Τρίτη 28 Ιουλίου 2015


Πριν από πολλά χρόνια στον μεγάλο σεισμό του 1999, ένοιωσα για πρώτη φορά το αίσθημα της πλήρους αδυναμίας του πράττειν.
Ήμουνα στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς δικό μου μεταφορικό μέσο, όχι δηλαδή ότι θα βοηθούσε πολύ αλλά θα ήταν μια ψευδαίσθηση, με τους δρόμους αποκλεισμένους και τα παιδιά μου σε ένα μακρινό προάστιο. Μόλις είχαμε μετακομίσει και συνεπώς δεν ήξεραν κανένα στη γειτονιά, μόνα τους!
Εκείνη τη στιγμή ένοιωσα πραγματικά την απελπισία του να μην μπορείς να κάνεις τίποτα, να μην μπορείς ούτε να επικοινωνήσεις με κανένα τρόπο.
Αποκλεισμένη μέσα σε ένα πλήθος αλαλάζων και τρομοκρατημένο…
Το ίδιο συναίσθημα με κατακλύζει και τώρα, χωρίς τις αντικειμενικές συνθήκες που περιέβαλαν την τότε κατάσταση.
Και είναι πάλι πρωτόγνωρο για μένα…
Γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν υπάρχει λογική σε αυτό, και ότι θα περάσει, αλλά έτσι νοιώθω και θάθελα να το μοιραστώ με όσους λίγους διαβάζουν αυτό το blog.


Υ.Γ. Συγγνώμη που σας απασχολώ με τόσο προσωπικά θέματα...

1 σχόλιο:

  1. ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΩ (ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΩ) ΑΠΟ ΠΟΥ ΟΡΜΩΜΕΝΗ ΕΚΦΡΑΖΕΣΑΙ ΟΠΩΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΑΛΛΑ ΑΝ ΡΩΤΟΥΣΑ, ΕΓΩ Η ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΙΟ ΚΟΝΤΙΝΟΣ ΣΟΥ, ΘΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΣΕ ΟΔΗΓΟΥΝ Σ΄ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ? ΘΑ ΤΟΘΕΛΑ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΒΟΗΘΟΥΣΑ, ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ! ΜΙΑ ΛΕΞΗ: ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ! ΞΕΡΩ ΓΩ ΑΠ΄ΑΥΤΗΝ! ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή