Όλοι υπήρξαμε νέοι, ίσως κάποιοι από σας να είστε ακόμη.

Και όλοι θυμόμαστε με πόσο ενθουσιασμό βγαίναμε στο στίβο της ζωής.

Ήμασταν άτρωτοι, δεν μας πείραζε τίποτα, δεν μπορούσε να μας χαλάσει τη διάθεση τίποτα.

Όλα ήταν μια μεγάλη γιορτή.

Ώσπου άρχιζαν σιγά-σιγά οι αναποδιές και περνώντας τα χρόνια ωριμάζαμε και χάναμε αυτό που ήμασταν.

Γι’  αυτό, όταν μπορείς με κάποιο τρόπο να δώσεις σ’ ένα νέο την αφορμή να ξαναβρεί αυτόν τον ενθουσιασμό, είναι σαν να τον ξαναζείς και εσύ, να βρίσκεις για λίγο αυτόν τον νέο που κρύβεις μέσα σου.

Να νοιώθεις ότι μπορείς από την αρχή να ξεκινήσεις τη ζωή σου, να χαίρεσαι γι’  αυτό και ας ξέρεις ότι είσαι πια στη δύση.

Αλλά από την άλλη, η δύση δεν είναι η ωραιότερη στιγμή του ουρανού;

Στη δύση δεν ευδοκιμούν οι μεγάλες αγάπες, δεν λέγονται τα πιο όμορφα λόγια;

Για τη δύση δεν έχουν γραφτεί τα ωραιότερα ποιήματα;

Στη δύση και το λυκόφως δεν ηρεμούμε, δεν ησυχάζουμε και μπορούμε να ευχαριστηθούμε τα πεπραγμένα της ημέρας;

Γιατί να μην ισχύουν α ίδια και για τη δύση της ζωής;

Τα καλύτερα είναι μπροστά λοιπόν!