Τρίτη 30 Ιουνίου 2015


Ναι ή Όχι

Το μεγάλο δίλλημα ήταν πάντα στη ζωή ενός ανθρώπου, και συνήθως συνοδεύεται και με το άγνωστο στη μια από τις δυο λέξεις.
Αυτό καλούμαστε να κάνουμε και τώρα.
Ναι ή Όχι λοιπόν, με κριτήρια προσωπικά;
Ναι ή Όχι λοιπόν, με κριτήρια κοινωνικά;
Ναι ή Όχι λοιπόν, με κριτήρια οικονομικά;
Ναι ή Όχι λοιπόν, με κριτήρια συναισθηματικά;
Και πολλές φορές συγκρούονται αυτά τα κριτήρια για το καθένα μας χωριστά αλλά και για το κοινωνικό σύνολο.
Ας δώσουμε λοιπόν το καλύτερο εαυτό μας στη σκέψη αυτού του διλήμματος και ας κάνουμε το καθήκον μας τη Κυριακή σκεπτόμενοι τα παιδιά μας.
Αν είμαστε η γενιά ενός ακόμα «ΟΧΙ» είναι σίγουρο ότι θα καταστραφούμε, όπως όλες οι γενιές του «ΟΧΙ».
Αν είμαστε η γενιά του «ΝΑΙ», θα έχουμε δώσει στα παιδιά μας ένα μέλλον εντός Ευρώπης με όσα  πλεονεκτήματα αυτό έχει, για τα παιδιά που θάχουν τη δυνατότητα να τα εκμεταλλευτούν και ένα μέτριο έως χαμηλό επίπεδο, για τα παιδιά που δεν θάχουν τη δυνατότητα.
Ας το σκεφτούμε λοιπόν πολύ καλά και ας πράξουμε κατά συνείδηση!


Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015


Και ήρθε η ώρα του «δια ταύτα»!
Και η ερώτηση είναι αν ήμασταν έτοιμοι για τις συνέπειες των επιλογών μας.
Κανείς δεν θέλει την ανωμαλία στη καθημερινότητά του, αλλά δεν υπάρχει και άλλος τρόπος αν επιθυμούμε την «επανάσταση».
Και θα ρωτήσω τους επικριτές αυτής της κατάστασης, που θα μας έβγαζε η συνηθισμένη οδός;
Την δοκιμάσαμε 5 χρόνια και δηλώνω ότι ήμουν υπέρ, αλλά δεν είδαμε κανένα καλό.
Δεν είμαι η πιο ειδική, αλλά είτε έφταιγε το ίδιο το πρόγραμμα, είτε έφταιγε η νοοτροπία των Ελλήνων και των πολιτικών τους, τι είναι αυτό που εγγυάται ότι θα άλλαζε κάτι από αυτά τους επόμενους 5 μήνες;
Ίσως με το άγνωστο, ότι και αν είναι αυτό και όσο δύσκολο και αν είναι, να υπάρχει μια ελπίδα για τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Ίσως να κάνω λάθος, ίσως όχι!
Ελπίζω ότι θα προλάβω να δω την έκβαση των γεγονότων στην επόμενη εικοσαετία.



Σάββατο 27 Ιουνίου 2015


Δημοψήφισμα!
Ειλικρινά δεν ήμουν υπέρ ενός δημοψηφίσματος, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν πιστεύω  ότι ο μέσος Έλληνας έχει την γνώση ή τη κρίση να αντιληφθεί πλήρως  τι ακριβώς διακυβεύεται ή ποιες θα είναι οι συνέπειες αυτής της απόφασης.
Όμως υπήρξαν δυο γεγονότα, ένα σχετικό με τη διαπραγμάτευση και ένα προσωπικό, τα οποία κλόνισαν την εμπιστοσύνη μου και στη Ευρώπη και στην οικονομική πολιτική που προτείνει.
Το πρώτο είναι ότι όταν έρχεται μια κυβέρνηση με 8 δις μέτρα και ένα λαό εντελώς εξαθλιωμένο μετά από 5 χρόνια σκληρής λιτότητας και η απάντηση είναι 5 μήνες παράταση μόνο και μετά πάλι από την αρχή, αυτό δείχνει απλά ότι δεν δίνουν δεκάρα για τους ανθρώπους, παρά μόνο για την αποπληρωμή τους ή κάτι ακόμα χειρότερο, την πλήρη κυριαρχία τους πάνω στη χώρα.
Και δεύτερο, πήρα μια αναλυτική κατάσταση των μειώσεων των συντάξεων, οι περισσότερες των οποίων είναι αυξημένες με διευκρινιστικές εγκυκλίους των υπουργείων και όχι βάσει των μνημονιακών νόμων που έχουν ψηφιστεί. Γεγονός, που σημαίνει ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις είπαν ψέματα και επίσης, είναι έτσι δομημένες οι μειώσεις, ώστε ότι και αν συμβεί να μην αυξηθεί με τίποτα μια σύνταξη.
Δεν υπάρχει λοιπόν διέξοδος με αυτή την οικονομική πολιτική, και ναι, ίσως να είναι οδυνηρό ένα όχι για τη χώρα, αλλά ίσως και να είναι μια λύση.
Άλλωστε στην ιστορία μας έχουμε πει πολλά οδυνηρά όχι, αλλά μόνο για αυτά είμαστε περήφανοι!
Η άποψη μου είναι λοιπόν να το τολμήσουμε!

Υ.Γ. Και δεν ανήκω στην κατηγορία αυτών που δεν έχουν να χάσουν τίποτα

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015


Game over
Πώς με μια μόνο φράση ξεγυμνώνονται οι καλές προθέσεις, το ενδιαφέρον για το καλό της χώρας, η αλληλεγγύη προς ένα λαό, που ανεξάρτητα αν το αξίζει ή όχι, υποφέρει.
Νομίζω ότι κανένας νοήμων πια δεν έχει αμφιβολία για το ποιόν, τους απώτερους στόχους και την αντιμετώπιση των Ευρωπαίων. Ανέκαθεν στην ιστορία της Ευρώπης είχαμε αυτά τα δείγματα, ακόμα και από την αρχαιότητα.
Δυστυχώς όμως τα δικά μας ελαττώματα δεν μας επιτρέπουν να ξεχωρίσουμε και να κυριαρχήσουμε σε αυτή την ήπειρο. Τα παραμερίζουμε και δίνουμε μόνο στιγμές δόξας και θαυμασμού. Και πάντα κάτω από αφόρητη πίεση.
Ας ελπίσουμε ότι και τώρα θα ζήσουμε μια από αυτές τις στιγμές!



Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015


Γενικά είναι πολύ εύκολο να χαρακτηρίζουμε ένα λαό, να λέμε εκ των υστέρων τα κακά και τα στραβά του, και να καταλογίζουμε τα λάθη του.
Δεν συμφωνώ, ένας λαός είναι το σύνολο πολλών και διαφορετικών ανθρώπων, και είναι λογικό να παρουσιάζονται διάφορες συμπεριφορές.
Και θα ξεφύγω από τα προβλήματα που μας καίνε σήμερα, και θα δώσω ένα παλιό παράδειγμα της ανοικοδόμησης της Αθήνας.
Είναι πολύ εύκολο σήμερα να καταδικάζουμε όσους έδωσαν τις παλιές μονοκατοικίες τους για αντιπαροχή ή όσους έκτιζαν σπίτια με τον, χωρίς αρχιτεκτονικό γούστο, τρόπο της δεκαετίας του ’70.
 Όμως ποιος σκέφτηκε τις πραγματικές συνθήκες της εποχής;
Ποιος αναρωτήθηκε πως ο πατέρας με τα 5 παιδιά ζούσε την οικογένεια του τότε σε μια ετοιμόρροπη μονοκατοικία με το μπάνιο έξω από το σπίτι, τα κουφώματα να μπάζουν από παντού και τη στέγη νάναι ετοιμόρροπη;
Ποιος μπορεί να κατηγορήσει αυτό τον άνθρωπο που ήθελε ένα στεγανό και σίγουρο διαμέρισμα για την οικογένειά του;
Γιατί ήταν ο μόνος τρόπος, δεν υπήρχαν τότε χρήματα στο μέσο Έλληνα για αναπαλαιώσεις και όλες τις μεταγενέστερες πολυτέλειες.
Ποιος θα μπορούσε να κατηγορήσει τον ίδιο οικογενειάρχη, που είχε ένα οικοπεδάκι και προσπάθησε να χτίσει κάτι με το φθηνότερο τρόπο για την εποχή;
Και φυσικά δεν αρνούμαι ότι υπήρχε τρόπος, αλλά δεν ήταν δικό του το μερίδιο ευθύνης.
Η πολιτεία έπρεπε να αποφασίσει αν την ενδιέφερε να κρατήσει το ύφος μιας περιοχής και να την σώσει με κατάλληλους νόμους και προπάντων πρόβλεψη για αυτούς που δεν θα μπορούσαν να ακολουθήσουν τις οδηγίες.
Και εκ των υστέρων που βγήκαν οι νόμοι, πόσοι είχαν την δυνατότητα για την ιδιαίτερα ακριβή αναπαλαίωση? Τα ερείπια που βλέπουμε και λυπόμαστε ανήκουν σε αυτή τη κατηγορία.
Πλατειάζω σήμερα, αλλά θάθελα να πω σε όσους προτρέχουν να καταδικάσουν ένα λαό, ότι εκείνοι που πάντα είχαν την πέννα, το μέσο και την ικανότητα έχουν μεγαλύτερη ευθύνη.
Θάθελα να μου δείξουν όλοι αυτοί τη έγραφαν το 1981, το 1991, το 2004 ή ακόμα και το 2008.
Θάθελα να μου πουν, αν είπαν ποτέ στους γονείς τους, ότι ήταν υπερβολική η σύνταξη που έπαιρναν για την εργασία που είχαν προσφέρει, να πουν στα παιδιά τους ότι είμαστε μία  γεωργική και κτηνοτροφική χώρα, άντε και τουριστική, ότι δεν έχουμε βαριά βιομηχανία και συνεπώς ο σωστός επαγγελματικός προσανατολισμός θάταν αυτός.
Αλλά είναι εύκολο να κατηγορούμε τη μάζα ενός λαού όταν εμείς ξέρουμε ότι τα δικά μας παιδιά θα μορφωθούν και θα γίνουν οι επόμενοι χαρτογιακάδες.
Ας είναι λοιπόν φειδωλοί στους χαρακτηρισμούς τους και ας κάνουν πρώτα μια ενδοσκόπηση πριν κατηγορήσουν τους πάντες.


Τρίτη 23 Ιουνίου 2015


Αλήθεια, μας δουλεύουνε!
Κλασσική αντιμετώπιση τοκογλύφων.
Δεν είμαι εναντίον του ευρώ και της ΕΕ, αλλά η συμπεριφορά των «εταίρων» μας είναι τουλάχιστον απαράδεκτη.
Καταδικάζουν ένα ολόκληρο λαό μόνο και μόνο για παραδειγματισμό!
Σε τι διαφέρει από την είσοδο των στρατευμάτων;
Και μη μου πείτε ότι δεν κινδυνεύει η ζωή μας, γιατί υπάρχουν πολλοί τρόποι να σκοτώσεις κάποιον. Να του στερήσεις  την ικανότητα της αξιοπρεπούς διαβίωσης, να του στερήσεις την ικανότητα να ταΐσει τα παιδιά του, να μορφώσει τα παιδιά του, να τον αναγκάσεις να γίνει, και το κυριότερο να νοιώθει, υποτελής.
Και αυτό δείχνει κακία, μικρότητα, αλαζονεία και όχι απλά ψυχρό υπολογισμό.
Είναι λογικό να συναντάς τέτοιες συμπεριφορές από μεμονωμένους ανθρώπους γύρω μας, αλλά όταν τις συναντάς σε αρχηγούς κρατών, καταλαβαίνεις ότι η δυτική κοινωνία είναι σε παρακμή.
Μπορώ να το παραλληλίσω με την θέσπιση της λατρείας του ρωμαίου αυτοκράτορα ως Θεού, την αλαζονεία της βυζαντινής αυτοκρατορίας με την εκμηδένιση των γειτόνων της που της στοίχισε τη καταστροφή της και αν γυρίσουμε στην ιστορία πολλές παρόμοιες καταστάσεις και ποιο πρόσφατες, που κανένας δεν θέλει να θυμάται.
 Και σε καμία περίπτωση δεν θέλω να πιστέψω ότι αντιπροσωπεύουν τους λαούς τους!



Δευτέρα 22 Ιουνίου 2015


Τελικά ο καιρός απλώς μας δουλεύει!
Δεν είναι και ο μόνος άλλωστε!
Δεν θέλει να καλοκαιριάσει με τίποτα!
Μάλλον περιμένει να ολοκληρώσουμε τη διαπραγμάτευση με τους «εταίρους» μας!
Φαντάζεστε να γίνει καλοκαιρινός μόνο μετά την υπογραφή «συμφωνίας»;
Πάντως προς το παρόν, συμβαδίζει με τα εισοδήματα των Ελλήνων.
Αλλά εμείς «ηθικόν ακμαιότατον»!
Παρ’ όλες τις δυσκολίες που μας περιτριγυρίζουν, δεν θα μιζεριάσουμε, δεν θα παραπονεθούμε, θα περιμένουμε τον ήλιο, θα τον κοιτάξουμε κατάματα και απλά θα χαμογελάσουμε!
Γιατί η ζωή είναι ένα μεγάλο και φωτεινό χαμόγελο! 

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015


Αστραπές μακριά φωτίζουν τον ουρανό.
Τα αστέρια από πάνω θαμπά, σαν κλαμένα μάτια.
Ο αέρας κρύος να μην θέλει να αφήσει τίποτα στη θέση του.
Η θάλασσα να φουσκώνει και να βρυχάται σαν πληγωμένο θηρίο.
Η υγρασία να σε περικυκλώνει και να σε κάνει να ανατριχιάζεις κάτω από τα ρούχα σου.
Και όλα αυτά να τα ζεις μια καλοκαιρινή βραδιά του Ιουνίου σε μια πανέμορφη βεράντα δίπλα στη θάλασσα.
Και να αναπολείς τις μέρες που πέρασαν, τόσο καλοκαιρινές, τόσο όμορφες, τόσο ξέγνοιαστες, γεμάτες γέλιο και προπαντός με ανθρώπους δικούς σου, που δεν χρειάζεται να προσποιείσαι, να σκέφτεσαι πως θα μιλήσεις, πως θα φερθείς, πως θα κινηθείς...
Ανθρώπους που σε νοιώθουν, που σε καταλαβαίνουν, που μιλάτε την ίδια  γλώσσα…
Είναι όμορφο να υπάρχουν στη ζωή σου, σε βοηθούν να ηρεμείς, να ησυχάζεις και ίσως να καλύπτεις τα κενά…
Τα κενά που θα ήθελες να είναι γεμάτα από αγάπη, μαγεία, συναισθήματα και ένα και μοναδικό άνθρωπο…







Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015


Ένα καλοκαίρι που δεν θέλει να έρθει!
Ένα καλοκαίρι που αντιστέκεται!
Αλλά δεν θα πτοηθούμε, θα το περιμένουμε και ας αργήσει!
Είναι σαν τις ευτυχισμένες στιγμές, αν τις περιμένεις έρχονται πάντα!
Μπορεί να είναι καμουφλαρισμένες, μπορεί να μην εμφανίζονται θριαμβευτικά, μπορεί να κρύβονται σε μικροπράγματα της καθημερινότητας, μπορεί να προσπαθούν να μας δώσουν ένα μάθημα και να μας παιδεύουν, μπορεί …
Όσα «μπορεί» και αν υπάρχουν, στο τέλος, αν τις περιμένουμε έρχονται πάντα.

«Βρίζω που λες το χρόνο μου, που είναι όλο καρτέρια»

Ένας ωραίος στίχος, που άκουσα χθες …



Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015


Οι ριζικές αλλαγές στη ζωή μας είναι καλοδεχούμενες, πάντα φέρνουν ένα αέρα ανανέωσης και μας θυμίζουν ότι είμαστε ζωντανοί!
Δυστυχώς όμως υπάρχουν τόσες αλληλεπιδράσεις,  και δυστυχώς για όσους έχουμε μεγαλώσει αρκετά δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη.
Η σκέψη και η λογική έρχεται να ανατρέψει τη παρορμητικότητα, το συναίσθημα, την επιθυμία!
Οι συνέπειες μετρούνται και αποτιμούνται χωρίς έλεος!
Και το μέλλον είναι αντικειμενικά μικρό!
Οι κινήσεις μας δεν πρέπει να αναιρούν την προηγούμενη προσπάθεια στη ζωή μας!
Αν παρ’ όλα αυτά, φυσήξει τόσο δυνατός βοριάς που να μας παρασύρει, όπως ξεριζώνει ένα δένδρο βαθιά ριζωμένο στη γη, τότε θα αφεθούμε στη δίνη του, θα πετάξουμε για λίγο ψηλά και θα ρισκάρουμε να πέσουμε στα βράχια ή να προσγειωθούμε στη παραλία των ονείρων μας!



Κυριακή 7 Ιουνίου 2015


Η γαλήνη και η ηρεμία είναι καταστάσεις που όλοι επιθυμούμε να έχουμε στη ζωή μας, τουλάχιστον στην καθημερινότητά μας.
Και όσο απλό και αν φαίνεται, τόσο δύσκολο είναι.
Ειδικά όταν υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι, που θαρρείς ότι έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να μας εκνευρίζουν και μόνο.
Και όσο και αν προσπαθούμε να δεχτούμε με φιλοσοφική διάθεση την συμπεριφορά τους, όσο και αν έχουμε αποφασίσει ότι δεν θα μας επηρεάζει, ότι το πρόβλημα είναι δικό τους, υπάρχουν στιγμές που είναι τόσο μα τόσο δύσκολες και εκνευριστικές.
Και ξαφνικά καταλαβαίνουμε την αδυναμία της στιγμής και τα βάζουμε με τον εαυτό μας, που το επιτρέπουμε ακόμα να συμβαίνει.
Υπομονή όμως, και θα δούμε….

Υ.Γ. Ελπίζω γα όλους να υπάρχει μια φωνή που να είναι βάλσαμο, μια σκέψη που να είναι λύτρωση, ένα άγγιγμα που να είναι σωτηρία…



Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015


Μίσος!
Το μίσος είναι ένα πολύ καταστροφικό συναίσθημα.
Και για τους δέκτες του μίσους αλλά πολύ περισσότερο για αυτούς που το νοιώθουν.
Αν κάποια στιγμή στη ζωή μας το νοιώσουμε, να πολεμήσουμε ακόμα και το πιο μικρό ψήγμα, να μην αφήσουμε να κυριεύσει τη μυαλό μας και να αλλοιώσει τη συμπεριφορά μας.
Οι άνθρωποι που μπορεί να μας προκαλέσουν αυτό το συναίσθημα, συνήθως είναι για λύπηση, είναι προβληματικοί και πολύ εγωιστές.
Και οι άνθρωποι που επιτρέπουν τον εαυτό τους να μισήσει είναι το ίδιο προβληματικοί.
Ας αφήσουμε λοιπόν αυτό το συναίσθημα να υπάρχει μόνο στα λεξικά και τα λογοτεχνικά κείμενα και ας είμαστε απλώς άνθρωποι, χωρίς μίση, γεμάτοι αγάπη.
Αγάπη προς όλους, είτε το αξίζουν είτε όχι!



Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015

Ρωγμές στη σκέψη!
Η σκέψη μας δεν είναι αντικειμενική και ανεξάρτητη, όπως όλοι θέλουμε να πιστεύουμε.
Επηρεάζεται από το περιβάλλον και κινείται μέσα στα πλαίσια και τα όρια που έχουν μπει από την εκάστοτε εξουσία. Είναι υποχρέωσή μας λοιπόν να δημιουργούμε ρωγμές στη σκέψη μας.
Και να θέσω ένα παράδειγμα, όταν λέμε ότι κάτι ή κάποιος είναι άσχημος, αμέσως να κάνουμε ερωτήσεις στο εαυτό μας του είδους:
«ποιος είναι ο ορισμός του άσχημου;» και
«ποιος και γιατί έδωσε αυτόν τον ορισμό;»
Δεν είναι εύκολο να διακρίνουμε τις λεπτές γραμμές που έχουν τεθεί και στην ουσία κατευθύνουν τη σκέψη μας.
Μια αρχή όμως είναι να το αντιληφθούμε και να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ρωγμές στη σκέψη!



Δευτέρα 1 Ιουνίου 2015


Έρωτας!

Το πιο όμορφο, το πιο ζωογόνο, το πιο τρυφερό, το πιο δυνατό, το πιο ποθητό συναίσθημα.
Και ταυτόχρονα το πιο δύσκολο, το πιο επικίνδυνο, το πιο στενόχωρο, το πιο αδιέξοδο.
Αυτό που κάνει τα πάντα γύρω σου πολύχρωμα, που κάνει το φεγγάρι μια όαση ευτυχίας, που μετατρέπει μια μυρωδιά σε φυτίλι που ανάβει τα πιο βαθιά ένστικτα.
Αυτό που μετατρέπει τη βουτιά μέσα στα μαλλιά ένα όνειρο βασανιστικό.
Αυτό που μας ανεβάζει στον έβδομο ουρανό και μας κατεβάζει στα σκοτεινά τάρταρα.
Αυτό που όταν είναι αυθεντικό είναι παντοδύναμο, και όταν είναι στην πρώτη του έξαρση σε κάνει ανίκητο, αλώβητο.
Αυτό που όταν διαρκεί πολύ σε τρομάζει.
Αυτό που έχουν γραφτεί αμέτρητες σελίδες.
Αυτό που όταν το νοιώθεις, απλά δεν μπορείς να το περιγράψεις.
Ας ερωτευτούμε, ας χαρίσουμε το εαυτό μας και ας πληγωθούμε.
Αξίζει τη προσπάθεια.
Και ας πιστέψουμε ότι θα βρούμε το άλλο μας μισό…