Η αυτοθυσία!

Μια μεγάλη λέξη και μια συνηθισμένη πράξη στη καθημερινότητα μας.

Υπάρχουν αυτοθυσίες για μεγάλα πράγματα, όπως για την πατρίδα, για την κοινωνία, για τα δικαιώματα μας…

Υπάρχουν αυτοθυσίες για πιο προσωπικά  πράγματα, όπως για τους γονείς μας, για το παιδί μας, για τον ή την σύντροφο, για ένα καλό φίλο…

Σε οποιαδήποτε περίπτωση πάντως και για οποιαδήποτε λόγο, πρέπει μια πράξη να χαρακτηριστεί ως αυτοθυσία μόνο αν πράγματι υπάρχει μέσα σε αυτή κάτι που θυσιάζεται.

Αν κάποιος δώσει τη ζωή του για την πατρίδα ναι!

Αν κάποιος θυσιάσει την δουλειά του για το καλό της οικογένειάς του ναι!

Αν κάποιος δώσει τα πάντα, προκειμένου να είναι καλά το παιδί του ναι!

Ανεξάρτητα από το αν όλοι συμφωνούν ότι έπρεπε να γίνει, δεν παύει να είναι μια μορφή αυτοθυσίας.

Όμως μερικές φορές παρερμηνεύουμε τη λέξη.

Δεν είναι αυτοθυσία όταν κάποιος προχωρεί σε μια πράξη γιατί δεν έχει καμία εναλλακτική στη ζωή του, γιατί δεν θυσιάζει ουσιαστικά τίποτα.

Γι’  αυτό ας προσέχουμε πριν θεωρήσουμε μια πράξη αυτοθυσία!

Υ.Γ. Η αφορμή για τις παραπάνω γραμμές ένα διήγημα του Τσέχωφ «Η ψυχούλα».