Τις τελευταίες ημέρες βομβαρδίζουν τις οθόνες του σπιτιού μας εικόνες σκληρές, δύσκολες από μόνες τους. Άνθρωποι με παιδιά, γυναίκες εγκυμονούσες , άνδρες απελπισμένοι να στριμώχνονται σε μια βάρκα, που γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι δεν είναι και τόσο σίγουρη μεταφορά.

Να στριμώχνονται όμως μέσα σε αυτή και να ρισκάρουν τη ζωή τους για ένα ελπιδοφόρο μέλλον.

Να διακινδυνεύουν ακόμα και τη ζωή των παιδιών τους, προκειμένου να τους προσφέρουν κάτι καλύτερο, ξέροντας ότι στη χώρα τους δεν υπάρχει απλά μέλλον για αυτά.

Και οι περισσότεροι χάνονται στα νερά της ελπίδας. Θυσιάζουν τη ζωή τους για να βγάλουν μια μεγάλη κραυγή στους δυνατούς και πλούσιους αυτού του κόσμου.

Θα μου πείτε, αυτό συνέβαινε πάντα στην ιστορία, και θα συμφωνήσω ότι οι δυνατοί και πλούσιοι αυτού του κόσμου ποτέ δεν σκέφτηκαν τους αδύνατους και φτωχούς σαν ισότιμους ανθρώπους.

Αυτό όμως που είναι εξοργιστικό, είναι η υποκρισία και ο ρατσισμός των συμπολιτών μας,
των Ελλήνων με τις βαθιές φιλοσοφικές καταβολές,

των Ελλήνων Χριστιανών Ορθόδοξων, όπως βροντερά θέλουν να λέγονται,

των Ελλήνων που έχουν ζήσει αλλεπάλληλα κύματα μετανάστευσης,

των Ελλήνων της καθημερινότητας, που ακόμα έχουν στην οικογένεια μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς,

των Ελλήνων που έχουν φύγει τα παιδιά τους, στην ουσία μετανάστες, σήμερα για ένα καλύτερο οικονομικό μέλλον χωρίς να αντιμετωπίζουν το φόβο της πείνας ή του πολέμου.

Είναι πραγματικά αδιανόητες οι παρακάτω φράσσεις που ακούγονται από τους μέσους αστούς στις γειτονιές αυτές της πόλης.

«Θα μας κατακλύσουν οι μετανάστες»

«Ας μείνουν στη χώρα τους, τι να κάνουμε, εκεί γεννήθηκαν»

«Και τι θα γίνει τώρα, θα περιφέρονται στις πλατείες;»

«Θα τους ταΐζουμε;»

Και πολλά άλλα ακόμα χειρότερα!

Μας ενοχλούν στους καναπέδες μας!