Τελικά είναι πολύ περίεργο και άβολο να έχεις μια συζήτηση με τα παιδιά σου σαν δυο ενήλικες.

 Ανακαλύπτεις:

Ότι δεν είναι τόσο εύκολο, όσο πίστευες ότι θα ήταν.

Ότι υπάρχουν πράγματα, που και τώρα δεν μπορείς να μοιραστείς μαζί τους.

Ότι υπάρχουν πράγματα που ακούς και σε φέρνουν σε δύσκολη θέση.

Ότι σου κάνουν κριτική για τις πράξεις και τη συμπεριφορά σου.

Ότι μερικές φορές έχουν δίκιο και αν είχες απέναντι σου οποιονδήποτε άλλον ενήλικα, θα τους το αναγνώριζες αμέσως.

Ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις από το ρόλο του γονιού και του «κηρύγματος».

Ότι υπάρχουν καταστάσεις, που δεν μπορείς να εξηγήσεις γιατί οι συμβουλές που δίνεις είναι για το καλό τους.

Ότι καμιά φορά αμφιβάλλεις και συ, για το τι θεωρείς ότι είναι το «καλό» τους…

Άλλη μια κατηγορία από τις δύσκολες ανθρώπινες σχέσεις, όσο και αν αναμφίβολα σε αυτή την κατηγορία η αγάπη και η στοργή περισσεύουν…