Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015


Πάντα θεωρούσαμε ότι τα δύσκολα παιδικά χρόνια δημιουργούν ενήλικες με προβλήματα και απωθημένα.
Για το λόγο αυτό η γενιά μας ανέθρεψε παιδιά πλήρως προστατευμένα από τις πραγματικές δυσκολίες της ζωής, και όταν αναφερόμαστε σε δυσκολίες εννοούμε δυσκολίες επιβίωσης.
Δυσκολίες να βρούμε φαγητό, στέγη, γιατρό, δουλειά…
Ακόμα και αν κάποιοι από μας αντιμετώπισαν κάποια στιγμή τέτοια προβλήματα δεν τα έδειξαν, δεν άφησαν τα παιδιά να καταλάβουν  πόσο δύσκολη ή άδικη είναι η ζωή μερικές φορές.  Και πιστέψαμε ότι ήταν το καλύτερο που είχαμε να κάνουμε.
Κρίνοντας όμως εκ του αποτελέσματος, δεν είναι σίγουρο ότι πράξαμε το σωστό.
Μεγαλώσαμε μια γενιά που θεωρεί ότι όλα πρέπει να της έρθουν δεξιά, χωρίς να κοπιάσει ιδιαίτερα. Παιδιά που μεγάλωσαν με τον θαυμασμό και τα μπράβο των γονιών τους και θεώρησαν ότι είναι μοναδικά για όλους.
Και όταν κάτι πάει στραβά, γιατί στην ζωή πάντα κάτι πάει στραβά, μελαγχολούν, απογοητεύονται, παραιτούνται…
Και περιμένουν ότι θα λυθούν όλα ως δια μαγείας, ή όπως θα έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι κάθονται και περιμένουν τον από μηχανής θεό.
Δεν αρπάζουν τη ζωή από τα κέρατα, δεν ψάχνουν να βρουν ευκαιρίες, δεν κυνηγάνε το όνειρό τους.
Θα ήταν ίσως πιο ορθό να πούμε ότι ίσως να μην έχουν δικό τους όνειρο, ίσως να φροντίσαμε να μην τους δώσουμε ούτε αυτό, γιατί μπορεί να τα στενοχωρούσε αν δεν το πετύχαιναν.
Τελικά τι ήταν προτιμότερο;
Μια παιδική ηλικία γεμάτη από τις δυσκολίες της ζωής, που όμως έβγαλε δυνατούς ενήλικες αναγκαστικά ή
Μια παιδική ηλικία χωρίς καμιά δυσκολία ή σχεδόν καμιά, που έβγαλε αδύναμους και αναποφάσιστους ενήλικες; 
Δύσκολη η υπόθεση ο  «γονέας».

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015


Ξυπνάς και βλέπεις έναν ουρανό ελαφρά συννεφιασμένο, αλλά τόσο όμορφο!
Το χώμα μυρίζει από την πρωινή δροσιά!
Τα πουλιά ξεκίνησαν την πτήση της ημέρας!
Η ησυχία του πρωινού αρχίζει να σπάει σιγά-σιγά από τους πρώτους θορύβους της πόλης!
Η μέρα ξεκινά!
Η ζωή θα θριαμβεύσει και πάλι!
Ας τη ζήσουμε λοιπόν!



Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

´Οσο και αν θες να συμβιβαστείς με κάτι, δεν είναι εύκολο.
Και όσο καθυστερείς να δεις την αλήθεια, τόσο θα σε πληγώνει.
Και όσο και αν θες να μείνεις αλώβητος, δεν μπορείς.
Η καθημερινότητα στο θυμίζει, σε προσγειώνει κάθε στιγμή, σου δείχνει με το δάχτυλο τα λάθη σου.
Και ότι και να κάνεις δεν μπορείς να την αποφύγεις.
Σου φωνάζει ότι είσαι δειλός, ανάξιος να ζήσεις κάτι καλύτερο.
Ωμές λέξεις, γυμνές, σκληρές, αλλά τόσο αληθινές.
Ζεις με αυτές και προσπαθείς να τις σκεπάσεις, να τις ωραιοποιήσεις, να τους δώσεις άλλη υπόσταση. 
Μερικές φορές τα καταφέρνεις, άλλες πάλι όχι.
Μερικές στιγμές νοιώθεις παντοδύναμος και ευτυχισμένος, έτοιμος να τα βάλεις με όλους και με όλα, και άλλες, τις περισσότερες, αδύναμος, καταβεβλημένος, έτοιμος να δεχτείς το πεπρωμένο που κλείστηκες μέσα οικοιοθελώς.
Στο τέλος κρατάς τις ωραίες στιγμές σαν αναμνήσεις για να .

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Οι άνθρωποι δυστυχώς δεν αλλάζουν, δεν ξέρω αν είναι το DNA, αν είναι η παιδική ηλικία και τα βιώματά της, αν είναι ο συνδυασμός όλων αυτών, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
Μπορεί να μεταμφιέζονται, μπορεί να θέλουν να νομίζουν ότι αλλάζουν, αλλά στην ουσία μένουν ίδιοι.
Και προχωρώντας η ηλικία, ότι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό έχει ο καθένας εντείνεται και θεριεύει.
Ο καλός γίνεται πιο καλός, έως και αφελής...
Ο κακός γίνεται ιδιάιτερα αγενής, εκδικητικός και ανάλογα τις περιστάσεις επικίνδυνος...
Και γεγονός είναι ότι σε αυτή τη ζωή, εισπράττεις ότι έχεις δώσει.
Για αυτό πρέπει να προσέχουμε, γιατί όσο πλησιάζουμε προς το τέλος, θα έρθει η ώρα που θα εισπράξουμε από τους άλλους ότι δώσαμε.
Ας κάνουμε λοιπόν μια ενδοσκόπηση, ας ασχοληθούμε λίγο με το γθώθι εαυτόν, που έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι και ας αναλογιστούμε το μέλλον.

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2015

Ο ουρανός συννεφιασμένος, το φθινόπωρο φωνάζει ότι είναι εδώ, ο χειμώνας αχνοφαίνεται στον ορίζοντα...
Και πάντα τέτοια εποχή σοβαρεύουμε, βλέπουμε τις δυσκολίες της ζωής μας, αναλογιζόμαστε τις ευθύνες μας, κάνουμε ενδοσκόπηση και προσπαθούμε να πάρουμε αποφάσεις.
Αν ρίξουμε μια ματιά στα χρόνια που πέρασαν, θα δούμε πολλά φθινόπωρα και πολλούς χειμώνες  που γίνανε οι ίδιες προσπάθειες και δεν πάρθηκε καμιά απόφαση.
Συνεχίσαμε απλά αυτό που ζούσαμε, και είπαμε στον εαυτό μας, θα δούμε...
Δυστυχώς, η δύναμη της συνήθειας και η ασφάλεια του γνώριμου είναι η μεγαλύτερη παγίδα.
Αν αναλογιστούμε, οι μεγαλύτερες αποφάσεις πάρθηκαν σε μια στιγμή ενθουσιασμού, μια στιγμή αδυναμίας, μια στιγμή τρέλλας, είτε δική μας, είτε κάποιου άλλου και μερικές φορές μετά από τα ξαφνικά της ζωής, από τις αναγκαστικές εκείνες συνθήκες, που δεν εξαρτώνται από μας.
Ανθρώπινη φύση απλά...



Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015


Βρέχει…
Μελαγχολία…
Σκέψεις…
Έλλειψη…
Αναμνήσεις…
Διάθεση φυγής…
Νοιώθεις μια παρουσία…
Ασυγκράτητη επιθυμία να βγεις έξω…
Να βραχείς…
Να ξεπλυθείς…
Να ξαναγεννηθείς…
Ανοιγοκλείνεις τα μάτια…
Βλέπεις την πραγματικότητα…
Κάνεις υπομονή…
Ως πότε;


Καλή μας μέρα!
Ο λαός ψήφισε, και αποφάσισε να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στον Αλέξη τον Τσίπρα.
Είναι νέος, είναι ικανός, τόχει, όπως θα έλεγε και η νεολαία μας.
Τώρα είναι η ώρα να προσπαθήσει, να δουλέψει, να φέρει αποτελέσματα.
Και δεν έχει καμία δικαιολογία πια.
Ας ελπίσουμε ότι θα αποδειχθεί άξιος της εμπιστοσύνης των Ελλήνων και θα τα καταφέρει…
Θα δούμε…

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015


Τελειώνει μια προεκλογική περίοδος, που όμως ήταν το ίδιο φτωχή, όσο το πολιτικό μας σύστημα.
Για μια ακόμα φορά κανένας δεν ασχολήθηκε με το μέλλον, αλλά ούτε και με το παρόν.
Μόνο το παρελθόν κυριάρχησε, τι έγινε, ποιος έκανε αυτό, ποιος το άλλο…
Λυπηρό να εγκλωβίζονται στο παρελθόν, και να μη κοιτάει κανένας μπροστά.
Λυπηρό για εκείνους, λυπηρό και για εμάς που θα κληθούμε για μια ακόμα φορά να ψηφίσουμε με γνώμονα το παρελθόν.
Οι περισσότερες γενιές ψηφοφόρων πλέον δεν έχουν ζήσει τη κατοχή, δεν έχουν ζήσει τον εμφύλιο, δεν έχουν περάσει δύσκολα χρόνια.
Αυτές οι γενιές ξέρουν το τώρα και αγωνιούν για το μέλλον και πραγματικά κανένας δεν τους είπε τίποτα για αυτό, εκτός από αοριστολογίες και υποσχέσεις τόσο αχνές, που είναι σαν να μην ειπώθηκαν.
Αφού μας καλούν λοιπόν να ψηφίσουμε με γνώμονα το παρελθόν και μάλιστα το πρόσφατο, η μνήμη μας δεν πρέπει να ξεθωριάζει.
Τα πέντε χρόνια λιτότητας και φοροεπιδρομών χωρίς τη προσπάθεια οποιαδήποτε αλλαγής των κατεστημένων και νοοτροπιών, δεν πρέπει να ισούται με τους 7 μήνες της διακυβέρνησης ενός άπειρου και μικρού στην ουσία κόμματος, και με αναμφισβήτητη τη πίεση, τεχνητή ή όχι.
Οι άνθρωποι που διακυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 20 χρόνια, δεν πρέπει να θεωρούνται ίδιοι με ένα νέο και καθαρό πολιτικό.
Τα λάθη των τελευταίων κυβερνήσεων που κατέστρεψαν τη χώρα ήταν πολύ μεγαλύτερα από το λάθος της τελευταίας κυβέρνησης που δεν υλοποίησε τις προεκλογικές της εξαγγελίες.
Και γνωρίζουμε όλοι ότι η Ευρώπη (=Γερμανία) είναι σκληρή προς όλους χωρίς εξαιρέσεις.
Η μαγκιά του κ. Μειμαράκη είναι εξίσου γραφική με την αφέλεια του κ. Τσίπρα τον Ιανουάριο. Η λεγόμενη συσπείρωση αφορά όλους τους προηγούμενους αρχηγούς της Ν.Δ., όλους αυτούς δηλαδή που έπαιξαν πρωταρχικό ρόλο στην καθοδική αυτή πορεία της χώρας.
Αν λοιπόν θέλουν να αποφασίσουμε τη ψήφο μας με γνώμονα το παρελθόν είναι πολύ εύκολο.
Ας μην είμαστε λοιπόν κοντόφθαλμοι και ας αφήσουμε ένα νέο άνθρωπο να προσπαθήσει, άλλωστε το ρίσκο είναι σχεδόν μηδενικό. Τα τρία επόμενα χρόνια η πολιτική που θα πρέπει, όποιος βγει να ακολουθήσει είναι εντός του πλαισίου της καινούργιας συμφωνίας. 
Είναι μια καλή ευκαιρία να αφήσουμε ένα νέο άνθρωπο με όρεξη να ωριμάσει πολιτικά και κυβερνητικά, μήπως μπορέσουμε να δούμε κάτι καινούργιο σε αυτή τη χώρα στο μέλλον.
Καλή ψήφο λοιπόν, σεβαστή όποια και να είναι!

Υ.Γ. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, ότι και αν συμβαίνει στο περιβάλλον μας, ένα φιλί, μια αγκαλιά και το κυριότερο μια βαθιά ματιά, μας δίνει όλη τη δύναμη που χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε, να ζήσουμε...

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015


Η μικρή απόδραση τελείωσε!
Το κορμί κουράστηκε λίγο…
Το μυαλό καθάρισε…
Η διάθεση ανέβηκε…
Το γέλιο μας χάρισε μερικά χρόνια ζωής…
Η συζήτηση βοήθησε στην αντιμετώπιση των όσων μας απασχολούν…
Το τοπίο μας έδωσε τροφή για σκέψεις…
Η φιλία αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά πόσο πολύτιμη είναι...
Η νοσταλγία για όσα θέλαμε να ξαναδούμε, θύμιζε όλα αυτά που αγαπάμε...

Υ.Γ.  Ακόμα οι πιο αδιάφορες εκλογές και οι πιο ανούσιες!

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2015


Μια μικρή απόδραση ξεκινά…

Μια μεγάλη τελειώνει…

Μια άλλη συνεχίζεται…

Όπως και αν έχει, πρέπει να είμαστε χαρούμενοι, αισιόδοξοι ότι το μέλλον είναι πάντα υποσχόμενο, και να πιστεύουμε κάθε λεπτό ότι «τα καλύτερα είναι μπροστά μας».
Και να μην ξεχνάμε ποτέ να ζούμε το παρόν!
Το παρόν έχει τεράστια δύναμη!
Να μην το υποτιμάμε και να φροντίζουμε να το εκμεταλλευόμαστε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο!

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

Όλα τα όμορφα είναι για λίγο!
Ίσως έτσι να είναι καλύτερα!
Έχει αποδειχθεί περίτρανα, ότι η διάρκεια σκοτώνει την ομορφιά.
Το στοίχημα λοιπόν είναι να εναλλάσουμε τα όμορφα στη ζωή μας και να συμπεριλάβουμε  πολλά σε αυτή.
Ένας έρωτας, μια καλή φιλική παρέα, λίγες όμορφες στιγμές με τα παιδιά, μα μικρή απόδραση, ένα ηλιοβασίλεμα, μια ανατολή, μια γλυκειά φθινοπωρινή μπόρα χωμένοι στη σκέψη μας...
Και ότι άλλο ο καθένας μας θεωρεί όμορφο!

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015


Οι μικρές αποδράσεις είναι πάντα καλοδεχούμενες στη ζωή μας.
Μας ξεκουράζουν, μας δίνουν δύναμη και είναι σαν τις σύντομες στάσεις στο ανηφορικό μονοπάτι.
Κάθεσαι στην άκρη, παίρνεις ανάσες, κοιτάς γύρω σου το τοπίο, το εκτιμάς, το ζυγίζεις, αναλογίζεσαι τους λόγους που ξεκίνησες αυτό το μονοπάτι, κοιτάς  το δρόμο από όπου ήρθες, ένα κομμάτι του το βλέπεις, το υπόλοιπο είναι πίσω από τη στροφή, πίσω από τα δένδρα, πίσω από το βράχο.
Και πρέπει να σκεφτείς λίγο πριν να φέρεις στη μνήμη σου όλη τη διαδρομή.
Άλλες φορές το κάνεις, άλλες όχι!
Αλλά πάντα κοιτάζεις μπροστά, και είτε βλέπεις την ανηφόρα να ξεδιπλώνεται μπροστά σου, είτε βλέπεις λίγο ίσιωμα, έχει πάντα τη γοητεία του άγνωστου, την προσμονή της επίτευξης του στόχου, το φόβο της κούρασης αλλά και το αίσθημα της ικανοποίησης ότι έφτασες στο επόμενο άνοιγμα.

Οι μικρές αποδράσεις είναι πάντα καλοδεχούμενες στη ζωή μας.
Μας ξεκουράζουν, μας δίνουν δύναμη και είναι σαν τις σύντομες στάσεις στο ανηφορικό μονοπάτι.
Κάθεσαι στην άκρη, παίρνεις ανάσες, κοιτάς γύρω σου το τοπίο, το εκτιμάς, το ζυγίζεις, αναλογίζεσαι τους λόγους που ξεκίνησες αυτό το μονοπάτι, κοιτάς  το δρόμο από όπου ήρθες, ένα κομμάτι του το βλέπεις, το υπόλοιπο είναι πίσω από τη στροφή, πίσω από τα δένδρα, πίσω από το βράχο.
Και πρέπει να σκεφτείς λίγο πριν να φέρεις στη μνήμη σου όλη τη διαδρομή.
Άλλες φορές το κάνεις, άλλες όχι!
Αλλά πάντα κοιτάζεις μπροστά, και είτε βλέπεις την ανηφόρα να ξεδιπλώνεται μπροστά σου, είτε βλέπεις λίγο ίσιωμα, έχει πάντα τη γοητεία του άγνωστου, την προσμονή της επίτευξης του στόχου, το φόβο της κούρασης αλλά και το αίσθημα της ικανοποίησης ότι έφτασες στο επόμενο άνοιγμα.

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2015


Η αλήθεια είναι, ότι η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν ιδιαίτερα γεμάτη!
Είχε πολύ άσπρο, ώστε να αντέξουμε τις επόμενες, και αρκετό ουράνιο τόξο.
Γενικά ήταν μια ανάσα στην αρχή του φθινοπώρου, κάτι που όλοι ζητάμε πριν μπούμε στην ρουτίνα του χειμώνα.
Μια ρουτίνα που δεν είναι απαραίτητα μη επιθυμητή.
Έχει ασφάλεια, σιγουριά και σε ξεκουράζει από τη πίεση του καλοκαιριού.
Ας ελπίσουμε τουλάχιστον!
Δεν υπάρχει ποτέ επαρκής δικαιολογία για την μη επικοινωνία, αλλά ας μου συγχωρέσετε την μικρή απουσία χωρίς λόγο. Βλέπετε το άσπρο είναι ένα χρώμα που σε κάνει να ξεχνιέσαι.


Υ.Γ.  Αλήθεια πιστεύω ότι συμφωνούμε όλοι, ως τη πιο βαρετή και αδιάφορη προεκλογική περίοδο!