Πάντα θεωρούσαμε ότι τα δύσκολα παιδικά χρόνια δημιουργούν ενήλικες με προβλήματα και απωθημένα.

Για το λόγο αυτό η γενιά μας ανέθρεψε παιδιά πλήρως προστατευμένα από τις πραγματικές δυσκολίες της ζωής, και όταν αναφερόμαστε σε δυσκολίες εννοούμε δυσκολίες επιβίωσης.

Δυσκολίες να βρούμε φαγητό, στέγη, γιατρό, δουλειά…

Ακόμα και αν κάποιοι από μας αντιμετώπισαν κάποια στιγμή τέτοια προβλήματα δεν τα έδειξαν, δεν άφησαν τα παιδιά να καταλάβουν  πόσο δύσκολη ή άδικη είναι η ζωή μερικές φορές.  Και πιστέψαμε ότι ήταν το καλύτερο που είχαμε να κάνουμε.

Κρίνοντας όμως εκ του αποτελέσματος, δεν είναι σίγουρο ότι πράξαμε το σωστό.

Μεγαλώσαμε μια γενιά που θεωρεί ότι όλα πρέπει να της έρθουν δεξιά, χωρίς να κοπιάσει ιδιαίτερα. Παιδιά που μεγάλωσαν με τον θαυμασμό και τα μπράβο των γονιών τους και θεώρησαν ότι είναι μοναδικά για όλους.

Και όταν κάτι πάει στραβά, γιατί στην ζωή πάντα κάτι πάει στραβά, μελαγχολούν, απογοητεύονται, παραιτούνται…

Και περιμένουν ότι θα λυθούν όλα ως δια μαγείας, ή όπως θα έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι κάθονται και περιμένουν τον από μηχανής θεό.

Δεν αρπάζουν τη ζωή από τα κέρατα, δεν ψάχνουν να βρουν ευκαιρίες, δεν κυνηγάνε το όνειρό τους.

Θα ήταν ίσως πιο ορθό να πούμε ότι ίσως να μην έχουν δικό τους όνειρο, ίσως να φροντίσαμε να μην τους δώσουμε ούτε αυτό, γιατί μπορεί να τα στενοχωρούσε αν δεν το πετύχαιναν.

Τελικά τι ήταν προτιμότερο;

Μια παιδική ηλικία γεμάτη από τις δυσκολίες της ζωής, που όμως έβγαλε δυνατούς ενήλικες αναγκαστικά ή

Μια παιδική ηλικία χωρίς καμιά δυσκολία ή σχεδόν καμιά, που έβγαλε αδύναμους και αναποφάσιστους ενήλικες; 

Δύσκολη η υπόθεση ο  «γονέας».