Σε μερικές στιγμές κλείνεις ολόκληρη ζωή …

Πολλές φορές σκέπτεσαι είναι λίγο, δεν φτάνει…

Αλλά θα ήταν καλύτερα να μην υπάρχουν καθόλου;

Στο σημείο αυτό , μπαίνει στο παιχνίδι ο χαρακτήρας του κάθε ανθρώπου.

Ας θυμηθούμε το παλιό παράδειγμα της mercendes, και λέω παλιό γιατί αναφέρεται σε παλιότερα χρόνια και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Τι είναι προτιμότερο, να μην οδηγήσεις ποτέ μια mercendes, ώστε να μην καταλάβεις πόσο «ποταπό» είναι το σαραβαλάκι σου όσο και αν το αγαπάς;

‘Η

Να την οδηγήσεις και να προσπαθήσεις να την αποκτήσεις, ακόμη και αν μείνεις με την εμπειρία αυτή μόνο, απλά  ξέροντας την αξία της;

Η απάντηση του συντηρητικού χαρακτήρα θα ήταν: «να μου λείπει, δεν θέλω να ξέρω, ευτυχισμένος είμαι και με το σαραβαλάκι μου. Γιατί να γίνω δυστυχισμένος;».

Η απάντηση του χαρακτήρα, που διψάει για ζωή θα ήταν: «θέλω οπωσδήποτε να την οδηγήσω, ακόμα και αν δεν την αποκτήσω ποτέ θα ξέρω πως είναι και θα μπορώ να διαλέξω αυτοκίνητο έχοντας πλήρη γνώση του τι σημαίνει να έχεις ένα καλό αυτοκίνητο».

Για μερικούς ανθρώπους η άγνοια είναι ευτυχία, δεν χρειάζεται επιλογές.

Για άλλους η άγνοια είναι κατάντια, θάνατος!