´Οσο και αν θες να συμβιβαστείς με κάτι, δεν είναι εύκολο.

Και όσο καθυστερείς να δεις την αλήθεια, τόσο θα σε πληγώνει.

Και όσο και αν θες να μείνεις αλώβητος, δεν μπορείς.

Η καθημερινότητα στο θυμίζει, σε προσγειώνει κάθε στιγμή, σου δείχνει με το δάχτυλο τα λάθη σου.

Και ότι και να κάνεις δεν μπορείς να την αποφύγεις.

Σου φωνάζει ότι είσαι δειλός, ανάξιος να ζήσεις κάτι καλύτερο.

Ωμές λέξεις, γυμνές, σκληρές, αλλά τόσο αληθινές.

Ζεις με αυτές και προσπαθείς να τις σκεπάσεις, να τις ωραιοποιήσεις, να τους δώσεις άλλη υπόσταση. 

Μερικές φορές τα καταφέρνεις, άλλες πάλι όχι.

Μερικές στιγμές νοιώθεις παντοδύναμος και ευτυχισμένος, έτοιμος να τα βάλεις με όλους και με όλα, και άλλες, τις περισσότερες, αδύναμος, καταβεβλημένος, έτοιμος να δεχτείς το πεπρωμένο που κλείστηκες μέσα οικοιοθελώς.

Στο τέλος κρατάς τις ωραίες στιγμές σαν αναμνήσεις για να .