τελικά τείνω να δεχτώ ότι αν δεν έχεις μεγάλες προσδοκίες και απαιτήσεις από τους φίλους, μπορούν να προσφέρουν στιγμές πραγματικά πολύτιμες, ξέγνοιαστες, καμιά φορά ψυχαναλυτικές ή ακόμα και εξομολογητικές.

Στιγμές που ανακουφίζουν την ψυχή, που καλύπτουν κενά και δίνουν μια ποιο αισιόδοξη ματιά στην περίπλοκη αυτή κατάσταση που λέγεται «ζωή».

Χαίρομαι που μπορώ να πω ότι έχω φίλους!!!!!

"More the knowledge
 Lesser the ego
 Lesser the knowledge
 More the Ego"

Albert Einstein

Ανθρώπινες σχέσεις!!!

Πόσο περίπλοκη υπόθεση και πόσο απαραίτητη για τo "ευ ζην".

Γονείς, αδέλφια, εραστές, σύζυγοι, παιδιά, συγγενείς, συνάδελφοι, συνεργάτες και προπαντός φίλοι!

Και όλοι αυτοί εναλλάσσονται στη ζωή μας, παίζουν ο καθένας το ρόλο του!

Μας δίνουν ή μας παίρνουν συναισθήματα!

Μας δημιουργούν θετικές ή αρνητικές σκέψεις!

Μας στενοχωρούν με τα λόγια τους ή μας συγκινούν με τις πράξεις τους!

Προσθέτουν το λιθαράκι τους στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας!

Και καλούμαστε να αξιολογήσουμε, να αγαπήσουμε, να σεβαστούμε, να νοσταλγήσουμε!

Καμιά φορά μας κατακλύζει και το χειρότερο συναίσθημα, το μίσος. Και πρέπει να βρούμε τη δύναμη να το απωθήσουμε, να το σβήσουμε, να το εξαφανίσουμε.....

Και στο τέλος κάθε σχέσης πρέπει να διαχειριστούμε την έλλειψη, την απώλεια..... 

"Μια κοινωνία σε παρακμή"

Τα λόγια ενός μεγάλου στοχαστή της εποχής μας, του Στέλιου Ράμφου.

Πόσο αλήθεια είναι!

Μια κοινωνία που παρόλα τα δεινά που έχει υποστεί το τελευταία χρόνια, αρνείται να δει τις πραγματικές αιτίες και δεν θέλει να αλλάξει τίποτα από τις νοοτροπίες της.

Και είναι επιτακτική ανάγκη να αναλογιστούμε όλοι τη δική μας συμμετοχή στη διαμόρφωση αυτής της νοοτροπίας.

Να μην κρυβόμαστε πίσω από την, κατά την άποψη μας πάντα, ασημαντότητα.

Όσο και αν δεν μας αρέσει, έχουμε ένα μερίδιο ευθύνης.

Δικά μας είναι τα παιδιά του Πανεπιστημίου, που όχι μόνο δεν καθαρίζουν μόνα τους χώρους του Πανεπιστημίου, αλλά θεωρούν ότι πρέπει να αφήνουν και το πλαστικό ποτήρι του καφέ από πάνω. Που είναι οι οργανωμένες νεολαίες; Τι κάνουν για το χώρο που πάλεψαν τόσο πολύ να μπουν και να μορφωθούν; Τι τους λένε οι γονείς τους; Κάτι σαν "δεν είναι δική σου δουλειά παιδί μου να καθαρίσεις".

Ένα απλό παράδειγμα για το "δική μας ευθύνη".

Γιατί είναι δουλειά όλων να φροντίζουμε το δημόσιο χώρο!

Αλλά δυστυχώς, ως κοινωνία είμαστε πολύ μακριά από τέτοιου είδους νοοτροπίες!

Καμιά φορά νομίζουμε ότι η καθημερινότητα μας είναι τόσο προβλέψιμη, που ξεκινάμε τη μέρα μας με μια αίσθηση βαρεμάρας.
Δεν σκεπτόμαστε ποτέ πως μπορεί να εξελιχθεί η μέρα τελείως διαφορετικά.
Και όταν είναι ευχάριστη η έκπληξη δεν μας κάνει εντύπωση, όταν όμως είναι δυσάρεστη...
Τότε σκεπτόμαστε πόσο καλά είμαστε μέσα στην ρουτίνα μας!
Κάθε φορά λοιπόν που ρουτινιάζουμε ας σκεπτόμαστε δυο φορές πριν εκφράσουμε τη δυσαρέσκεια μας.
Ας δούμε και τα θετικά μιας ήσυχης και χαλαρής μέρας.

Και καλό μας μήνα!!!