Καλημέρα!

Είχα καιρό να διαβάσω ερωτικό διήγημα.

Αλλά θα ήθελα να σας μεταφέρω την παρακάτω παράγραφο.

Γιατί όσο και αν θέλουμε να αφοσιωθούμε στη βαθιά φιλοσοφία, πάντα θα μας συγκινεί η ανθρώπινη και μεγάλη αγάπη.

«Ξύπνησε με μια γλυκιά προσμονή!

Κοίταξε από το παράθυρό και αντίκρισε ένα καθαρό χειμωνιάτικό ουρανό.

Έκανε κρύο γιατί πλησιάζοντας, το τζάμι θόλωσε με την αναπνοή.

Ετοίμασε το καφέ που απολάμβανε τόσο και βυθίστηκε στις σκέψεις.

Σκέφτηκε ότι δεν θα μελαγχολήσει, σήμερα θα ήταν μια όμορφη μέρα.

Ακούστηκε ο βόμβος του κινητού, ένα μήνυμα, άραγε ήταν αυτό που περίμενε για να φύγει;

Κοίταξε με λαχτάρα, μια σκιά στα μάτια για δευτερόλεπτα.

Δεν υπήρχε λόγος να φύγει, θα έμενε με τις σκέψεις της.

Μια ακόμη δυσκολία, μια ακόμη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, μια ακόμη αφορμή για την γνωστή ερώτηση…

Όχι! Δεν πέρναγε πια από το μυαλό της η γνωστή ερώτηση, όσες δυσκολίες και εάν ξεπηδούσαν, όσο και αν συννέφιαζε ο ουρανός, τίποτα δεν μπορούσε να αναιρέσει το φως, τη δύναμη, την αγάπη και την ευτυχία που έπαιρνε τις λίγες δικές τους στιγμές.»

Καλό υπόλοιπο!