Δημοψήφισμα!

Ειλικρινά δεν ήμουν υπέρ ενός δημοψηφίσματος, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν πιστεύω  ότι ο μέσος Έλληνας έχει την γνώση ή τη κρίση να αντιληφθεί πλήρως  τι ακριβώς διακυβεύεται ή ποιες θα είναι οι συνέπειες αυτής της απόφασης.

Όμως υπήρξαν δυο γεγονότα, ένα σχετικό με τη διαπραγμάτευση και ένα προσωπικό, τα οποία κλόνισαν την εμπιστοσύνη μου και στη Ευρώπη και στην οικονομική πολιτική που προτείνει.

Το πρώτο είναι ότι όταν έρχεται μια κυβέρνηση με 8 δις μέτρα και ένα λαό εντελώς εξαθλιωμένο μετά από 5 χρόνια σκληρής λιτότητας και η απάντηση είναι 5 μήνες παράταση μόνο και μετά πάλι από την αρχή, αυτό δείχνει απλά ότι δεν δίνουν δεκάρα για τους ανθρώπους, παρά μόνο για την αποπληρωμή τους ή κάτι ακόμα χειρότερο, την πλήρη κυριαρχία τους πάνω στη χώρα.

Και δεύτερο, πήρα μια αναλυτική κατάσταση των μειώσεων των συντάξεων, οι περισσότερες των οποίων είναι αυξημένες με διευκρινιστικές εγκυκλίους των υπουργείων και όχι βάσει των μνημονιακών νόμων που έχουν ψηφιστεί. Γεγονός, που σημαίνει ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις είπαν ψέματα και επίσης, είναι έτσι δομημένες οι μειώσεις, ώστε ότι και αν συμβεί να μην αυξηθεί με τίποτα μια σύνταξη.

Δεν υπάρχει λοιπόν διέξοδος με αυτή την οικονομική πολιτική, και ναι, ίσως να είναι οδυνηρό ένα όχι για τη χώρα, αλλά ίσως και να είναι μια λύση.

Άλλωστε στην ιστορία μας έχουμε πει πολλά οδυνηρά όχι, αλλά μόνο για αυτά είμαστε περήφανοι!

Η άποψη μου είναι λοιπόν να το τολμήσουμε!

Υ.Γ. Και δεν ανήκω στην κατηγορία αυτών που δεν έχουν να χάσουν τίποτα