Τετάρτη 13 Απριλίου 2016


Η αλήθεια είναι ότι υποτιμάμαι λίγο την ρομαντική λογοτεχνία. Υπάρχουν όμως και βιβλία που όταν είναι βγαλμένα από τα βάθη της καρδιάς είναι εξαιρετικά.
Ποιος δεν έχει συγκινηθεί από κείμενο του Καραγάτση, που είναι ένας από τους σπουδαιότερους του είδους.
Ένα τέτοιο απόσπασμα θα παραθέσω, απλά για να μην ξεχνάμε και αυτή τη πλευρά της ζωής.

«Ήταν μόνη στο δωμάτιο. Χαμένη στις σκέψεις και την απραξία. Δεν ήξερε το μέλλον και το παρόν ήταν σκληρό. Η σανίδα σωτηρίας της όμως ήταν εκεί. Τόξερε, τόνοιωθε, το φώναζε το κορμί της ολόκληρο, κατέκλυζε το μυαλό της κάθε στιγμή. Ήταν μια σκέψη, μια αίσθηση, ένα βλέμμα  ένα άγγιγμα, ένα φιλί, μια επαφή, μια αγάπη …
Η σκέψη ότι ήταν πάντα δίπλα της ακόμα και όταν δεν ήταν.
Η αίσθηση τη στιγμή που τον αντίκριζε.
Tο βλέμμα που φώναζε σ’ αγαπώ και καρφωνόταν τόσο βαθειά στα μάτια της που νόμιζε ότι διάβαζε και την πιο κρυφή της σκέψη.
Tα άγγιγμα που ξύπναγε το κορμί της, όσο ανεπαίσθητο και απαλό και αν ήταν.
Το φιλί, που την ανέβαζε στον έβδομο ουρανό, που δεν ήθελε να τελειώσει ποτέ.
Η επαφή με το κορμί του, που έσβηνε τα πάντα και την έκανε να νοιώθει μοναδική στο κόσμο.
Η αγάπη που την κατέκλυζε και ένοιωθε να την προστατεύει  από τα πάντα.
Θα μπορούσε να συνεχίσει, αλλά έκλεισε τα μάτια και ευχήθηκε να ήταν η πραγματικότητα και να μην ονειρευόταν. Υπήρχε για κείνη και αρκούσε για να υπάρχει και αυτή ευτυχισμένη σε αυτό τον σκληρό κόσμο.»

Ελπίζω να μην το βρήκατε πολύ μελό, απλά μου άρεσε και ίσως ζήλεψα και λιγάκι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου