"Πάντα όταν ζούμε τη ζωή που μας αναλογεί, φαίνεται σαν να θεωρούμε ότι είμαστε αθάνατοι, άτρωτοι, ότι θα υπάρχουμε στο μέλλον για πάντα. Δεν θα μας συμβεί τίποτα κακό και η γενική αίσθηση είναι ότι θα έχουμε χρόνο να κάνουμε τα πάντα. Με αυτή τη θεωρία όμως, χάνουμε πολλά πράγματα γιατί τελικά ο χρόνος μας είναι πεπερασμένος.

Σκέφτηκε ότι όταν ήταν νέα είχε κάνει μια σκέψη. Προερχόμενη από μια αρκετά φτωχή οικογένεια, δεν είχε πάει ποτέ διακοπές σε νησί. Αυτό, στο μικρό μυαλουδάκι της φάνταζε τότε πολύ όμορφο, πολύ τέλειο και υποσχέθηκε στον εαυτό της ότι θα πήγαινε κάθε καλοκαίρι διακοπές σε ένα διαφορετικό νησί της Ελλάδος. Και τότε συνειδητοποίησε ότι δεν θα προλάβαινε στο κύκλο της ζωής της να επισκεφτεί όλα τα νησιά της Ελλάδος, έπρεπε να πηγαίνει σε δυο νησιά κάθε καλοκαίρι και αποφάσισε ότι δεν θα ανέβαλε ποτέ τίποτα. 

Γιατί απλά δεν θα προλάβαινε….

Μια σκέψη που ισχύει σχεδόν για όλα τα πράγματα σε αυτή τη ζωή. Και όταν βλέπει τους νέους να καθυστερούν τα πάντα σήμερα, τη στενοχωρούσε πολύ. 

Γιατί δεν καταλάβαιναν πόσο γρήγορα κυλάει το θαύμα της ζωής?"

Απόσπασμα από ένα ανέκδοτο βιβλίο