Έγιναν πολλά λάθη κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε μηνών, κανείς δεν έχει αντίθετη άποψη.

Αλλά πιστεύει κανείς ότι ο κ. Τσίπρας είχε οποιαδήποτε εναλλακτική και δεν την πήρε;

Όχι βέβαια, απλά και σταράτα δεν υπήρχε καμιά άλλη εναλλακτική.

Και αυτό για δύο λόγους:

Ο λαός αυτός, που είναι έτοιμος να ριχτεί στη φωτιά σύσσωμος όταν τον προσβάλλουν, που ψηφίζει ΟΧΙ με τόση παρορμητικότητα ενώ ξέρει ότι είναι η καταστροφή του, αυτός ο ίδιος λαός είναι μεγαλομανής.

Νομίζει ότι ανήκει στους μεγάλους και δυνατούς, έχει κάνει μια προπαγάνδα στα σχολικά βιβλία της νέας γενιάς, που τον έχουν εγκλωβίσει σε αυτή τη ψευδή ιδέα της δύναμης.

Στην ουσία είναι ένας μικρός λαός που μειώνεται συνέχεια πληθυσμιακά και πρέπει απλώς να φροντίσει τα συμφέροντα του χωρίς να νοιώθει ένα μεγάλο γρανάζι στην ιστορία της Ευρώπης.

Το μόνο που έχει άπλετο και μπορεί να προσφέρει είναι πολιτισμός.

Θάπρεπε να έχει πια συνειδητοποιήσει ότι 2.500 χιλιάδες χρόνια σχεδόν ήταν σκλάβος και θάπρεπε να προσπαθήσει να αποβάλλει την δουλοπρέπεια , τη ξενομανία εκμεταλλευόμενος ότι έχει στα χέρια του, ήσυχα, με αργούς ρυθμούς χωρίς φαμφάρες και άλματα που τον τσακίζουν.

Ένα τέτοιο άλμα ήταν και η συμμετοχή του στο ευρώ.

Και αντί να σκεφτεί και να προσπαθήσει να ανέβει τον τοίχο με συνέπεια και οργάνωση, έκανε αυτό κάνει πολύ συχνά, απλά πήδηξε.

Αποτέλεσμα αυτή η κατάσταση που ζούμε τώρα.

Γιατί πίστεψε ότι ήταν ισότιμος, και αντί να προσπαθήσει να γίνει πράγματι ισότιμος, ήθελε χωρίς κόπο να εκμεταλλευτεί τα χρήματα που έφταναν στην Ελλάδα ανεβάζοντας το βιοτικό επίπεδο του χωρίς βάσεις και δομές, συγκρίνοντας τους μισθούς του με των άλλων χωρών, χωρίς να συγκρίνει συγχρόνως και την παραγωγικότητά του και πολλά άλλα παρόμοια.

Και τώρα που έχει τσακιστεί από το άλμα, λαβωμένος και πονεμένος καταλαβαίνει ότι το άλμα πρέπει να γίνει οπωσδήποτε γιατί για μια ακόμα φορά δεν προετοιμάστηκε για την περίπτωση της πτώσης.

Και ήρθε η ώρα να αποφασίσει να δουλέψει μεθοδικά με πλήρη συνείδηση της θέσης του και να χτίσει ένα-ένα τα σκαλιά με τα χέρια του για να μπορέσουν οι επόμενες γενιές να ανέβουν και να περάσουν τον τοίχο.

Να σκεφτεί στωικά και να προχωρήσει γρήγορα.

Χωρίς να τον φάει το σαράκι του διχασμού, να χτίσουμε όλοι μαζί όσο μπορεί ο καθένας.

Μακάρι!