Οι μέρες περνούν, ο χρόνος τελειώνει…

Για άλλους καλά, για άλλους καλύτερα, για άλλους τέλεια (υπάρχουν και αυτοί)…

Για άλλους δύσκολα, για άλλους άσχημα, για άλλους τραγικά, γιατί σημαδεύτηκε από μια απώλεια…

Ο χρόνος όμως τελειώνει για όλους!

Και όλοι ελπίζουμε ο καινούργιος να είναι καλύτερος!

Για άλλους θα είναι, για άλλους όχι!

Σε όποια κατηγορία και αν τοποθετούμε τον εαυτό μας, το σημαντικό είναι να έχουμε πάντα στο βάθος του μυαλού μας, ότι τα καλύτερα έρχονται.

Μόνο τότε θα είμαστε σε θέση να χαρούμε ή να αντέξουμε ότι μας συμβεί.

Τα καλύτερα λοιπόν είναι μπροστά!

Καλή Χρονιά!

Τι να γράψεις αυτές τις ημέρες, στερεύεις.

Δεν σου δίνουν κανένα έναυσμα για κάτι καλό, έστω κάτι ενδιαφέρον.

Παντού όλα τετριμμένα.

Ευτυχισμένες οικογένειες στην τηλεόραση, άραγε υπάρχουν;

Χαρούμενες φατσούλες παιδιών, που είναι χαριτωμένες είτε είναι αυτές οι μέρες, είτε οποιαδήποτε άλλη μέρα του χρόνου.

Η ανάγκη για δώρα, που όμως στις μέρες μας οι οικονομικές συνθήκες μας δυσκολεύουν.

Τηλέφωνα από και προς συγγενείς για χρόνια πολλά, που όμως τις υπόλοιπες μέρες δεν γνωρίζουμε αν ζουν ή αν πέθαναν.

Αναγκαστική ετοιμασία «γιορτινών» φαγητών.

Ευχές που τις ξεστομίζουμε, χωρίς να νοιώθουμε την ουσία τους.

Ακόμα και αναγκαστικές εκδρομές, προκειμένου να αποφευχθούν όλα τα παραπάνω.

Και να σκεφτείτε ότι δεν είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος.

Αντιθέτως λατρεύω τη ζωή. 

Ίσως αν οι συνθήκες που μεγάλωσα και έζησα ήταν διαφορετικές , να είχα άλλη γνώμη.

Αλλά μήπως και οι γύρω μου δεν είναι στην ίδια κατάσταση;

Ειλικρινά δεν ξέρω!

Χριστούγεννα 2015!

Πέρασαν και αυτά τα Χριστούγεννα, χωρίς καμιά απολύτως ουσία!

Άοσμα, άγευστα και αδιάφορα!

Δεν ξέρω αν υπάρχει κανείς ενήλικας που να χαίρεται αυτές τις γιορτές.

‘Ίσως αυτοί που λένε ότι μένουν για πάντα παιδιά…

Που ξέρεις μπορεί να υπάρχουν!

Τέλος πάντων, κάναμε υπομονή και πέρασαν, θα κάνουμε λίγο ακόμα και θα περάσει και η Πρωτοχρονιά.

Και για να μην παρεξηγηθώ, το λέω από την πλευρά των οικογενειακών συγκεντρώσεων και της αναγκαστικής διασκέδασης.

Έλεος!!!

Χριστούγεννα και πάλι!

Τελικά ο χρόνος κυλάει πολύ γρήγορα!

Το καταλαβαίνεις με μερικά απλά, πολύ απλά πράγματα.

Όταν ξαναστολίζεις το δένδρο και νομίζεις ότι ήταν χθες που το ξεστόλιζες.

Όταν σε ρωτούν πόσο χρονών είναι τα παιδιά σου και ξαφνικά συνειδητοποιείς την ηλικία τους και τα χρόνια που πέρασαν.

Και ας τα νοιώθεις ακόμη μικρά .

Και κοιτάς μέσα σου και νοιώθεις ακριβώς ή σχεδόν ακριβώς όπως ένοιωθες πριν είκοσι ή και τριάντα χρόνια.

Πόσο περίεργη η αίσθηση της ζωής.

Πόσο γλυκιά !

Πόσο ποθητή!

Ας τη ζήσουμε λοιπόν όσο το δυνατόν περισσότερο, γιατί κυλάει γρήγορα σαν το κελαριστό ρυάκι στο βουνό. 

Γενέθλια!

Μια γιορτή προσωπική για τον καθένα, μια γιορτή που τη χαίρεσαι μόνο με αυτούς που αγαπάς και θέλεις.

Ανήκει μόνο σε σένα, δεν το ξέρουν πολλοί και το θυμούνται ακόμα πιο λίγοι.

Σηματοδοτεί την χρόνια που έζησες, τις εμπειρίες που έχεις, τις πράξεις της ζωής σου και γενικά αυτό που είσαι.

Είναι όμορφο να τη γιορτάζεις αυτή τη μέρα, όπως θες, μέσα στη μοναξιά σου χωμένος στις αναμνήσεις, με φίλους κοντά σου να νοιώθεις τη ζεστασιά τους και να ακούς τις ευχές τους, με τον άνθρωπο που αγαπάς περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Όπως και να είναι οι καταστάσεις που βιώνεις κάθε χρονιά, αξίζει να την γιορτάζεις.

Χρόνια μας πολλά και χαρούμενα!

Οι γιορτές είναι πάντα μελαγχολικές και αιτία πολλών δύσκολων καταστάσεων.

Παρεξηγήσεις και προβλήματα κάθε είδους.

Και οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε εγρήγορση αυτές τις μέρες ώστε να μην γίνουν η αιτία κάποιας τέτοιας κατάστασης στους ανθρώπους που αγαπούν.

Και ποτέ να μην θεωρούν ότι ξέρουν τι σκέφτεται ο άλλος.

Προσπαθείς για κάτι καλό και βγαίνει λάθος.

Νοιώθεις ότι θέλεις να προσφέρεις και δεν μπορείς.

Θέλεις να προφυλάξεις κάποιον και δημιουργείς μεγαλύτερο θέμα.

Γιορτές λοιπόν, απλά καλύτερα να περιμένουμε να περάσουν όσο πιο ήσυχα γίνεται.

Ποτέ δεν τις συμπάθησα και κάθε Χριστούγεννα δικαιώνομαι.

Υ.Γ. Μην δίνεται μεγάλη σημασία, ένα κείμενο εν βρασμώ  ψυχής. 

Οι ονομαστικές εορτές είναι σημαντικές μέσα στην μικρή σημασία τους.

Είναι οι μέρες, που μας θυμούνται φίλοι και γνωστοί, που εισπράττουμε ευχές και σπάνια λίγα δώρα.

Το καλύτερο δώρο όμως είναι αναμφισβήτητα η σκέψη των ανθρώπων να μας δουν, να μας τηλεφωνήσουν, ακόμα και να στείλουν ένα μήνυμα στο κινητό ή ακόμα και ένα e-mail.

Η εποχή των ηλεκτρονικών μέσων είναι εδώ, όσο και αν θέλουμε να μην το παραδεχόμαστε εμείς  οι παλαιότεροι.

Και αυτό είναι όμορφο, είναι πολύ ανθρώπινο και συνδέει τους ανθρώπους που δεν βλέπονται συχνά, έστω και για μια μέρα το χρόνο.

Είναι καλό λοιπόν να διατηρούμε αυτή τη συνήθεια, όσο τυπική και παλιομοδίτικη κι αν φαίνεται.

Να κρατάμε την επαφή μας με τους ανθρώπους, όσο δύσκολη και αν είναι η εποχή που ζούμε.

Υ.Γ. Και να μην ξεχνάμε και να συναντιόμαστε που και που ….

Καμιά φορά τα πράγματα δυσκολεύουν!

Καμιά φορά όμως τα πράγματα έρχονται βολικά!

Και αυτό είναι κάτι που μας το διδάσκει η ίδια η ζωή.

Και είναι αρκετό, για να μην απογοητευόμαστε, να μην το βάζουμε κάτω, να μην νοιώθουμε ότι όλα τελειώνουν.

Να μην απελπιζόμαστε!

Μπορούν λοιπόν τα πράγματα να πάνε καλύτερα.

Μπορούμε να τα οδηγήσουμε και μείς προς αυτή την κατεύθυνση.

Και πάντα πρέπει να ζούμε το σήμερα και να βλέπουμε μόνο το άμεσο και κοντινό μέλλον, όχι μακρόπνοα σχέδια για τη ζωή μας. Όποτε τα κάναμε δεν μας βγήκαν, ας τα αφήσουμε λοιπόν στην άκρη και ας χαρούμε τις πολύτιμες ευτυχισμένες στιγμές του παρόντος.

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, γι’ αυτό όταν αντιληφθούμε τον πραγματικό τους χαρακτήρα, πρέπει να φεύγουμε μακριά τους, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Όσο και αν αυτό σημαίνει πόνο, δυσκολίες, δάκρυα…

Δεν αξίζει σε κανένα να περνά τα λιγοστά χρόνια της ζωής του, μέσα σε δύσκολες και αφόρητες καταστάσεις.

Και δεν πρέπει να έχει ψευδαισθήσεις για το αύριο.

Το αύριο θα είναι το ίδιο δύσκολο και καταθλιπτικό με το σήμερα.

Η απόφαση είναι δύσκολη, αλλά είναι προτιμότερο να την πάρει κάποιος έγκαιρα, παρά όταν θα είναι αργά.

Και οπωσδήποτε καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες.

Υπάρχουν όμορφες στιγμές στη ζωή μας, που τις αντιλαμβανόμαστε μόνο όταν μας λείπουν.

Μερικές φορές μας λείπουν τόσο πολύ, που Θα θέλαμε να γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα προκειμένου να τις ξαναβρούμε.

Θα θέλαμε να φυσήξουμε τα σύννεφα που τις κρύβουν και να φανούν λαμπερές όπως είναι.

Να  σταματήσουμε τη τρικυμία στη θάλασσα για να απολαύσουμε την όμορφη παραλία.

Να κοιτάξουμε τον ουρανό και να άρχιζε να πέφτει χιόνι, ώστε να τα κάνει όλα μαγικά.

Να ήμασταν στην κορφή του βουνού, απολαμβάνοντας τη απέραντη θέα από κάτω σε μια ζεστή αγκαλιά.

Όνειρα όμορφα και τόσο επιθυμητά!!! 

Η απασχόληση με την πολιτική ζωή της χώρας είναι για να την αποφεύγεις, αλλά δεν σε αφήνει.

Είναι δυνατόν υπουργός της κυβέρνησης να δηλώνει δημόσια ότι ήταν κουρασμένος και δεν κατάλαβε τι ψήφισε στη Βουλή;

Είναι η πιο σοβαρή ένδειξη της αποσύνθεσης της πολιτικής ζωής αυτού του τόπου.

Και ναι, ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη και σίγουρα ένας πρωθυπουργός με καλές προθέσεις δεν μπορεί να κυβερνήσει μόνος!

Και θέλουμε να πιστεύουμε στις καλές προθέσεις του, γιατί διαφορετικά θάπρεπε να αυτοκτονήσουμε ως λαός.

Και ειλικρινά δεν είναι κατανοητό γιατί οι ικανοί άνθρωποι διαλέγουν τόσο ανίκανους συνεργάτες!

Απορίας άξιον! 

Έρχονται Χριστούγεννα!

Πολλές φορές έχουμε αναφερθεί στις πιο αμφιλεγόμενες γιορτές του χρόνου.

Και κάθε χρόνο περνάμε από τα ίδια κανάλια!

Και κάθε χρόνο επαναλαμβάνουμε σκέψεις!

Και κάθε χρόνο συμμετέχουμε στα ίδια γεγονότα!

Και κάθε χρόνο αναπολούμε τα ιδανικά Χριστούγεννα για μας!

Μήπως όμως θα μας λείψουν αν δεν συμπεριληφθούν στις γιορτές του χρόνου;

Μήπως είναι μια συνήθεια από εκείνες που δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο τις θέλουμε;

Μήπως θα νοιώσουμε άχαρα αν δεν γιορτάσουμε;

Μήπως τελικά δεν υπάρχουν τα ιδανικά Χριστούγεννα;

Απλές σκέψεις!

Η πολιτική ζωή της χώρας!

Άραγε υπάρχει;

Στην κυριολεξία είναι για γέλια και αν δεν μας επηρέαζε τόσο άμεσα στη ζωή μας και κυρίως στη διαβίωσή μας θα γελάγαμε πολύ.

Θα ήταν η καλύτερη κωμωδία στους αιώνες.

Και είναι πραγματικά κρίμα!

Γιατί ο τόπος μας είναι ευλογημένος και οι απλοί, καθημερινοί του άνθρωποι καλοί και αξιόλογοι.

Δυστυχώς και η αριστερή ελπίδα αυτού του τόπου απογοήτευσε, τουλάχιστον στα πρώτα βήματά της.

Δειλή, αναποφάσιστη, χωρίς ικανά στελέχη και με τα γρανάζια του συστήματος να τους κυκλώνουν σιγά-σιγά σαν πλοκάμια ύπουλα και γλοιώδη.

Ίσως να πρέπει να περιμένουμε λίγο για τα τελικά συμπεράσματα, αλλά οι ενδείξεις δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικές.

Ας ελπίσουμε για ότι καλύτερο, κυρίως για τα παιδιά μας…

Υ.Γ. Είναι δυνατόν να γράφουν δημόσια βουλευτές εκλεγμένοι για «αξύριστες χήρες» και ο πρωθυπουργός να κατεβάζει αναρτήσεις του γιατί στενοχώρησε τον κ. Νταβούτογλου;

Φαίνεται ότι ο γέρος Καραμανλής είχε απόλυτο δίκιο όταν μίλαγε για απέραντο φρενοκομείο!

Η ελπίδα είναι κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή μας.

Και όταν συναντάς την απελπισία στο έσχατο σημείο της, είναι σαν κεραυνός που δημιουργεί μία ρωγμή σε ολόκληρη τη κοσμοθεωρία σου.

Απελπισία που οδήγησε ένα νέο άνθρωπο στο θάνατο, και ας μην τον είχες συναντήσει ποτέ. Τα γεγονότα είναι τόσο δυνατά, που αρχίζεις να αναρωτιέσαι χιλιάδες γιατί.

Ποιος έφταιγε που ένοιωσε τόση απελπισία με τίμημα τη ζωή του;

Ποια γεγονότα τον οδήγησαν στην κατάσταση αυτή;

Ποιος ήταν ο λόγος της απόλυτης μοναξιάς του;

Ποιος ευθυνόταν για την ψυχοσύνθεση του, ώστε να έρθουν όλο αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και να κατακλύσουν το είναι του;

Η λογική απάντηση θα ήταν λίγο πολύ όλα και όλοι.

Τις δικές του απαντήσεις όμως δεν θα τις πάρουμε ποτέ, και δυστυχώς δεν θα προλάβουμε και ποτέ ένα τέτοιο συμβάν, γιατί είναι στη φύση μας να αρνιόμαστε να κοιτάξουμε πραγματικά τους γύρω μας, να αφουγκραστούμε…

Και αν το τολμήσουμε, είναι σαν να αντικρίζουμε μια λάμψη που μας τυφλώνει και μας υποχρεώνει να κλείσουμε ξανά τα μάτια.

Μακάρι να νοιώθουν όλοι την ελπίδα μέσα τους και να προχωρούν στη ζωή τους.

Και να θυμόμαστε, η ζωή είναι ωραία όπως και αν είναι.

Υ.Γ. Για μια άγνωστη κοπέλα, που γλίστρησε από τη ζωή κυριολεκτικά μόνη κι έρημη!

Προχωράς αμέριμνη στο δρόμο, κάνοντας μια διαδρομή απλή, αναγκαία.

Σκέπτεσαι την ώρα και αν θα προλάβεις να τελειώσεις τις δουλειές σου.

Πόσο θα καθυστερήσεις εκεί που θα βρίσκεσαι σε λίγο, και εύχεσαι να είναι το λιγότερο δυνατόν.

Χαμένη στις σκέψεις εστιάζεις το βλέμμα στην πόρτα του κτιρίου.

Και ξαφνικά βλέπεις καθισμένο δίπλα της ένα πρόσωπο τόσο οικείο, τόσο αγαπημένο, τόσο λατρευτό.

Τα ξεχνάς όλα και εύχεσαι να καθυστερήσεις όσο περισσότερο μπορείς…

Υ.Γ. Καλό μήνα σε όλους!