Η απόσταση που χωρίζει δύο ανθρώπους είναι διαχειρίσιμη, τις περισσότερες φορές.

Την ξέρουν και οι δύο, την αποδέχονται και κινούνται στα πλαίσια που μπορούν.

Όμως υπάρχουν στιγμές που είναι πολύ δύσκολα διαχειρίσιμες.

Μια από αυτές είναι όταν χρειάζεται να συμπαρασταθεί ο ένας στον άλλο.

Όταν θέλει να φροντίσει ο ένας τον άλλο.

Όταν ανησυχεί και θέλει να τρέξει να είναι απλά εκεί, δίπλα στον άλλο.

Όταν νοιώθει να πνίγεται από την αγωνία.

Όταν θέλει να ξέρει κάθε στιγμή πως νοιώθει ο άλλος.

Τότε, είτε πρόκειται για γονείς και παιδιά, είτε πρόκειται για συντρόφους στη ζωή, είτε πρόκειται για καλούς φίλους, η απόσταση φαντάζει άβυσσος.