Τι να γράψεις αυτές τις ημέρες, στερεύεις.

Δεν σου δίνουν κανένα έναυσμα για κάτι καλό, έστω κάτι ενδιαφέρον.

Παντού όλα τετριμμένα.

Ευτυχισμένες οικογένειες στην τηλεόραση, άραγε υπάρχουν;

Χαρούμενες φατσούλες παιδιών, που είναι χαριτωμένες είτε είναι αυτές οι μέρες, είτε οποιαδήποτε άλλη μέρα του χρόνου.

Η ανάγκη για δώρα, που όμως στις μέρες μας οι οικονομικές συνθήκες μας δυσκολεύουν.

Τηλέφωνα από και προς συγγενείς για χρόνια πολλά, που όμως τις υπόλοιπες μέρες δεν γνωρίζουμε αν ζουν ή αν πέθαναν.

Αναγκαστική ετοιμασία «γιορτινών» φαγητών.

Ευχές που τις ξεστομίζουμε, χωρίς να νοιώθουμε την ουσία τους.

Ακόμα και αναγκαστικές εκδρομές, προκειμένου να αποφευχθούν όλα τα παραπάνω.

Και να σκεφτείτε ότι δεν είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος.

Αντιθέτως λατρεύω τη ζωή. 

Ίσως αν οι συνθήκες που μεγάλωσα και έζησα ήταν διαφορετικές , να είχα άλλη γνώμη.

Αλλά μήπως και οι γύρω μου δεν είναι στην ίδια κατάσταση;

Ειλικρινά δεν ξέρω!