Κυριακή 19 Απριλίου 2015


Μια υπέροχη ανοιξιάτικη μέρα!
Ελπίζω να έχουμε και καινούργιους φίλους στη μικρή παρέα μας!
Μια μικρή παρέα που μοιραζόμαστε σκέψεις και συναισθήματα, τους καλωσορίζουμε και θα θέλαμε πολύ να συμμετέχουν σε αυτή την ηλεκτρονική επικοινωνία μας.
Η προσωπική επαφή είναι πάντοτε καλύτερη, αλλά στις μέρες μας οι δυσκολίες είναι πολλές, ας προσπαθήσουμε λοιπόν να την αναπληρώσουμε έστω και στο ελάχιστο με πιο σύγχρονους τρόπους.
Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και άνθρωποι που λύνονται περισσότερο μέσα στην ανωνυμία ή απλά την απόσταση. Και ίσως να μπορούν να εκφραστούν πιο ελεύθερα.
Κάθε σχόλιο σας λοιπόν είναι ευπρόσδεκτο και ειλικρινά πολύ επιθυμητό!



3 σχόλια:

  1. Μακάρι τα σχόλια να πολλαπλασιαστούν και ναχουμε και απόψεις που σηκώνουν συζήτηση. Και συμφωνώ απόλυτα για την προσωπική επαφή. Σε "δύσκολες" καταστάσεις, βέβαια, όπως το να καταθέτεις τις "αληθινές¨" σκέψεις σου στο υπέροχο μπλογκ σου, η ανώνυμη και άχαρη επικοινωνία, σου κάνει τα νεύρα...τσατάλια! Δε μπορείς, ακόμα, να εκφράσεις πράγματα που θέλεις διακαώς να πεις! Να εξωτερικεύσεις συναισθήματα που θάθελες να μοιραστείς και να επικοινωνήσεις σε άτομα που γεμίζουν το χρόνο σου και αποτελούν σημείο αναφοράς της καθημερινότητάς σου! Και πάντα αναβάλλεις, ελπίζοντας σε κάποια καταλληλότερη συνθήκη να τ΄αφήσεις να ξεχυθούν στο άψυχο, άσπρο χαρτί! Η μοίρα κάποιων ανθρώπων, δέσμιων καταστάσεων που, ίσως, δεν επέλεξαν οι ίδιοι! Και Αλέξανδρος μάλλον δεν υπάρχει, με δίκοπο σπαθί! DUM SPIRO SPERO, λοιπόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και μιας κι έχω λίγη διάθεση, διάβασα κάπου το παρακάτω, που, πιστεύω, αντιπροσωπεύει το δικό μου "σήμερα":
    "...Αα, τι ωραία να νιώθεις άνετα με κάποιον άλλο, χωρίς να πρέπει να ζυγιάζεις τις σκέψεις σου και να μετράς τα λόγια σου, να τ΄αφήνεις να ρέουν από μέσα σου αβίαστα, ήρα μαζί και στάρι, σίγουρος ότι ένα χέρι μπιστικό θα τα πάρει, θα τα κοσκινίσει, θα κρατήσει ό,τι αξίζει και η καλοσυνάτη ανάσα του θα φυσήξει τα άλλα μακριά!.." (Της, άγνωστης σε μένα, Κράικ Νταϊάνας)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευχαριστώ τον άνθρωπο που με πλησιάζει άφοβα, κάθε στιγμή!
    Ευχαριστώ τον άνθρωπο που μ΄αγκαλιάζει δίχως υστερόβουλες σκέψεις και αναμονή ανταλλαγμάτων!
    Ευχαριστώ τον άνθρωπο που σκουπίζει το κάθιδρο, απ΄τον πυρετό, μέτωπό μου!
    Ευχαριστώ τον άνθρωπο που κοιτάζει τα κόκκινα (απ΄τον πυρετό πάλι) μάτια μου!
    Ευχαριστώ τον άνθρωπο που, κοιτάζοντάς με, μου δείχνει απλόχερα αυτό που θέλει να μου δείξει!
    Ευχαριστώ τον άνθρωπο που, βλέποντάς τον, γεμίζω τη "άδεια" μου καθημερινότητα με εικόνες και συναισθήματα!
    Ευχαριστώ τον άνθρωπο που με δέχεται όπως είμαι! Γι΄αυτό που είμαι!
    Ευχαριστώ τον άνθρωπο που με κάνει να νοιώθω "ζωντανός" και πάνω απ΄όλα άνθρωπος!
    Ευχαριστώ τον άνθρωπο που με "φροντίζει", μέχρι την ύστατη στιγμή, χωρίς να το ζητάω!
    Ευχαριστώ τον άνθρωπο που μ΄αγαπάει γι΄αυτό που είμαι και όχι γι΄αυτό που θάθελε να είμαι!
    Ευχαριστώ τον άνθρωπο που είναι Άνθρωπος!

    Συγχωρείστε μου τη φλυαρία, αλλά ένοιωθα την ανάγκη να τα φωνάξω δυνατά! Βρίστε με με επιείκια, παρακαλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή