Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015

Μια μικρή προσπάθεια γραφής

Κάθεται στην πολυθρόνα και βλέπει τον απέναντι τοίχο.
Κατεβάζει τη ματιά και κοιτά το τηλέφωνό του.
Άδειο, ούτε μήνυμα, ούτε αναπάντητη κλήση …
Κανείς δεν τον θυμήθηκε.
Προσπάθησε να σκεφτεί την τελευταία φορά που πήρε εκείνος.
Δύσκολο…
Δεν του άρεσε να μιλά στο τηλέφωνο.
Οι άνθρωποι τον φόβιζαν, του δημιουργούσαν ανασφάλεια και άγχος.
Προτιμούσε την μοναξιά του από τη αμφιβολία για τα λεγόμενα των άλλων.
Το σκέφτηκε λίγο, σηκώθηκε, πήρε το τηλεχειριστήριο και άνοιξε την τηλεόραση.
Ανθρώπινες φωνές ακούστηκαν στο δωμάτιο, ασφαλείς, χωρίς ανάγκη απάντησης, χωρίς ανάγκη διαλόγου, χωρίς απ’ ευθείας επαφή.
Μία υποψία χαμόγελου φάνηκε στα χείλη του και αφέθηκε να αλλάζει μηχανικά τα κανάλια…

Θα εκτιμούσα τα σχόλια σας


2 σχόλια:

  1. Ειλικρινα, δε ξερω τι να πω! Τοση μοναξια; τοση απομονωση; τοσο θορυβωδης ησυχια; Ελπιζω να ειναι μονο μια απλη εικονα της στιγμης που εφτασε απ το μυαλο στο χαρτι! Το ελπιζω για ολους μας δηλαδη γιατι αλλοιως μας βλεπω, ξερεις για που! Παντως οι γραμμες πετυχαινουν το σκοπο τους, θυμιζοντας σε πολλους και πολλες απο μας μια, δυστυχως, υπαρκτη και συνηθη κατασταση, ετσι οπως εξελιχτηκαν οι ζωες μας, ασχετως των οιωνων μετους οποιους ξεκινησε ο καθενας και η καθεμια απο μας. Αν,τωρα, δεν ηξερα τη γραφουσα, ειλικρινα θα τρομαζα! Και θα (ξανα)πονουσα για τα τειχη που φτιαξαμε και αυτοεγκλωβιστηκαμε σαν ανθρωποι! Και μας αρεσουν οι προκλησεις αυτου του ειδους! Τα λεμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και λοιπόν τι ? και γιατί όχι ?? Ο κάθε ένας από μας βιώνει μια μοναξιά. Τη μοναξιά του ! Άλλος επιλέγει να τη βιώσει μόνος του και άλλος με παρέα. Και ποιος θα πει τι πρέπει και τι δεν πρέπει. Προτείνεις, σκουντάς, ξεσηκώνεις με το δικό σου παράδειγμα, το δικό σου βίωμα, αν πιάσει τόπο ΟΚ, αν όχι ...?
    Δυστυχώς δεν μπορείς να σώσεις ΚΑΝΕΝΑΝ. Ζήσε όσο πιο καλά μπορείς, όσο πιο γεμάτα μπορείς, με φίλους, αγάπες και πάνω από όλα τον εαυτό σου.
    Όταν έκανα ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες μας έλεγε η Βέτα "κοιτάξτε τα χέρια σας, συγκεντρωθείτε σε αυτά, πως νιώθετε ? τι συναισθήματα έχετε ?" Τότε πολλές από μας κλαίγαμε με αναφιλητά απαρηγόρητες. πόσα έχεις κάνει με τα χέρια σου, για πόσα έχεις κοπιάσει και πόσα από αυτά θυμάσαι ?Ξεκουράσου λοιπόν από την αγωνία και το φόβο και πίστεψε στον εαυτό σου. Μπορείς ! Θα τα καταφέρεις όπως πάντα. ΠΙΣΤΕΨΕ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή