Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015


Μια ακόμα μέρα καθόταν στην αγαπημένη της πολυθρόνα και έπινε ήρεμα το καφέ της.
Κοιτούσε έξω την όμορφη ανατολή του ήλιου μέσα από τα σύννεφα που περιδιάβαιναν τον ουρανό τόσο γρήγορα, σαν να έτρεχαν να προλάβουν κάτι.
Μέσα σε αυτή τη βιασύνη ο ήλιος ανέβαινε σιγά και σταθερά θέλοντας να τονίσει το μεγαλείο του.
Πότε κρυβόταν και άφηνε τη μουντάδα της ψυχής να κυριαρχεί και πότε πέταγε τις αχτίδες του σαν βέλη στη καρδιά θέλοντας να ξυπνήσει όλα τα ζωντανά.
Γύρισε το βλέμμα στο τραπεζάκι με το laptop, που περίμενε εκεί έτοιμο να προσφέρει τις υπηρεσίες του.
Άφησε δίπλα τη κούπα με το καφέ, έβαλε τη ζακέτα της και βγήκε έξω, χτυπώντας δυνατά την πόρτα πίσω της.
Και απλά, κυνήγησε τις αχτίδες του ήλιου…

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015


Καλησπέρα σας,
Πρώτα απ’ όλα ζητώ συγγνώμη για την ολιγοήμερη απουσία μου.
Ασφυκτικό πρόγραμμα και έλλειψη ησυχίας.
Αλλά υπόσχομαι να επανορθώσω.
Βλέπετε δεν μπορούμε να ασχολούμαστε πάντα με ότι μας αρέσει και μας ενθουσιάζει.
Και τελικά το γράψιμο μου αρέσει και με ενθουσιάζει.
Και είναι πολύ περίεργο γιατί πάντα το απέφευγα, ήμουν πιο πολύ αυτό που λένε ο άνθρωπος των αριθμών.
Τι να πει κανείς, ότι ο άνθρωπος αλλάζει;
Και δεν πιστεύω ότι αλλάζει, ίσως ανακαλύπτει  πιο ενδόμυχες πτυχές του, που ίσως τις φυλάει για τις δύσκολες καταστάσεις.
Και δεν πρέπει να παραπονιέμαι, γιατί αντικειμενικά δεν περνώ καμιά ιδιαίτερη δυσκολία.
Αλλά για τον καθένα μας υπάρχουν στιγμές και συνθήκες που με την κοινή λογική φαίνονται  εύκολες, αλλά σε πολύ προσωπικό επίπεδο είναι δύσκολες και θέλουν υποστήριξη.
Ίσως το γράψιμο να είναι μια πτυχή χρήσιμη για τις δύσκολες στιγμές.
Ας μην ξεχνάμε, ότι όταν χρειάζεται να βάλουμε τις σκέψεις μας σε τάξη και να τις εκφράσουμε γίνονται πιο απλές, πιο κατανοητές, πιο εύκολες στην αντιμετώπιση.

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015


Φθινόπωρο…
Τα πρώτα κρύα…
Οι πρώτες μέρες με την ψύχρα…
Η πρώτη ανάγκη για ένα ελαφρύ πανωφόρι…
Η μάτια που ρίχνουμε στα πράγματα που θα μας κρατήσουν ζεστούς…
Αναπόφευκτα, η ματιά μας γυρίζει στα πρόσωπα που θα έχουμε δίπλα μας τις κρύες μέρες που πλησιάζουν…
Τα πρόσωπα που θα μας κρατήσουν τη ψυχή μας ζεστή…
Και μετά η ματιά βυθίζεται μέσα μας…
Ψάχνει να βρει  τη πρόθεση για πράξεις, που θα μας κρατήσουν ανθρώπους…
Τις πράξεις, που θα δικαιώσουν την διαδρομή μας στο μονοπάτι της ζωής…



Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015


Μια ολόκληρη κοινωνία ζει κάτω από την πίεση μιας καταστροφολογίας για τις συντάξεις.
Μια κυβέρνηση που δεν λέει την αλήθεια ωμή και δυσάρεστη όπως είναι.
Ένας δημοσιογραφικός κόσμος που ζει σπέρνοντας τον τρόμο.
Και οι πολίτες που δεν αντιδρούν με αυτή τη δημαγωγία, αλλά αντίθετα θυμώνουν και εξανίστανται, ανάλογα από ποια πλευρά είναι.
Οι συνταξιούχοι χωρίς τις απαραίτητες προϋποθέσεις για μια «αξιοπρεπή» σύνταξη (άραγε τι μπορεί να εννοούμε σήμερα αξιοπρεπή) βάλουν εναντίον αυτών που παίρνουν μεγαλύτερες συντάξεις χωρίς να αναλογίζονται καθόλου το γιατί.
Οι συνταξιούχοι που έχουν πληρώσει πολύ μεγάλες εισφορές για να πάρουν μια καλή σύνταξη στα γεράματά τους, νοιώθουν στην κυριολεξία μ…..ς, γιατί δεν ήταν παράνομοι στη ζωή τους, αλλά συνεπείς πολίτες και τώρα παίρνουν ότι και οι υπόλοιποι.
Οι εν ενεργεία που είναι κοντά στη σύνταξη, νοιώθουν και αυτοί μ…..ς, γιατί πληρώνουν και δεν ξέρουν πότε ή τι ύψους σύνταξη θα πάρουν.
Οι νέοι φωνάζουν γιατί θεωρούν ότι οι μεγαλύτεροι ευθύνονται για την κατάστασή τους, και συμφωνούν με την περικοπή των συντάξεων, χωρίς να σκέφτονται ότι στην ουσία ζουν από μια σύνταξη ή ελαττώνοντας την κατανάλωση τα ποσοστά της ανεργίας θάναι ακόμα μεγαλύτερα.
Ένας φαύλος κύκλος, που οι εκάστοτε κυβερνήσεις των τελευταίων ετών αφήνουν να υπάρχει γιατί είναι ανίκανες να αναλάβουν δράση και να εξηγήσουν με απλά και κατανοητά λόγια την πραγματικότητα, βρίσκοντας συγχρόνως και μια λύση σε όλο αυτό.
Από όποια πλευρά και αν είναι ο καθένας από μας, ας αναλογιστεί λίγο την άλλη πλευρά και ας είμαστε τουλάχιστον ενωμένοι σε αυτή τη δύσκολη στιγμή.
Ας μην παρακαλάμε να ψοφήσει ο γάιδαρος του διπλανού αλλά να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε και μείς ένα, ή τουλάχιστον να τον μοιραστούμε.

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015


Καμιά φορά η μέρα μας ξεκινάει όχι και τόσο πολλά υποσχόμενη.
Μέσα στη καθημερινότητα, την συνήθως προδιαγεγραμμένη.
Και όμως μια αναπάντεχη συνάντηση, τόσο αμφίβολη, λίγες λέξεις, πολλά χαμόγελα και μερικές γλυκές ματιές αρκούν για να σε κάνουν να νοιώσεις όμορφα.
Να δώσουν νόημα στη μέρα σου.
Για αυτό ας μην προδικάζουμε τις μέρες μας, άλλωστε όπως έχουμε ξαναπεί η ζωή είναι δύσκολη, κοπιαστική, άδικη ως επί το πλείστον, με μικρά διαλλείματα από ευτυχισμένες, χαρούμενες, ενδιαφέρουσες στιγμές.
Μπορεί να είναι μια τυχαία συνάντηση,  ένα καλό βιβλίο, ένα μάθημα χορού, μια ευχάριστη σκέψη, μια φωνή στο τηλέφωνο, η θέα ενός λουλουδιού, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα…
Όσο πιο πολλές τέτοιες στιγμές χωρέσουμε στη μνήμη μας, τόσο πιο πολύ θα νοιώθουμε γεμάτοι. Να έχουμε τις αισθήσεις μας όλες σε εγρήγορση για να  πιάνουν αυτές τις στιγμές, να τις εγκλωβίζουν και να αυξάνουν το απόθεμα της ευτυχίας μας.
Περιμένοντας την απόλυτη ευτυχία, ακόμα και αν θεωρούμε ότι ξέρουμε πια είναι, δεν βγάζει πουθενά, απλά χάνουμε τη ζωή μας.


Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015


Η αυτοθυσία!
Μια μεγάλη λέξη και μια συνηθισμένη πράξη στη καθημερινότητα μας.
Υπάρχουν αυτοθυσίες για μεγάλα πράγματα, όπως για την πατρίδα, για την κοινωνία, για τα δικαιώματα μας…
Υπάρχουν αυτοθυσίες για πιο προσωπικά  πράγματα, όπως για τους γονείς μας, για το παιδί μας, για τον ή την σύντροφο, για ένα καλό φίλο…
Σε οποιαδήποτε περίπτωση πάντως και για οποιαδήποτε λόγο, πρέπει μια πράξη να χαρακτηριστεί ως αυτοθυσία μόνο αν πράγματι υπάρχει μέσα σε αυτή κάτι που θυσιάζεται.
Αν κάποιος δώσει τη ζωή του για την πατρίδα ναι!
Αν κάποιος θυσιάσει την δουλειά του για το καλό της οικογένειάς του ναι!
Αν κάποιος δώσει τα πάντα, προκειμένου να είναι καλά το παιδί του ναι!
Ανεξάρτητα από το αν όλοι συμφωνούν ότι έπρεπε να γίνει, δεν παύει να είναι μια μορφή αυτοθυσίας.
Όμως μερικές φορές παρερμηνεύουμε τη λέξη.
Δεν είναι αυτοθυσία όταν κάποιος προχωρεί σε μια πράξη γιατί δεν έχει καμία εναλλακτική στη ζωή του, γιατί δεν θυσιάζει ουσιαστικά τίποτα.
Γι’  αυτό ας προσέχουμε πριν θεωρήσουμε μια πράξη αυτοθυσία!

Υ.Γ. Η αφορμή για τις παραπάνω γραμμές ένα διήγημα του Τσέχωφ «Η ψυχούλα».

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015


Καμιά φορά όλα πάνε λίγο στραβά, όχι πολύ, τόσο όμως ώστε να σε νευριάζουν, να σε καταβάλουν και να μην σε αφήνουν να χαρείς.
Αλλά όχι, θα το παλέψουμε, δεν θα πτοηθούμε από απλά πράγματα, θα ξεπεράσουμε τα νεύρα μας, θα σκεφτούμε θετικά και όλα θα διορθωθούν.
Πρέπει να το δούμε έτσι!
Το πρέπει δεν είναι δόκιμο ρήμα, θέλουμε να το δούμε θετικά.
Το θέλω είναι πιο προσωπικό και πιο αποτελεσματικό ρήμα.
Και αυτό είναι που μας κάνει να πάμε μπροστά, που μας δίνει δύναμη να αλλάξουμε τις συνθήκες και να πολεμήσουμε.
Θα τα καταφέρουμε!


Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015


Η αλήθεια είναι ότι, όταν δυο άνθρωποι δεν έχουν  να πουν τίποτα και αναγκάζονται να βρίσκονται στον ίδιο χώρο, η ατμόσφαιρα είναι αποπνιχτική.
Το ενδιαφέρον θα ήταν να μπορούσε κάποιος να ακούσει τις σκέψεις τους και να τις καταγράψει.
Πόσο έκπληξη θα ήταν ή πόσο επιβεβαίωση;
Πόσο ξέρουμε τις σκέψεις του ανθρώπου δίπλα μας;
Πόσο ευθυνόμαστε εμείς γι’ αυτές;
Και πάντα θα έχουμε την απορία, μήπως και οι δυο θέλουνε να βρεθούνε μόνοι τους κάπου αλλού και απλά δεν το λέει ο ένας στον άλλο;



Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015

Μια μικρή προσπάθεια γραφής

Κάθεται στην πολυθρόνα και βλέπει τον απέναντι τοίχο.
Κατεβάζει τη ματιά και κοιτά το τηλέφωνό του.
Άδειο, ούτε μήνυμα, ούτε αναπάντητη κλήση …
Κανείς δεν τον θυμήθηκε.
Προσπάθησε να σκεφτεί την τελευταία φορά που πήρε εκείνος.
Δύσκολο…
Δεν του άρεσε να μιλά στο τηλέφωνο.
Οι άνθρωποι τον φόβιζαν, του δημιουργούσαν ανασφάλεια και άγχος.
Προτιμούσε την μοναξιά του από τη αμφιβολία για τα λεγόμενα των άλλων.
Το σκέφτηκε λίγο, σηκώθηκε, πήρε το τηλεχειριστήριο και άνοιξε την τηλεόραση.
Ανθρώπινες φωνές ακούστηκαν στο δωμάτιο, ασφαλείς, χωρίς ανάγκη απάντησης, χωρίς ανάγκη διαλόγου, χωρίς απ’ ευθείας επαφή.
Μία υποψία χαμόγελου φάνηκε στα χείλη του και αφέθηκε να αλλάζει μηχανικά τα κανάλια…

Θα εκτιμούσα τα σχόλια σας


Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2015


Σήμερα είναι μια όμορφη φθινοπωρινή μέρα.
Με τη δροσούλα της, το βοριαδάκι της, τα λίγα συννεφάκια της…
Όλα αυτά που μας θυμίζουν ότι έρχεται ένας χειμώνας, μας προειδοποιούν να προετοιμαστούμε…
Όλες οι ενδείξεις που υπάρχουν και στη ζωή μας και μας προειδοποιούν γα τις δύσκολες καταστάσεις που θα ζήσουμε και που συνήθως τις αγνοούμε.
Από υπερβολική αισιοδοξία ίσως, από υπερβολική αφέλεια ίσως ή καμιά φορά και απολύτως συνειδητά γιατί πιστεύουμε ότι κάτι αξίζει.
Καλό είναι λοιπόν να είμαστε έτοιμοι και δυνατοί , να εξοπλιστούμε με θάρρος, υπομονή, επιμονή, κουράγιο και ότι άλλο χρειαστεί. Και ας μην τα χρησιμοποιήσουμε ποτέ.
Μακάρι όλοι οι χειμώνες της ζωής μας να είναι γλυκείς, όμορφοι, ζεστοί, έχοντας ένα χέρι να πιάνεις και να αγαλλιάζει η ψυχή σου, μια φωνή να την ακούς και να σε ηρεμεί, δυο μάτια που να ξεχειλίζουν από αγάπη, να τα βλέπεις και να σου δίνουν τη δύναμη που χρειάζεσαι για να συνεχίσεις.



Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015


Ο Αριστοτέλης είπε ότι δεν υπάρχει ευδαιμονία χωρίς φιλία.
Και προχώρησε ακόμη παραπέρα, ότι πρέπει να ζούμε φιλικά με τον εαυτό μας για να μπορέσουμε να δούμε φιλικά και τους άλλους.
Πόσο σοφό και όσο σωστό ακόμα και σήμερα μετά από σχεδόν 2500 χρόνια.
Και όποτε οι φίλοι συναντούνται υπάρχει μια τόσο θετική ενέργεια και αύρα, που είναι να απορεί κανείς γιατί οι άνθρωποι δεν επιδιώκουν να είναι φίλοι, αλλά συνήθως προτιμούν να είναι εχθροί!
Ας ακολουθήσουμε λοιπόν όλοι την προτροπή του Αριστοτέλη …