Οι μικρές αποδράσεις είναι πάντα καλοδεχούμενες στη ζωή μας.

Μας ξεκουράζουν, μας δίνουν δύναμη και είναι σαν τις σύντομες στάσεις στο ανηφορικό μονοπάτι.

Κάθεσαι στην άκρη, παίρνεις ανάσες, κοιτάς γύρω σου το τοπίο, το εκτιμάς, το ζυγίζεις, αναλογίζεσαι τους λόγους που ξεκίνησες αυτό το μονοπάτι, κοιτάς  το δρόμο από όπου ήρθες, ένα κομμάτι του το βλέπεις, το υπόλοιπο είναι πίσω από τη στροφή, πίσω από τα δένδρα, πίσω από το βράχο.

Και πρέπει να σκεφτείς λίγο πριν να φέρεις στη μνήμη σου όλη τη διαδρομή.

Άλλες φορές το κάνεις, άλλες όχι!

Αλλά πάντα κοιτάζεις μπροστά, και είτε βλέπεις την ανηφόρα να ξεδιπλώνεται μπροστά σου, είτε βλέπεις λίγο ίσιωμα, έχει πάντα τη γοητεία του άγνωστου, την προσμονή της επίτευξης του στόχου, το φόβο της κούρασης αλλά και το αίσθημα της ικανοποίησης ότι έφτασες στο επόμενο άνοιγμα.