Τετάρτη 13 Μαΐου 2015


Και ήρθε ο βοριάς…
Και τα σάρωσε όλα στο πέρασμα του…
Και μας αναστάτωσε, και μας δυσκόλεψε…
Και δυσφορήσαμε, και κουραστήκαμε…
Και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα για να τον σταματήσουμε…
Και μετά χαρήκαμε το γαλανό ουρανό, τη καθαρή ατμόσφαιρα…
Και κάπως έτσι σκεφτόμαστε και τη ζωή μας…
Και όσο και αν δυσφορούμε, μας αρέσει ο δυνατός άνεμος, που έρχεται κάποιες φορές…



1 σχόλιο:

  1. Επειδή φαντάζομαι την αλληγορία του γραπτού σου, θα σου πω πως η διασύνδεση του θέματος με την τρέχουσα καθημερινότητά μας είναι υπερ-επιτυχής! Γιατί, όντως, κάπου κάπου μας χρειάζεται ένας βοριάς που θα διώξει τη σαβούρα και τη "σκόνη" που περιβάλλει συχνά την, κατά τα άλλα, μοναχική και αλλοπρόσαλη ζωή μας! Και με τον ήλιο και τη νηνεμία μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα αυτά που διώχνουν τα μουντά σύννεφα και τις μαύρες σκέψεις απ΄το μυαλό και την ψυχή! Αυτά που μας θυμίζουν πως α κ ό μ α είμαστε ζωντανοί οργανισμοί και άνθρωποι που θάθελαν κάτι παραπάνω απ΄τα καθιερωμένα! Αυτά που κάνουν την φύση μας να λέει και να βροντοφωνάζει: Έι περίγυρε. I΄am steel here! (αν το γράφω λάθος, συγχωράτε με).

    ΑπάντησηΔιαγραφή