Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016


Η αλήθεια είναι ότι ζούμε ιστορικές στιγμές!
Για μια ακόμα φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, η πολιτισμένη Ευρώπη δείχνει το απάνθρωπο χαρακτήρα της.
Για μια ακόμα φορά η προτεσταντική Ευρώπη, που εκθειάζεται από πολλούς, και πιθανώς δικαίως λόγω της ανάπτυξης της, δείχνει  τη σκληρή και αδυσώπητη συμπεριφορά της.
Η Ευρώπη που κατέκλυσε τις υπόλοιπες ηπείρους και τις γέμισε μετανάστες, τώρα αρνείται σε αυτούς τους κακόμοιρους ανθρώπους, όχι την εγκατάσταση αλλά ακόμα και τη διέλευση.
Και δεν κοιτά τον εαυτό της, δεν βλέπει τις ευθύνες της σε αυτό τον ανίερο πόλεμο.
Πρώτα καυχήθηκε για την παγκοσμιοποίηση που η ίδια πρωτοστάτησε, και τώρα αποποιείται τις συνέπειες που δεν της αρέσουν.
Οι λαοί της, όσο και αν υπέφεραν από τους δύο παγκοσμίους πολέμους του εικοστού αιώνα, δεν άλλαξαν. Δεν συνειδητοποίησαν τις πραγματικές αιτίες της καταστροφής και τώρα απλά εθελοτυφλούν.
Γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει επιστροφή στο κύμα των μεταναστών. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δραπετεύουν από το βέβαιο θάνατο, οπότε η οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη είναι μικρή ελπίδα.
Η μόνη λύση θα ήταν να δημιουργήσουν τεράστια σφαγεία, απλά για να εξαλείψουν το πρόβλημα. Τόχουν ξανακάνει άλλωστε!
Άραγε θα τολμήσουν οι ανθρωπιστές, πολιτισμένοι χριστιανοί να το κάνουν;
Ή θα προτιμήσουν την έμμεση λύση, να τους αφήσουν να ταλαιπωρηθούν και να πεθάνουν από τις κακουχίες και τη πείνα;





Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016


Και πάλι μια ασήμαντη και μικρή στιγμή έρχεται!
Και πάλι γίνεται  πολύ σημαντική και πολύ μεγάλη!
Και πάλι έρχεται και γεμίζει τα κενά που πονάνε!
Και πάλι ξεριζώνει τη θλίψη από τη ματιά!
Και πάλι φέρνει το χαμόγελο στα χείλη!
Και πάλι ηρεμεί τη θαλασσοταραχή της ψυχής!
Και πάλι αφήνει τον ήλιο της ζωής να ξεπροβάλλει!
Και πάλι γλυκαίνει τη μελαγχολία του σούρουπου!
Και πάλι δίνει ελπίδα στη μέρα!


Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016


Βραδιάζει …
Αρχίζει και κυριαρχεί το σκοτάδι, το φως από την οθόνη της τηλεόρασης φωτίζει το δωμάτιο, σηκώνεται και ανοίγει το μικρό φωτιστικό δίπλα στο τραπέζι.
Σωριάζεται στο καναπέ και  σκέπτεται πόσα σούρουπα έχει επαναλάβει τις ίδιες κινήσεις.
Οι φωνές από τη τηλεόραση οι ίδιες, ανυπόφορες, καμιά φορά αδίστακτες.
Γέρνει πίσω το κεφάλι και κλείνει τα μάτια.
Η σκέψη πετά και ξεφεύγει από τη μιζέρια της καθημερινότητας.
Γυρνάει σε ωραίες στιγμές, γλυκές, γεμάτες τρυφερότητα και ξέχειλες από αγάπη.
Σε άλλες χαρούμενες, γεμάτες γέλια, χαρά.
Σε άλλες με κυρίαρχη την ανεμελιά και το παιχνίδι μικρών παιδιών.
Τα βλέφαρα ανεβαίνουν και  το τοπίο γύρω το ίδιο.
Και για ένα δευτερόλεπτο η απελπισία κυριεύει το είναι.
Για ένα μόνο δευτερόλεπτο, γιατί η λογική επεμβαίνει και φωνάζει ότι αυτό είναι επιλογή!

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016


Καλημέρα σας…
Ας ευχηθούμε μια καλή και όμορφη μέρα στο μικρόκοσμο του καθενός, γιατί στον ευρύτερο ορίζοντα οι μέρες θα είναι δύσκολες και γεμάτες ιστορικές προκλήσεις.
Είναι σίγουρο πλέον ότι ζούμε ιστορικές στιγμές και όπως σχεδόν πάντα στην ιστορία, με μικρές εξαιρέσεις, είμαστε στο επίκεντρο των γεγονότων.
Και για άλλη μια φορά, θα εξαρτηθεί από μας τους ίδιους αν στο τέλος θα είμαστε κερδισμένοι ή χαμένοι.
Δυστυχώς, οι πιθανότητες είναι εναντίον μας, αλλά αν δώσουμε λίγο από τα καλό μας εαυτό για τα κοινά, από τον εαυτό που δίνουμε στην οικογένεια μας, από τον εαυτό που δίνουμε στην δουλειά μας, από τον εαυτό που δίνουμε στο στενό μας περιβάλλον, ίσως να μπορέσουμε να βγούμε από την κακή μας νοοτροπία και να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις με το βλέμμα στο μέλλον και όχι στο άσχημο παρελθόν.
Θα δούμε …



Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016


Καλή μας βδομάδα!
Μια όμορφη βδομάδα, με ήλιο, ανοιξιάτικο καιρό και πάντα καλή διάθεση!
Μην την αφήσουμε να πάει χαμένη, ας την αξιοποιήσουμε, απλά, καθημερινά.
Θα πάμε μια βόλτα, θα λιαστούμε σε ένα υπαίθριο καφέ, θα δούμε φίλους, θα ασχοληθούμε με τις γλάστρες ή τους κήπους, ότι διαθέτει ο καθένας, και ότι άλλο μπορεί να επιθυμήσει το μυαλό και η καρδιά μας.
Σε καμιά περίπτωση να μην την προσπεράσουμε απλά.
Να τη ζήσουμε!



Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2016


Ο πόνος!
Όλοι έχουμε πονέσει στη ζωή μας!
Και σωματικά και συναισθηματικά!
Αυτό είναι αναπόφευκτο, είναι ένα κομμάτι της ζωής, κανείς δεν μπόρεσε να γλυτώσει.
Το μεγάλο στοίχημα είναι η αντιμετώπιση του.
Και στις δύο περιπτώσεις, αυτό που θα μας γλυτώσει είναι να κάνουμε ότι είναι απαραίτητο για να περάσει.
Να μην μας καταβάλει, και ακόμα και αν αισθανθούμε την ανάγκη να βυθιστούμε μέσα σε αυτόν, να το κάνουμε για πολύ λίγο. Αλλά να μην αφήσουμε να μας ρουφήξει, να μας καταπιεί στην άβυσσο των αρνητικών συναισθημάτων.
Ας τον πολεμήσουμε λοιπόν, με ότι ο καθένας μπορεί, χωρίς καθυστέρηση, πριν μας φέρει στην κατάσταση της πλήρους αδυναμίας.


Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016


Καλημέρα!
Είχα καιρό να διαβάσω ερωτικό διήγημα.
Αλλά θα ήθελα να σας μεταφέρω την παρακάτω παράγραφο.
Γιατί όσο και αν θέλουμε να αφοσιωθούμε στη βαθιά φιλοσοφία, πάντα θα μας συγκινεί η ανθρώπινη και μεγάλη αγάπη.

«Ξύπνησε με μια γλυκιά προσμονή!
Κοίταξε από το παράθυρό και αντίκρισε ένα καθαρό χειμωνιάτικό ουρανό.
Έκανε κρύο γιατί πλησιάζοντας, το τζάμι θόλωσε με την αναπνοή.
Ετοίμασε το καφέ που απολάμβανε τόσο και βυθίστηκε στις σκέψεις.
Σκέφτηκε ότι δεν θα μελαγχολήσει, σήμερα θα ήταν μια όμορφη μέρα.
Ακούστηκε ο βόμβος του κινητού, ένα μήνυμα, άραγε ήταν αυτό που περίμενε για να φύγει;
Κοίταξε με λαχτάρα, μια σκιά στα μάτια για δευτερόλεπτα.
Δεν υπήρχε λόγος να φύγει, θα έμενε με τις σκέψεις της.
Μια ακόμη δυσκολία, μια ακόμη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, μια ακόμη αφορμή για την γνωστή ερώτηση…
Όχι! Δεν πέρναγε πια από το μυαλό της η γνωστή ερώτηση, όσες δυσκολίες και εάν ξεπηδούσαν, όσο και αν συννέφιαζε ο ουρανός, τίποτα δεν μπορούσε να αναιρέσει το φως, τη δύναμη, την αγάπη και την ευτυχία που έπαιρνε τις λίγες δικές τους στιγμές.»

Καλό υπόλοιπο!


Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

Κυριακή πρωί...
Παγωμένος χειμωνιάτικος ήλιος...
Ώρα για μια βόλτα στο κρύο με όλα τα απαραίτητα, κασκόλ, σκουφιά, γάντια...
Και αφού το κρύο γίνει αισθητό, ένας ζεστός καφές ή ακόμα καλύτερα μια ζεστή σοκολάτα.
Όμορφες στιγμές, μοναχικές, γλυκές.
Ας ξεχάσουμε όλα τα προβλήματα που έχουμε και ας ξεκινήσουμε για αυτή τη πρωινή βόλτα.
Και αν η μοναξιά δεν είναι το καλύτερο, μπορούμε να την αλλάξουμε με πολυσύχναστα μέρη, όπου η ζωή είναι εκεί και μας εμψυχώνει με τις φωνές των παιδιών, τα γέλια μιας παρέας...
Και αν και αυτό μας φαίνεται μοναχικό, ας κάνουμε ένα τηλέφωνο και ας φροντίσουμε μα έχουμε κοντά μας σε αυτή τη βόλτα κάποιον που αγαπάμε...


Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2016


Όλοι υπήρξαμε νέοι, ίσως κάποιοι από σας να είστε ακόμη.
Και όλοι θυμόμαστε με πόσο ενθουσιασμό βγαίναμε στο στίβο της ζωής.
Ήμασταν άτρωτοι, δεν μας πείραζε τίποτα, δεν μπορούσε να μας χαλάσει τη διάθεση τίποτα.
Όλα ήταν μια μεγάλη γιορτή.
Ώσπου άρχιζαν σιγά-σιγά οι αναποδιές και περνώντας τα χρόνια ωριμάζαμε και χάναμε αυτό που ήμασταν.
Γι’  αυτό, όταν μπορείς με κάποιο τρόπο να δώσεις σ’ ένα νέο την αφορμή να ξαναβρεί αυτόν τον ενθουσιασμό, είναι σαν να τον ξαναζείς και εσύ, να βρίσκεις για λίγο αυτόν τον νέο που κρύβεις μέσα σου.
Να νοιώθεις ότι μπορείς από την αρχή να ξεκινήσεις τη ζωή σου, να χαίρεσαι γι’  αυτό και ας ξέρεις ότι είσαι πια στη δύση.
Αλλά από την άλλη, η δύση δεν είναι η ωραιότερη στιγμή του ουρανού;
Στη δύση δεν ευδοκιμούν οι μεγάλες αγάπες, δεν λέγονται τα πιο όμορφα λόγια;
Για τη δύση δεν έχουν γραφτεί τα ωραιότερα ποιήματα;
Στη δύση και το λυκόφως δεν ηρεμούμε, δεν ησυχάζουμε και μπορούμε να ευχαριστηθούμε τα πεπραγμένα της ημέρας;
Γιατί να μην ισχύουν α ίδια και για τη δύση της ζωής;
Τα καλύτερα είναι μπροστά λοιπόν! 



Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2016


Απεργίες!
Πόσο έχει εκφυλιστεί η λέξη και πόσο περισσότερο έχει πάψει να λειτουργεί προς όφελος αυτών που απεργούν.
Παλαιοτέρα οι εργαζόμενοι απεργούσαν σύσσωμοι, ένοιωθαν ότι έκαναν μια πράξη γενναία. Ένοιωθαν να συμμετέχουν στην πολιτική ζωή της χώρας. Ένοιωθαν ότι προάσπιζαν τα δικαιώματά τους από τους εργοδότες. Οι διάφοροι κλάδοι ήταν αλληλέγγυοι, και οι πολίτες δίπλα τους. Ακόμα και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα,  που δεν είχαν πραγματικά αυτό το δικαίωμα, υποστήριζαν τους εκάστοτε απεργούς, γιατί ήξεραν ότι αν εκείνοι κερδίσουν κάτι σε λίγο θα έφτανε μέχρι αυτούς.
Για παράδειγμα θυμάμαι ένα περιστατικό. Μία συνάδελφος από την επαρχία σε μια μεγάλη απεργία δεν είχε να πληρώσει το νοίκι της και πήρε τη σπιτονοικοκυρά της να της ζητήσει μια μικρή παράταση και εκείνη της είπε:
-Μην το σκέπτεσαι κόρη μου, και εμείς μαζί σας είμαστε!
Παλιοί καλοί καιροί! Αθώοι καιροί! Και πολύ εύπιστοι άνθρωποι!
Και οι παλιοί αυτοί «γενναίοι» αγωνιστές, συνδικαλιστές της εποχής έγιναν βουλευτές ακόμα και υπουργοί. Και κάθισαν σε μια καρέκλα και κατάφεραν το αδιανόητο.
Να καταστρέψουν τον συνδικαλισμό για πάντα, να πουλήσουν όλα τα ιδεώδη τους στο βωμό της εξουσίας και να μετατρέψουν την οποιαδήποτε απεργία σε ενοχλητική διαδήλωση, σε καθυστέρηση των εργασιών, σε παρεμπόδιση των πολιτών, ακόμα και σε όφελος των εργοδοτών.
Αυτό είναι κάτι που ο παλιός αγωνιστικός κόσμος δεν θα τους το συγχωρέσει ποτέ!