Σάββατο 9 Απριλίου 2016


Η γειτονιά μας είναι κάτι ιδιαίτερο για όλους.
Θέλοντας και μη, ζούμε μαζί της και βλέπουμε τις εξελίξεις της.
Όσο και αν δεν είμαστε κουτσομπόληδες (μεγάλα ερωτηματικά εδώ) και όσο και αν λέμε δεν μας ενδιαφέρει, γνωρίζουμε πάρα πολλά πράγματα για τη γειτονιά μας.
Όταν λοιπόν βλέπουμε να ετοιμάζεται μια μικρή καινούργια ταβερνούλα στη γειτονιά, συμμετέχουμε κάπως στην εξέλιξη των εργασιών της.
Περνάμε από εκεί με το αυτοκίνητο, ακόμα και αν δεν χρειάζεται, για να γνωρίζουμε αν τελείωσαν οι εργασίες ή αν άνοιξε.
Το συζητάμε και σκεφτόμαστε πότε θα πάμε να δοκιμάσουμε τα πιάτα της.
Και ο καιρός περνά και η μικρή ταβερνούλα ετοιμάζεται και ξαφνικά όλα σταματάνε.
Στην αρχή σκεφτόμαστε ότι είναι κάποια προσωρινή διακοπή λόγω ίσως κάποιου έκτακτου γεγονότος.
Παραμένει στάσιμη η κατάσταση και λίγο πολύ ανησυχούμε και αναρωτιόμαστε το γιατί.
Αλλά ακόμα ελπίζουμε, σκεπτόμαστε δεν μπορεί τόση δουλειά, τόσα χρήματα, θα ανοίξει!
Και  ο καιρός περνάει και μείς περνάμε από μπροστά και κάθε φορά που ρίχνουμε το βλέμμα στο τζάμι με τα τραπεζάκια, τις στοιβαγμένες καρέκλες και τα εργαλεία η ίδια σκέψη:
Δεν μπορεί, θα ανοίξει ….



1 σχόλιο:

  1. Το πιθανό άνοιγμα του "ονείρου" που περιγράφεις, εμπεριέχει(τουλάχιστον)και κάποια δόση ελπίδας για το μέλλον, όσο κι αν διακρίνω τη θλίψη στο γραπτό σου!
    Η ενημέρωση(για κλάμματα σίγουρα!)του προ των πυλών κλεισίματος υφιστάμενων "ονείρων" είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός! Και ανήκει στο σήμερα! Στο τώρα!
    "...ελίδα που γεννήθηκες σε αχυρένιο στρώμα..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή