Και είναι φοβεροί όλοι αυτοί οι επικριτές, όλοι αυτοί που αρέσκονται σε μεγάλα λόγια και σε εύκολα λόγια κρίνοντας τι έκανε ο ένας και τι έκανε ο άλλος, χωρίς να προσφέρουν όμως εναλλακτικές.

 Απλά δεν υπάρχουν.

Αλλά και χωρίς να λένε στους απλούς πολίτες αυτού του κράτους, τι θα αντιμετώπιζαν στην έξοδο από την ευρωζώνη.

Και μη με παρεξηγήσετε, δεν είμαι υπέρ της δραχμής, ίσως μακροπρόθεσμα να λειτουργούσε αλλά για την εποχή των εγγονών μας και ίσως και να άξιζε τη θυσία.

Αλλά λόγω γνώσεων, ξέρω πόσο δύσκολα θα ήταν τα πράγματα για τις επόμενες δεκαετίες. Θα ήθελα οι πολιτικοί που το υποστηρίζουν να έχουν το κουράγιο να πουν τις συνέπειες, ωμά και ειλικρινά και να επιχειρηματολογήσουν για το μέλλον, χωρίς συναισθηματισμούς και μεγάλα λόγια. Μόνο τότε θα βλέπαμε τις πραγματικές τάσεις των πολιτών υπέρ ή όχι της δραχμής.  

Αλλά δυστυχώς, δεν συμβαίνει αυτό.

Και περισσότερο είμαι εκνευρισμένη με τους δημοσιογράφους που επικρίνουν όλες τις προσπάθειες χωρίς καμία ανοχή και γνώση, χωρίς καμία αμφιβολία, με τη σιγουριά και το συναισθηματισμό του ηλίθιου.

Και χαίρομαι τους ανθρώπους που είναι ειλικρινείς και ομολογούν τα λάθη τους και είναι ευέλικτοι και μπορούν να παλεύουν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Και το κυριότερο αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Υπάρχει τόση έλλειψη από αυτό το είδος. Καμιά φορά μετά από 32 χρόνια εργασίας , νομίζω ότι είμαστε ένας λαός ευθυνόφοβων.