Καμιά φορά η απογοήτευση έρχεται ξαφνικά, εκεί που δεν την περιμένεις.

Σε τυλίγει σαν το σύννεφο της βροχής και σου θυμίζει ποιος είσαι, τι κάνεις, που πηγαίνεις …

Σε προβληματίζει και προσπαθείς να βγεις έξω από το σύννεφο το συντομότερο δυνατόν.

Νοιώθεις ότι πνίγεσαι και ζητάς τον καθαρό αέρα…

Είναι σαν να έχεις χάσει τον προσανατολισμό σου και αναζητάς το μονοπάτι που θα σε οδηγήσει στο ξέφωτο.

Μόνο που δεν υπάρχει μονοπάτι και πρέπει να το φτιάξεις μόνος σου.

Πρέπει να πονέσεις, να γδάρεις τα χέρια και τα πόδια, να ανοίξεις τη διέξοδο που θα σε βγάλει από την άβυσσο ….

Συννεφιά!

Ίσως η πρώτη μέρα σήμερα, που θύμιζε χειμώνα  ...

Ίσως να έφερε μαζί της αγανάκτηση …

Ίσως να έφερε κούραση …

Ίσως να έφερε νοσταλγία …

Ίσως να έφερε τρυφερότητα …

Ίσως να έφερε επιθυμία για αγαπημένα πρόσωπα …

Ίσως να έφερε βαθειά συναισθήματα, στριμωγμένα στη καθημερινότητα …

Ίσως απλά να έφερε σκέψεις …

Διαχείριση του ελεύθερου χρόνου!

Τελικά το πιο δύσκολο έργο για έναν άνθρωπο είναι η διαχείριση του χρόνου .

Πόσο δελεαστικό και θαυμάσιο μας φαίνεται όταν δεν έχουμε χρόνο ούτε για να κοιμηθούμε, και πόσο δύσκολο και προβληματικό όταν πια έχουμε άπλετο χρόνο στη διάθεσή μας.

Πολλοί αντισυμβατικοί θα έλεγαν ότι αυτό είναι τρελό, αλλά οι περισσότεροι εργαζόμενοι θα το καταλάβαιναν.

Και προσπαθώντας να επιτύχεις ότι καλύτερο για τον διαθέσιμο χρόνο, αντιλαμβάνεσαι πόσο δύσκολο θα είναι για κάποιους που όλη τους τη ζωή κάνουν κάτι που δεν  τους αρέσει στον εργασιακό τους βίο.

Παρ’ όλα αυτά χρειάζεται να βρούμε τρόπους να καλύψουμε τα κενά του χρόνου μας.

Εύκολο;

Δύσκολο;

Για τον καθένα διαφορετικό!

Το μόνο σίγουρο, ο ελεύθερος χρόνος βγάζει όλες τις αδυναμίες μας στην επιφάνεια.

Έλλειψη ενδιαφερόντων, έλλειψη φίλων, έλλειψη αγάπης …

Η προσπάθεια να τον γεμίσουμε χωρίς να μιζεριάσουμε , είναι ίσως και το πιο δύσκολο!

Ας είναι για το καθένα εποικοδομητικό!

Το φεγγάρι!

Το φεγγάρι είναι το πιο ρομαντικό στερεότυπο όλων των εποχών.

Είναι λαμπρό, είναι μακρινό, αλλά και το πιο κοντινό αστέρι στη γη, είναι μια τεράστια ελπίδα στη σκοτεινιά της νύχτας.

Πώς να μην το ταυτίσουμε με το φως που δίνει ένας μεγάλος έρωτας στην καθημερινότητα της ζωής, για λίγο ή πολύ!

Όμως υπάρχει και μια άλλη  αναφορά σε κάτι διαφορετικό.

Στη συντροφιά που  προσφέρει σε πληγωμένες ψυχές.

Στην αίσθηση ότι το φώς του σε λούζει με ότι θα ήθελες εκείνη τη στιγμή.

Στην ταύτιση του μ’ ένα όνειρο, που ξέρεις ότι χάνεται.

Στην αναμονή να το δεις και να καταλαγιάσει λίγο το πόνο στη καρδιά.

Στην ορμή να ξυπνάς για το δεις στη χάση του, έστω και λίγο τις πρωινές ώρες.

Στη συνειδητοποίηση ότι ξέρεις τον κύκλο του με λεπτομέρειες, απλά για να μην το χάνεις στιγμή.

Το φεγγάρι!

Ευτυχώς που υπάρχει!

Ο κόσμος αλλάζει!

Αυτό που μας μεγάλωσαν, αυτό που σπουδάσαμε, αυτό που ζήσαμε δεν υπάρχει πια.

Όλα απομυθοποιήθηκαν, όλα φαίνονται πλέον καθαρά, όλα δείχνουν την ασχήμια τους και τη φαιδρότητα τους.

Ζήσαμε τα περασμένα χρόνια μια ουτοπία, και νομίζαμε ότι είναι η τελειότητα.

Για μια ακόμα φορά όμως στην ιστορία του ανθρώπου, οι ευγενείς, οι πλούσιοι, οι αγορές ή όπως αλλιώς λεγότανε κατά καιρούς οι δυνάστες μας ξεγέλασαν.

Και το χειρότερο είναι ότι μας έκαναν να πιστέψουμε ότι ανήκουμε σε αυτούς προσφέροντας λίγα ψίχουλα και ψεύτικες φιλοφρονήσεις, που τα αυτιά μας ήθελαν, καλύτερα διψούσαν να ακούσουν.

Και τώρα ανοίγεται μπροστά μας η αυλαία και βλέπουμε την ωμή πραγματικότητα.

Και ο κόσμος ξεσηκώνεται χωρίς σκοπό, απλά πνίγεται και παλεύει με όποιο τρόπο μπορεί να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί …

Ακόμα και αν αυτή η διαμαρτυρία είναι στο πρόσωπο του Trump, ή στη ψήφο σε ένα ακροδεξιό κόμμα, και αυτό γιατί κατάλαβε ότι τον εκμεταλλευόταν και τον κορόιδευαν.

Χιλιοειπωμένα πράγματα που μάλλον κουράζουν, αλλά οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε μερικές ακόμα μαύρες σελίδες στην Ιστορία, πριν ισορροπήσουν και γυρίσει πάλι η ελπίδα.

Στην καταιγίδα  που έρχεται ας βρούμε όλοι ένα σωσίβιο για να μπορέσουμε να επιπλεύσουμε και να επιζήσουμε, αν είναι δυνατόν, με αξιοπρέπεια.

Ας κρατηθούμε από τα συναισθήματα, την αγάπη, τον έρωτα …