Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015


Ανθρώπινες σχέσεις!
Το πιο πολύπλοκο στοιχείο της ζωής μας.
Και αυτό γιατί συμμετέχουν δυο ή και παραπάνω άνθρωποι.
Στη ζωή μας θα συναντήσουμε, θα συναναστραφούμε, θα αγαπήσουμε, θα αντιπαθήσουμε, ίσως και να μισήσουμε πολλούς ανθρώπους. Γιατί απλά γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, ενηλικιωνόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε μέσα σε μια κοινωνία.
Αντιλαμβανόμαστε πολύ γρήγορα, αν όχι από την εποχή της στενής οικογένειας, σίγουρα από τα τις πρώτες ημέρες του σχολείου την πολυπλοκότητα των ανθρωπίνων σχέσεων που κορυφώνεται στη σχέση με τον άνθρωπο που θα θελήσουμε να περάσουμε μαζί την ενήλικη ζωή μας.
Υπάρχουν στιγμές καλές και στιγμές δύσκολες, ανοιγόμαστε σε ανθρώπους και περιμένουμε να μας στηρίξουν. Πολλές φορές απογοητευόμαστε και ίσως να νοιώθουμε και ένοχοι. Η αλήθεια όμως είναι ότι η διαφορετικότητα των ανθρώπων και το γεγονός ότι ποτέ ο ένας δεν ξέρει σε ποια ακριβώς συναισθηματική κατάσταση είναι ο άλλος, δημιουργεί δύσκολες παρεξηγήσεις με έντονη συναισθηματική  φόρτιση. Και είναι τόσες πολλές στη μικρή ζωή μας.
Κάποιος θα μπορούσε να εκφράσει την άποψη ότι καλύτερα να μην έχεις πραγματική σχέση με κανένα, να μην επενδύεις συναισθηματικά σε κανένα και να παραμείνεις μοναχικός άνθρωπος, προκειμένου να μην βιώνεις την αρνητική πλευρά της σχέσης.
Η ταπεινή μου γνώμη είναι τελείως διαφορετική. Η ζωή χωρίς ανθρώπινες σχέσεις είναι άχρωμη και πολύ μοναχική. Αυτό που πρέπει κάποιος να κάνει, είναι να μην συνδέει τις αντιδράσεις των άλλων με κείνον. Είναι πολύ δύσκολο, γιατί μας αρέσει να πιστεύουμε ότι όλοι ασχολούνται με μας, αλλά δεν είναι έτσι. Μια απότομη συμπεριφορά ή μια κουβέντα που πληγώνει από ένα φίλο για παράδειγμα, δεν σημαίνει πάντα ότι έχει να κάνει μαζί μας, μπορεί απλώς να είχε μια δύσκολη μέρα στη δουλειά, μπορεί να μην έχει διάθεση για τίποτα ή μπορεί ακόμα και να είναι ο τρόπος που αντιδρά σε κάτι.
Πρέπει λοιπόν μα γνωρίζουμε μέχρι ποιο σημείο θα επηρεάζουν εμάς οι αντιδράσεις των άλλων. Πρέπει  να μην έχουμε από τους γύρω μας υπερβολικές απαιτήσεις, πρέπει να παίρνουμε ότι καλύτερο από το καθένα τους όταν και όποτε μπορούν να το δώσουν. Και όταν δεν μπορούν να το καταλαβαίνουμε.
Πρέπει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να τον θωρακίσουμε και να μπορούμε να τον βλέπουμε με τα δικά μας μάτια και όχι μέσα από τις αντιδράσεις των άλλων. Αυτό το πρέπει δεν είναι εύκολο, θέλει κόπο και η άμυνα χτίζεται σιγά-σιγά με την πάροδο του χρόνου και των εμπειριών της ζωής μας.

Δυστυχώς και η ίδια η ζωή είναι πολύ περίπλοκη, αλλά ίσως αυτή να είναι και η γοητεία της!




1 σχόλιο:

  1. Τεράστιο θέμα, όποιος κι αν το εμπνεύστηκε, δίνοντάς σου το έναυσμα!
    Πολλά ειπώθηκαν από πολλούς, από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα. Φιλόσοφους, συγγραφείς, καλλιτέχνες, επιστήμονες και απλούς ανθρώπους! Ταπεινή μου γνώμη πως ο συγκερασμός όλων όσων έχουν γραφτεί, αποτυπώνεται σε μια φράση του Albert Camus, (1913-1960, Νόμπελ 1957 ):

    "Μη βαδίζεις μπροστά μου γιατί μπορεί να μην σε ακολουθήσω.
    Μη βαδίζεις πίσω μου γιατί μπορεί να μη σε οδηγήσω.
    Βάδιζε πλάι μου και γίνε ο(η) σύντροφός μου".

    Ιδεατό, σίγουρα!
    Μακάρι να το κάναμε πράξη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή