Καμιά φορά η απογοήτευση έρχεται ξαφνικά, εκεί που δεν την περιμένεις.

Σε τυλίγει σαν το σύννεφο της βροχής και σου θυμίζει ποιος είσαι, τι κάνεις, που πηγαίνεις …

Σε προβληματίζει και προσπαθείς να βγεις έξω από το σύννεφο το συντομότερο δυνατόν.

Νοιώθεις ότι πνίγεσαι και ζητάς τον καθαρό αέρα…

Είναι σαν να έχεις χάσει τον προσανατολισμό σου και αναζητάς το μονοπάτι που θα σε οδηγήσει στο ξέφωτο.

Μόνο που δεν υπάρχει μονοπάτι και πρέπει να το φτιάξεις μόνος σου.

Πρέπει να πονέσεις, να γδάρεις τα χέρια και τα πόδια, να ανοίξεις τη διέξοδο που θα σε βγάλει από την άβυσσο ….