Ξημερώνει και ακούς τον αέρα που φυσάει δυνατά σαν να θέλει να παρασύρει τα πάντα στο διάβα του.
Σαν να θέλει να καθαρίσει όλα τα περιττά, όπως παρασύρει και τα πεσμένα φύλλα των δέντρων.
Σαν να θέλει να υπενθυμίσει πόσο αναγκαίος είναι, πόσο χρειάζεται η ύπαρξη του.
Και κουκουλώνεσαι πιο βαθειά, με το πάπλωμα να σε σκεπάζει, να σε ζεσταίνει, να σε "ασφαλίζει"...
Και παραδίνεσαι στο γλυκό λήθαργο, στα υπολείμματα του ονείρου που μπερδεύεται με τις αναμνήσεις, τις προσδοκίες, τις επιθυμίες...
Και ζεις με κλειστά μάτια τις στιγμές που θάθελες, με μια μικρή δόση πραγματικότητας από τον αέρα που επιμένει να σου θυμίζει το κρύο ενός ζεστού κρεββατιού...
"... Και παραδίνεσαι στο γλυκό λήθαργο, στα υπολείμματα του ονείρου που μπερδεύεται με τις αναμνήσεις, τις προσδοκίες, τις επιθυμίες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ζεις με κλειστά μάτια τις στιγμές που θάθελες, με μια μικρή δόση πραγματικότητας από τον αέρα που επιμένει να σου θυμίζει το "κρύο" ενός ζεστού κρεββατιού.. "(ή ενός άβολου, πολυχρησιμοποιημένου καναπέ, θάλεγα εγώ!).
Θα μπορούσα να ταχα σκεφτεί και να τα γράψω κι εγώ, αλλά δεν είμαι τόσο λάτρ(ι)ς των πρωϊνών ενασχολήσεων! Η περιγραφή σου νομίζω πως θα καλύψει πολλών εξ ημών τα συναισθήματα και τις σκέψεις! Δώσε συ τα ερεθίσματα και, που ξέρεις! Ίσως, κάποια στιγμή, ξεχυθούν στο λευκό χαρτί και τα δικά μας όνειρα (δυνατά ή αδύνατα), ο δικός μας περιχαρακωμένος αυλόγυρος της άγριας πραγματικότητας! Απόλαυσε ότι έχεις κοντά σου, με τις λευκές, εξ ουρανού, φίλες μας! Και να θυμάσαι: Κ ά θ ε μέρα, είναι μια καινούργια μέρα! Δε στο ψιθυρίζει ο αέρας στο μπαλκόνι σου?