Σε τι κόσμο ζούμε άραγε;

Σε τι εποχή ζούμε ίσως να ήταν καλύτερα να αναρωτηθούμε.

Γιατί ο κόσμος πάντα είχε τις καλές και τις κακές του εποχές.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα, ίσως είναι από τις μελανότερες σελίδες της Ιστορίας.

Η αδυναμία της προκήρυξης ενός παγκοσμίου πολέμου, που καλώς ή κακώς έλυνε όλα τα προβλήματα της κοινωνίας του ανθρώπου, γινόμαστε όλο και περισσότερο θηρία.

Αντί για το ξεκαθάρισμα των λίγων ετών πολέμου, παρατείνουμε τη δυστυχία και την αγριότητα, οι σιγανοί ρυθμοί δημιουργούν ένα ατέλειωτο μαρτύριο για όλους.

Βρισκόμαστε μπροστά στην πλήρη καταπάτηση των ιδεών και αξιών και παραδίδουμε στις επόμενες γενιές ένα χάος να διαχειριστούν.

Η Αμερική σε πλήρη πολιτική ύφεση. Η Λατινική Αμερική βυθισμένη στην οικονομική ύφεση ενώ η Βόρεια στην ηθική και πολιτική ύφεση, χωρίς να υποτιμάμαι την υποβόσκουσα οικονομική ύφεση του καπιταλιστικού συστήματος.

H Αφρική ακόμη βυθισμένη στο σκοτάδι και την εκμετάλλευση της λευκής φυλής, που επωφελείται και την κρατάει βαθειά μέσα σε αυτό.

H Ασία μισή χαμένη στο θρησκευτικό φανατισμό και η άλλη μισή να θέλει να θάψει τον πολιτισμό τόσων αιώνων και να συναγωνιστεί τους δυτικούς.

Και η Ευρώπη;

Η Ευρώπη , που μέχρι τώρα ήταν το λίκνο του πολιτισμού, της δημοκρατίας, της πρωτοπορίας, του διαφωτισμού, του εκσυγχρονισμού, που ήταν πάντα ο οδηγός της ανθρώπινης ανάπτυξης τι κάνει;

Αφήνει για μια ακόμη φορά τις γερμανικές φυλές να την αιματοκυλούν μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά καμιά φορά.

Αδιέξοδο από όπου και αν το δούμε, αλλά επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ας ελπίσουμε ότι θα λάμψει και πάλι το ανθρώπινο μεγαλείο αργά ή γρήγορα…

Υ.Γ. Και ας ελπίσουμε ότι η λάμψη θα προέρχεται από αυτό τον μικρό τόπο, που θαυματούργησε στο πέρασμα των αιώνων ...