Γενικά είναι πολύ εύκολο να χαρακτηρίζουμε ένα λαό, να λέμε εκ των υστέρων τα κακά και τα στραβά του, και να καταλογίζουμε τα λάθη του.

Δεν συμφωνώ, ένας λαός είναι το σύνολο πολλών και διαφορετικών ανθρώπων, και είναι λογικό να παρουσιάζονται διάφορες συμπεριφορές.

Και θα ξεφύγω από τα προβλήματα που μας καίνε σήμερα, και θα δώσω ένα παλιό παράδειγμα της ανοικοδόμησης της Αθήνας.

Είναι πολύ εύκολο σήμερα να καταδικάζουμε όσους έδωσαν τις παλιές μονοκατοικίες τους για αντιπαροχή ή όσους έκτιζαν σπίτια με τον, χωρίς αρχιτεκτονικό γούστο, τρόπο της δεκαετίας του ’70.

 Όμως ποιος σκέφτηκε τις πραγματικές συνθήκες της εποχής;

Ποιος αναρωτήθηκε πως ο πατέρας με τα 5 παιδιά ζούσε την οικογένεια του τότε σε μια ετοιμόρροπη μονοκατοικία με το μπάνιο έξω από το σπίτι, τα κουφώματα να μπάζουν από παντού και τη στέγη νάναι ετοιμόρροπη;

Ποιος μπορεί να κατηγορήσει αυτό τον άνθρωπο που ήθελε ένα στεγανό και σίγουρο διαμέρισμα για την οικογένειά του;

Γιατί ήταν ο μόνος τρόπος, δεν υπήρχαν τότε χρήματα στο μέσο Έλληνα για αναπαλαιώσεις και όλες τις μεταγενέστερες πολυτέλειες.

Ποιος θα μπορούσε να κατηγορήσει τον ίδιο οικογενειάρχη, που είχε ένα οικοπεδάκι και προσπάθησε να χτίσει κάτι με το φθηνότερο τρόπο για την εποχή;

Και φυσικά δεν αρνούμαι ότι υπήρχε τρόπος, αλλά δεν ήταν δικό του το μερίδιο ευθύνης.

Η πολιτεία έπρεπε να αποφασίσει αν την ενδιέφερε να κρατήσει το ύφος μιας περιοχής και να την σώσει με κατάλληλους νόμους και προπάντων πρόβλεψη για αυτούς που δεν θα μπορούσαν να ακολουθήσουν τις οδηγίες.

Και εκ των υστέρων που βγήκαν οι νόμοι, πόσοι είχαν την δυνατότητα για την ιδιαίτερα ακριβή αναπαλαίωση? Τα ερείπια που βλέπουμε και λυπόμαστε ανήκουν σε αυτή τη κατηγορία.

Πλατειάζω σήμερα, αλλά θάθελα να πω σε όσους προτρέχουν να καταδικάσουν ένα λαό, ότι εκείνοι που πάντα είχαν την πέννα, το μέσο και την ικανότητα έχουν μεγαλύτερη ευθύνη.

Θάθελα να μου δείξουν όλοι αυτοί τη έγραφαν το 1981, το 1991, το 2004 ή ακόμα και το 2008.

Θάθελα να μου πουν, αν είπαν ποτέ στους γονείς τους, ότι ήταν υπερβολική η σύνταξη που έπαιρναν για την εργασία που είχαν προσφέρει, να πουν στα παιδιά τους ότι είμαστε μία  γεωργική και κτηνοτροφική χώρα, άντε και τουριστική, ότι δεν έχουμε βαριά βιομηχανία και συνεπώς ο σωστός επαγγελματικός προσανατολισμός θάταν αυτός.

Αλλά είναι εύκολο να κατηγορούμε τη μάζα ενός λαού όταν εμείς ξέρουμε ότι τα δικά μας παιδιά θα μορφωθούν και θα γίνουν οι επόμενοι χαρτογιακάδες.

Ας είναι λοιπόν φειδωλοί στους χαρακτηρισμούς τους και ας κάνουν πρώτα μια ενδοσκόπηση πριν κατηγορήσουν τους πάντες.