17 Νοέμβρη……

Μια «εορταστική» επέτειος που δεν την άφησαν ποτέ να γίνει εορταστική.

Δεν θα αναφερθώ στο γεγονός, που είναι γνωστό ακόμα και στους νεώτερους.

Φοβάμαι βέβαια με λάθος τρόπο, αλλά και αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση.

Θα αναφερθώ σαν κάποιος, που το έζησε στη τρυφερή ηλικία των 11 χρόνων του.

Θυμάμαι τους γονείς μου πάνω από ένα ραδιόφωνο να ακούν τον παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό « Εδώ Πολυτεχνείο». Την μητέρα μου να βάζει σε μια σακούλα ότι λεμόνια είχαμε στο σπίτι για να τα δώσει στους φοιτητές που μένανε στο ισόγειο της πολυκατοικίας να τα πάρουν μαζί τους. Συνωμοτικές συζητήσεις όλο το βράδυ και αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους. Δεν συνειδητοποιούσα τι γίνεται ακριβώς αλλά καταλάβαινα ότι ήταν κάτι σπουδαίο.

Θυμάμαι την άλλη μέρα τους φοιτητές να κάνουν πορεία με μαύρες σημαίες και να φτάνουν μέχρι το σχολείο μας. Τους δασκάλους ανάστατους να φωνάζουν τους γονείς να μας πάρουν. Kαι κλεισμένοι μέσα στις αίθουσες να κοιτάμε από τα παράθυρα και να νοιώθουμε μια έξαψη και διάθεση να πολεμήσουμε.

Με ποιους?

Γιατί?

Δεν ξέραμε!

Νοιώθαμε όμως τη διάθεση να ακολουθήσουμε τους φοιτητές….

Παιδικές και αθώες αντιδράσεις!

Θυμάμαι την Κυριακή να κυκλοφορούν τανκς σε όλους τους μεγάλους δρόμους και τον πατέρα μου να έρχεται τρέχοντας να με πάρει από το κατηχητικό! (ναι, πήγαινα και κατηχητικό!!!!!)

Μετά, στο γυμνάσιο νοιώθαμε περήφανοι που ήμασταν μαθητές και γιορτάζαμε την εξέγερση του πολυτεχνείου! Συμμετείχαμε σε όλες τις πορείες, παρά την αντίθετη γνώμη των γονιών μας, και ακολουθούσαμε το στεφάνι του σχολείου μέχρι το πολυτεχνείο με τα πόδια. Ναι, όσο και αν ακούγεται τώρα περίεργο, εκείνα τα πρώτα χρόνια κάθε σχολείο κατέθετε στεφάνι στο πολυτεχνείο!

Και μετά……..

Όλοι αυτοί που ήταν οι ήρωες των παιδικών μας χρόνων πήραν την εξουσία και έπρεπε να εφαρμόσουν αυτά για τα οποία θυσιάστηκαν τόσες ζωές και έδωσαν ελπίδες στο μεγαλύτερο  κομμάτι του λαού!

Και ήρθε ο ενθουσιασμός του κυρίαρχου λαού, της δικαιοσύνης των φτωχών!

Και σήμερα ……..

Η πλήρης απογοήτευση αυτής της τρυφερής γενιάς , που εμπιστεύτηκε το μέλλον της σε κείνους τους ήρωες της……

Η εκ των υστέρων συνειδητοποίηση ότι μόνο εμείς μπορούμε να παλέψουμε για το μέλλον μας….

Ότι το χρήμα και η εξουσία, δυστυχώς, δεν επιτρέπει σχεδόν σε κανένα να κάνει πράξη τα ιδεώδη της νιότης του……..

Δύσκολες αλήθειες, που ελπίζουμε οι επόμενες γενιές να μπορέσουν να καταλάβουν νωρίς και να διαφυλάξουν το δικό τους μέλλον…….