Μια ολόκληρη κοινωνία ζει κάτω από την πίεση μιας καταστροφολογίας για τις συντάξεις.

Μια κυβέρνηση που δεν λέει την αλήθεια ωμή και δυσάρεστη όπως είναι.

Ένας δημοσιογραφικός κόσμος που ζει σπέρνοντας τον τρόμο.

Και οι πολίτες που δεν αντιδρούν με αυτή τη δημαγωγία, αλλά αντίθετα θυμώνουν και εξανίστανται, ανάλογα από ποια πλευρά είναι.

Οι συνταξιούχοι χωρίς τις απαραίτητες προϋποθέσεις για μια «αξιοπρεπή» σύνταξη (άραγε τι μπορεί να εννοούμε σήμερα αξιοπρεπή) βάλουν εναντίον αυτών που παίρνουν μεγαλύτερες συντάξεις χωρίς να αναλογίζονται καθόλου το γιατί.

Οι συνταξιούχοι που έχουν πληρώσει πολύ μεγάλες εισφορές για να πάρουν μια καλή σύνταξη στα γεράματά τους, νοιώθουν στην κυριολεξία μ…..ς, γιατί δεν ήταν παράνομοι στη ζωή τους, αλλά συνεπείς πολίτες και τώρα παίρνουν ότι και οι υπόλοιποι.

Οι εν ενεργεία που είναι κοντά στη σύνταξη, νοιώθουν και αυτοί μ…..ς, γιατί πληρώνουν και δεν ξέρουν πότε ή τι ύψους σύνταξη θα πάρουν.

Οι νέοι φωνάζουν γιατί θεωρούν ότι οι μεγαλύτεροι ευθύνονται για την κατάστασή τους, και συμφωνούν με την περικοπή των συντάξεων, χωρίς να σκέφτονται ότι στην ουσία ζουν από μια σύνταξη ή ελαττώνοντας την κατανάλωση τα ποσοστά της ανεργίας θάναι ακόμα μεγαλύτερα.

Ένας φαύλος κύκλος, που οι εκάστοτε κυβερνήσεις των τελευταίων ετών αφήνουν να υπάρχει γιατί είναι ανίκανες να αναλάβουν δράση και να εξηγήσουν με απλά και κατανοητά λόγια την πραγματικότητα, βρίσκοντας συγχρόνως και μια λύση σε όλο αυτό.

Από όποια πλευρά και αν είναι ο καθένας από μας, ας αναλογιστεί λίγο την άλλη πλευρά και ας είμαστε τουλάχιστον ενωμένοι σε αυτή τη δύσκολη στιγμή.

Ας μην παρακαλάμε να ψοφήσει ο γάιδαρος του διπλανού αλλά να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε και μείς ένα, ή τουλάχιστον να τον μοιραστούμε.