«Οι
αναμνήσεις πεταγόταν σαν τα πυροτεχνήματα στο σκοτεινό ουρανό, έντονες,
γεμάτες, εκτυφλωτικές και όσο πιο κοντά ήσουν, τόσο πιο επικίνδυνες. Τι να
πρωτοθυμηθεί!»
Από
ένα βιβλίο, που δεν έχει ακόμα τελειώσει
Οι αναμνήσεις, είναι ένα
πολύ δύσκολο κομμάτι της ζωής μας, πετάγονται εκεί που δεν τις περιμένεις!
Προσπαθείς να θάψεις τις άσχημες, τις δύσκολες,
αυτές που σε πόνεσαν και να κρατήσεις τις όμορφες, αυτές που σου δίνουν
κουράγιο να συνεχίσεις…
Και νομίζεις ότι τα έχεις καταφέρει,
και ξαφνικά μια λέξη, μια φράση, ένα βλέμμα, μια κίνηση μπορεί να τις κάνει να
πεταχτούν σαν πυροτεχνήματα και να σου θυμίσουν όλα αυτά που σε δυσκόλεψαν, σε στενοχώρησαν
και να σε φέρουν πάλι στην αρχή…
Αλλά αυτή είναι η ζωή, και
πρέπει να τη ζήσουμε!
Γιατί τελικά, όλες αυτές οι αναμνήσεις
είναι που μας προσδιορίζουν σαν χαρακτήρες!
Απλές συμβουλές: θάψε στο κελλάρι της λησμονιάς ότι, όποιον άο όσα θεωρείς πως σε πληγώνουν. Αφέσου στα υπέροχα, εκπληκτικά και καταλυτικά συναισθήματα, όπως τα περιγράφεις στις πρώτες γραμμές σου. Γίνε η ηρωίδα της κάθε σελίδας του ανεκπλήρωτου βιβλίου που ψάχνεις! Ζήσε, νοερά, την κάθε στροφή του λόγου, όπως θα απεικονιστεί η απεικονίζεται! Γνωρίζω πως έχεις τη δυνατότητα. Και τη θέληση γι¨αυτό! Και κάτι ακόμα. Το φεγγάρι με την ήσυχη συνοδοιπόρο του, θα ανατείλλει π ά λ ι απόψε! Σε πείσμα κάθε στραβού και απαισιόδοξου σεναρίου! Φρόντισε να είσαι κει! Γιατί εγώ δε το χάνω με τίποτα! Και κάτι ακόμα: όταν τελειώσει, θαθελα να περάσει κι απ¨τα δικά μου μάτια. Τους χαιρετισμούς μου σε όλους.
ΑπάντησηΔιαγραφή