Διάβασα μέσα στη ζεστή μέρα αυτού του καλοκαιριού μια ρομαντική ιστορία και παραθέτω ένα απόσπασμα ελπίζοντας κάποιοι να έχουν ζήσει ή να ζήσουν στο μέλλον κάτι παρόμοιο.

Τον περίμενε…

Ακουμπούσε σ’ ένα δένδρο και κοίταζε το δρόμο από την πλευρά που θα εμφανιζόταν με μεγάλη προσμονή.

Η φιγούρα του διαγράφηκε στον ορίζοντα, θα την αναγνώριζε σε οποιαδήποτε απόσταση.

Πόσες φορές δεν είχε ζήσει την ίδια σκηνή…

Άρχισε να διαγράφεται το χαμόγελο στα χείλη της, ένα χαμόγελο που θα το έχανε μόνο όταν έφευγε και πάλι αυτός . Πέρασε ξαφνικά σαν αστραπή από το μυαλό της μια σκέψη.

Μόνο μαζί του υπήρχε αυτό το χαμόγελο. 

Την έφτασε και την αγκάλιασε.

Μόλις αισθάνθηκε την ζεστασιά του κορμιού του χάρηκε, ακούμπησε τα όρια της ευτυχίας.

Ναι, ήταν ότι καλύτερο της είχε συμβεί στη ζωή της.

Το βαθύ γαλανό βλέμμα του την ανέβαζε στον έβδομο ουρανό, την έχριζε βασίλισσα, την μεταμόρφωνε στην πιο ωραία γυναίκα του κόσμου.

Και της έλεγε όσα δεν μπορούσαν να πουν οι λέξεις.

Χρόνια τώρα της χάριζε αυτό το βλέμμα, γεμάτο πάθος, έρωτα, αγάπη, λατρεία, εκτίμηση, σεβασμό, προστασία …

Γνώριζε καλά, ότι όσο και αν ήταν σκληρή η καθημερινότητα της ζωής της, είχε αυτό το βλέμμα να της δίνει δύναμη!

Ήλπιζε μόνο να ήταν και το δικό της τόσο δοτικό για εκείνον!