Προχωράς αμέριμνη στο δρόμο, κάνοντας μια διαδρομή απλή, αναγκαία.

Σκέπτεσαι την ώρα και αν θα προλάβεις να τελειώσεις τις δουλειές σου.

Πόσο θα καθυστερήσεις εκεί που θα βρίσκεσαι σε λίγο, και εύχεσαι να είναι το λιγότερο δυνατόν.

Χαμένη στις σκέψεις εστιάζεις το βλέμμα στην πόρτα του κτιρίου.

Και ξαφνικά βλέπεις καθισμένο δίπλα της ένα πρόσωπο τόσο οικείο, τόσο αγαπημένο, τόσο λατρευτό.

Τα ξεχνάς όλα και εύχεσαι να καθυστερήσεις όσο περισσότερο μπορείς…

Υ.Γ. Καλό μήνα σε όλους!