Συννεφιά και ψιλόβροχο...
Και ξαφνικά ανοίγουν τα σύννεφα σαν μια
κουρτίνα θεάτρου...
Και εμφανίζεται το φεγγάρι, γεμάτο,
επιβλητικό και πορτοκαλί!
Λάμπει και είναι σαν να φεγγοβολά το σύμπαν!
Και νοιώθεις ότι βλέπεις τα πάντα!
Ότι σε ενώνει με τα πάντα...
Ότι σου έχει λείψει, ότι έχεις επιθυμήσει,
ότι έχεις ανάγκη είναι εκεί...
Με τη βοήθεια της λάμψης του το βλέπεις,
το αισθάνεσαι...
Και σου δίνει λίγη από τη δύναμη του, για
να προχωρήσεις, να περιμένεις και να σκέφτεσαι το μέλλον με αγάπη, αισιοδοξία
και αμέτρητη προσμονή...
Συμπληρώνω απλώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα μαγεύει! Πάντα σε ταξιδεύει!Πάντα σου θυμίζει πως πρέπει να ερωτεύεσαι! Να ζεις! Λαμπερό ή όχι! Αυγουστιάτικο ή χειμωνιάτικο! Πάντα το φεγγάρι θα είναι σημείο αναφοράς της ευαισθησίας των ψυχών μας! Των ανεκπλήρωτων επιθυμιών και πόθων μας! Της αφετηρίας για όποιες σκέψεις αναβλύζουν στο καθημερινό μυαλό μας και πιέζουν να γίνουμε "γενναίοι", να διεκδικήσουμε την πραγμάτωσή τους και να τις χαρίσουμε στην (λίγο πολύ) ταλαιπωρημένη ζωή μας! Πάντα θα είναι σημείο συνάντησης ανθρώπων που ψάχνουν το άλλο τους μισό! Που τόχουν βρει και πορεύονται μαζί! Και πάντα θα φωνάζει: Έι σεις εκεί κάτω! Ψηλά το κεφάλι ! Δες τε με! Με σύννεφα ή ξαστεριά είμαι δω! Κάντε το ίδιο! Γιατί πάντα είστε κει! Για σας!