Πέμπτη 21 Απριλίου 2016


Είναι θαυμαστό, πως μια εποχική εργασία στο σπίτι μπορεί να ξυπνήσει γλυκόπικρες αναμνήσεις από την νεανική ηλικία.

Το μάζεμα των χαλιών λοιπόν ξυπνά την ανάμνηση της μητέρας μου με τον πιο έντονο τρόπο τα τελευταία 30 χρόνια.

Η αλήθεια είναι ότι έχω πολλά πράγματα να θυμάμαι από κείνη και τα θυμάμαι, όμως η αγωνία της για το μάζεμα των χαλιών ήταν αξιοσημείωτη. Κατά τη διάρκεια των πέντε χρόνων της ασθένειας και της αγωνίας του επικείμενου θανάτου, τη μόνη συμβουλή που θυμάμαι ξεκάθαρα είναι οι οδηγίες για το μάζεμα των χαλιών. Τα ίδια χαλιά τα έχω ακόμα στο σπίτι μου και ζουν και βασιλεύουν, όπως θάλεγε η γιαγιά, αλλά η πρώτη κάτοχος αυτών των χαλιών είναι πια μια γλυκιά ανάμνηση, εξαιρετικά ζωντανή για μένα, πολύ θολή για τον αδελφό μου …

Τώρα πια με την εμπειρία των χρόνων που πέρασαν μπορώ να δω πίσω από αυτές τις συμβουλές για τα χαλιά την αγωνία της για το θάνατο, την απελπισία της για κείνη που έφευγε τόσο νωρίς, το παράπονο της ότι δεν το άξιζε, τη διαπίστωση της σκληρής πραγματικότητας ολόκληρης της ζωής της, την ανησυχία της για το ανήλικο παιδί που άφηνε χωρίς μάννα, ακόμα και για την ώριμη αγάπη της για τον άντρα που παντρεύτηκε, σαν να τον ανακάλυπτε ξαφνικά τώρα.

Τι να λέμε τώρα, όλα αυτά θα ξανακυριεύσουν το μυαλό μου του χρόνου τέτοια μέρα…



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου