Μια ακόμα μέρα καθόταν στην αγαπημένη της πολυθρόνα και έπινε ήρεμα το καφέ της.

Κοιτούσε έξω την όμορφη ανατολή του ήλιου μέσα από τα σύννεφα που περιδιάβαιναν τον ουρανό τόσο γρήγορα, σαν να έτρεχαν να προλάβουν κάτι.

Μέσα σε αυτή τη βιασύνη ο ήλιος ανέβαινε σιγά και σταθερά θέλοντας να τονίσει το μεγαλείο του.

Πότε κρυβόταν και άφηνε τη μουντάδα της ψυχής να κυριαρχεί και πότε πέταγε τις αχτίδες του σαν βέλη στη καρδιά θέλοντας να ξυπνήσει όλα τα ζωντανά.

Γύρισε το βλέμμα στο τραπεζάκι με το laptop, που περίμενε εκεί έτοιμο να προσφέρει τις υπηρεσίες του.

Άφησε δίπλα τη κούπα με το καφέ, έβαλε τη ζακέτα της και βγήκε έξω, χτυπώντας δυνατά την πόρτα πίσω της.

Και απλά, κυνήγησε τις αχτίδες του ήλιου…